Vandaag wordt het eerste deel van de route hetzelfde als gisteren, want we hebben een klein probleempje. Gisteren hebben we een mooie fles wijn gekocht bij de bodega in Xalo, maar toen we thuis kwamen liet het raffia aan de hals van de fles los en bleek er een beest in te drijven. Ja, oke, zeg het maar hardop: dat kan alleen Janet gebeuren. We gaan dus even terug om hem om te ruilen.
We vertrekken om 08:30, in de dalen hangt nevel maar die zal de zon straks wel oplossen. Het is nu 11 graden, terwijl het in Barneveld 12 graden is. Het verschil is dat de maximum temperatuur in Barneveld 13 graden wordt en hier voorspellen ze een maximum van 19 graden.
We rijden over de Autopista de la Mediterrana, door de Tunel de Mascarat en dan de snelweg af richting Xalo over een kleine weg, onder de snelweg door… Oeps, dit komt me bekend voor: de tunnel onder de snelweg door is zo klein dat het net een fietstunnel lijkt en we hebben best een flinke auto. Zonder de spiegels te hoeven inklappen, redden we het toch, hij is blijkbaar kleiner dan ik dacht 😊.
Over het kleine weggetje met veel drempels en bochten komen we toch nog verdacht veel tegenliggers tegen. Zou het toch een ‘doorgaande weg’ zijn? Vlak voor Xalo kan Jan nog even de hellingproef oefenen, voordat we de CV-750 oprijden.
Om 09:10 zijn we in Xalo en om half tien gaat de bodega open, tijd genoeg dus om te ontbijten. We parkeren de auto tegenover de bodega en gaan lopend op onderzoek uit. In een zijstraat vinden we La Cave-Tona. Het lijkt gesloten, maar niet is minder waar. Er is voor ons nog een tafeltje, maar het grootste deel van het restaurant is geserveerd. Het is een gezellig cafe met verschillende soorten stoeltjes en barkrukken in verschillende kleuren: roze, blauw, groen, rood en beige. De houten lambrizering langs de bar is ook in deze kleuren geschilderd en aan de muren hangen oude pallets met kunstplantjes erin.
Na het ontbijt ruilen we de fles om en het is bijna tien uur wanneer we onze weg vervolgen. We rijden nu dwars door Lliber met zijn kleine straatjes en over de CV-748 tussen de wijngaarden door. Het is hier erg groen en overal verspreid liggen prachtige hacienda’s, finca’s of andere moeilijke woorden voor grote huizen.
We zijn nu op weg naar Tres Molins bij Jesus Pobre. Google Maps kent de molens en brengt ons er dichtbij. Nu zouden we linksaf moeten slaan en daarna rechtsaf, maar dat ziet Jan zitten. We parkeren de auto even verderop in de straat en lopen terug. Even later staan we bij een wegwijzer, de molens zijn rechtsaf. Het is een heel smal paadje dat al snel bergopwaarts gaat, want de molens staan natuurlijk op de top van de berg. Soms is het even zoeken waar het pad verder gaat. We banen ons een weg door de struikjes en zoeken naar rotsen waar je je voet op kunt zetten. Ineens sta je dan oog in oog met de drie ruïnes van wat vroeger windmolens waren. Het uitzicht is prachtig, je kunt naar alle kanten ver over de dalen kijken. De molens zelf hebben geen deur, dus neem ik bij alle drie een kijkje binnen. Het verbaast me dat deze molens niet gebruikt zijn als een soort openbaar toilet, het is er schoon en de wandeling was zeker de moeite waard. We zitten nog even op een rotsblok tussen de lavendel en andere bloeiende struiken en genieten van de bijen en de vlinders die om elkaar heen dansen.
De tocht naar beneden is misschien nog wel lastiger dan omhoog, maar we redden het zonder onze verbanddoos te hoeven aanrukken. We lopen terug naar de auto en rijden verder richting Javea/Xabia. De thermometer buiten geeft 28 graden aan, maar de thermometer van de auto blijft steken op 18. We drinken koffie bij La Fantasia en inmiddels is het een heerlijke 20 graden.
Mijn volgende punt op het wensenlijstje is het uitzichtpunt bij ………… met een toren en een vuurturen. Via de Carrer Benitachell rijden we via de ene urbanicacion naar de andere tot we uiteindelijk op onze bestemming zijn beland. Het lijkt het einde van de wereld, de zeemist is zo dik dat je nog geen 50 meter zicht hebt. Nu heb je bij 50 meter zicht op de straat nog houvast aan witte strepen of lantaarnpalen, maar hier heb je niets. Je staat met je handen op een houden railing en kijkt naar een grote, witte blur. Wanneer je naar beneden kijkt zie je wat rotsen en dan houdt het op, geen water of iets anders dat doet vermoeden dat hier meer is dan een groot, gapend gat. Het is indrukwekkend, maar wel jammer dat we geen uitzicht hebben. We proberen het gewoon een stuk verderop.
We rijden terug via de urbanicacions en de zon staat te stralen aan een helderblauwe hemel. Via de CV-747, CV-734 en CV-737 komen we in Benitachell. Hier nemen we de afslag naar Moraira en we rijden gelijk de mist weer in. Dat wordt dus omkeren, want die mist kennen we al.
We rijden nu via een heel klein weggetje naar Benissa, wat een leuk dorp blijkt te zijn. Je kunt er een rondwandeling doen door het oude centrum en alle gebouwen bezichtigen, maar de touristinformation is gesloten en wij besluiten even te lunchen. Na de lunch lopen we nog wat rond via de trappetjes en steegjes en bewonderen de Franse balkonnetjes met prachtige tegels aan de onderkant.
De weg terug naar huis blijft een komen en gaan van mist. Zodra we meer het binnenland in gaan schijnt de zon, komen we dichter bij de kust dan is er de mist. Dat belooft wat voor onze eindbestemming Benidorm.
Waar we al bang voor waren, dat klopt. Benidorm is gevangen in een dikke laag mist en vanaf ons balkon is er weinig te zien. We lopen toch nog maar een rondje door het centrum en zien zelfs nu nog mensen enthousiast in hun korte broek en op slippers lopen, terwijl het slechts 15 graden is met mist. Misschien hebben ze niks anders bij zich.
We eten vanavond eindelijk paella Marisca met zeevruchten, maar dan wel bij ons stamcafé. Het is heerlijk! We zijn dik aangekleed, de buitenkachels branden en de borden zijn voorverwarmd. Prima te doen. Het is te fris om lang te blijven zitten en in het appartement hebben we nog een halve fles wijn, dus nemen we afscheid en komen de kaarten weer tafel.

Geschreven door Hazenreizen