Vanmorgen genieten we van een kop koffie op ons balkon. Het is behoorlijk bewolkt, maar de temperatuur is heerlijk. Jan zit hier in z'n ondergoed, dus dan weet je dat het zeker niet koud is.
 

Saharastof

Alles is bedekt met een film van rood stof en ik zal echt even aan de slag moeten, maar niet nu. Nu geniet ik van de meeuwen die door de lucht zweven en naar elkaar roepen, de duiven die in het park hun kostje bij elkaar scharrelen en het vakantiegevoel dat ik niets moet.
Na de koffie pak ik de bezem en een vaatdoek, want mijn sloffen zijn inmiddels behoorlijk rood. Wanneer alles is afgestoft en geveegd, pak ik nog een emmer sop en een mop. Zo, alles is weer lekker schoon ... voor nu. Misschien kan ik morgen weer overnieuw beginnen, maar dat zie ik morgen dan wel weer.
 

Ontbijten

We ontbijten in de hoofdstraat bij de ijssalon. Het valt nog niet mee om hier een ontbijt te bestellen, dus stap ik van mijn oorspronkelijke plan af en bestel toch maar gewoon een tostada in plaats van een wafel. Misschien is dat ook wel veel beter voor me :).
Het waait nog steeds flink , maar we zitten hier toch nog aardig goed. De broodjes blijven gewoon op ons bord liggen en de stoelen naast ons waaien nog niet om. Echt terrasjes weer dus.
 

Met de boot?

We proberen weer of de boot vaart, maar wanneer we de winkelstraat uitlopen richting de haven voelen we al nattigheid. Het lijkt veel harder te waaien dan gisteren. Er liggen inderdaad geen boten en het briefje hangt weer op het loket: vandaag geen boten.
We genieten nog een poosje van de hoge golven en we zien hoe hoog het water is gekomen vannacht. Het strand is bijna geheel overspoeld geweest met water.
De gele vlag van gisteren is vervangen door een rode: verboden in het water te gaan.
 

Wat nu?

Morgen gaan Annemarie en Jan weer richting huis, dus besluiten we vandaag een beetje rustig aan te doen. We doen een rondje door het centrum en daarna drinken we in het appartement koffie met overheerlijk gebak erbij van die grote lunchroom op de hoek, met die hyperactieve ober.
We hebben gekozen voor een soort grote tompoezen: één met aardbeien en één met karamel. Nu is het natuurlijk zo dat ik altijd van alles wat wil, dus gaan we de tompoezen eerlijk verdelen. Annemarie geeft me een broodmes en ik stort me op het gebak. Het wordt een grote slachtpartij, maar uiteindelijk heeft iedereen twee verschillende stukjes gebak op zijn schoteltje en kan ik beter gaan douchen. Het gebak smaakt nog lekkerder dan het er uitziet, heel slecht voor de lijn, maar zó goed voor je humeur!
 

Revanche

Ik daag Jan uit voor een potje klaverjassen, want ik wil graag revanche voor ons verlies gisteren.
Nadat Annemarie en ik één keer nat zijn gegaan en de Jannen twéé keer, kan het kaarten beginnen: de voorsprong is er al. We gaan als een trein, maar de jongens lopen gestaag in. Het kan zijn dat dat deels aan mij ligt, omdat ik verzaak en af en toe niet meer weet wát er troef is en hoeveel troeven er nu eigenlijk al uit zijn. Het is maar goed dat we na 16 potjes stoppen, want nu staan we nog maar een paar punten voor. De euforie is niet minder groot, een 5.5 is tenslotte ook een voldoende.
 

Lunchtijd

We lunchen in het centrum bij de cervezeria. Aan de voorkant waait het stevig, dus nemen we het achterterras dat meer beschut zit. Het dagmenu is meloen met ham of salade en zwaardvis of lasagne. De ober spreekt een behoorlijk woordje Nederlands en is erg vriendelijk. We genieten van het heerlijke eten en van het buiten zijn in het algemeen.
Na het eten dansen de terrasstoelen van de buurman al een beetje door de straat, de wind is dus nog niet gaan liggen.
 

Relaxen

De middag is bedoeld als siësta, beetje slapen, beetje lezen, beetje puzzelen. Ik lees wat folders over dingen die in de omgeving te doen zijn en voor ik weet is het alweer zeven uur.
We sluiten onze gezamenlijke vakantie af in het tapasstraatje bij Diego, lekker op een echte zachte stoel bij de terraskachel en zoveel mogelijk uit de wind.
Wanneer we langs het gemeentehuis naar huis lopen, zit het eekhoorntje weer in het park. Hij rent met zijn nootje weg en begraaft hem dan een stukje verderop. Die zien we nooit meer terug.

Geschreven door Hazenreizen