Vandaag ben ik weer om zeven uur wakker! Ik voel me fris en energiek, dus hup m’n bed uit, douchen en aankleden. In de haven maak ik wat foto’s en daarna loop ik terug voor het ontbijt.

Door de brand zijn we nog beperkt tot het zuidwesten van het eiland, daarom rijden we via de hoofdweg naar het vliegveld. Tegenover het vliegveld heb je een kleine taverne waar we koffie drinken met een stuk baklava. Daarna nemen we een kleinere weg langs de uiterste zuidpunt van het eiland, die deels onverhard is. De volgende stop is bij Agios Theodoros, het westelijkste punt van de zuidkust. Hier is de cache Free SPA in Karpathos. Je vindt op dit kleine strand een plek in de rotswand met natte klei. Je moet je helemaal insmeren met die klei, dat laten opdrogen en dan afspoelen. Ik heb het nog nooit gedaan, dus dat lijkt me leuk! Helaas ben ik mijn bikini vergeten, maar dat mag de pret niet drukken. Ik smeer mijn armen en benen in en later ook nog mijn voeten, handen en een stukje van mijn gezicht. Wanneer de klei opdroogt voel ik me een echte zombie en zo ga ik me ook gedragen. Jan doet gewoon of hij niet bij mij hoort.
Na het afspoelen ben ik weer lekker schoon en zacht en kunnen we verder gaan. De taverne waar de scooter geparkeerd staat adverteert met een specialiteit van de dag: groene bonen met aardappels. Het is nog vroeg, maar ik heb best zin in warm eten. Het smaakt voortreffelijk en voldaan beginnen we aan de terugreis via Arkassa en Menetes.

Voordat de GP begint eten we even een hamburger bij Duo en daarna kijken we de race bij cafe Galery. Daar hebben ze Ziggo en kunnen we de race in het Nederlands volgen. Het is inderdaad spannend en Max wordt onverwacht tweede, terwijl hij helemaal achteraan (als twintigste) moest starten.

Na de race doen we nog een klein rondje met de scooter, maar eerst wil ik nog even naar mijn bril kijken. De zee is nu rustig en het licht is goed, dus ik probeer het gewoon. Ik klim op de rots bij de vuilnisbak tegenover de fontein (ja, ik heb goed onthouden waar ik hem verloren ben) en stap op de platte steen die iets lager in het water ligt.
Het lijkt alsof ik hem zo kan pakken, maar dat is een verkeerde inschatting. Met mijn voet dan? Ook dat lukt niet. Mijn jurk is inmiddels wel nat, maar de bril ligt nog op dezelfde plek. Jan gaat even het schepnet ophalen, dat hij zo heeft geprepareerd dat het een haak geworden is.
Wanneer hij terug komt probeer ik het weer en ja hoor, in één keer. Voorzichtig haal ik het schepnet door het water omhoog en pak ik de bril van de haak. Een applaus klinkt van boven. Een groep van zes of even mannen staat aan de rand van het boventerras en applaudisseert nu. Ze hebben de operatie gadegeslagen en zijn net zo blij als ik. Van de bril is helaas weinig meer over, het zand heeft de glazen ‘gepolijst’ waardoor ik nu met een witte stok moet lopen als ik de bril opzet. Dat hindert niet: ik heb hem toch mooi opgevist!

We rijden een klein stukje naar het Noorden en proberen de weg naar Achata beach. Halverwege komen we in verbrand gebied en dus keren we om, dit doen we nog maar even niet. We beseffen nu wel goed hoe dicht bij de brand was.
Daarna rijden we nog een heel klein stukje richting Spoa en dan via Aperi weer terug.

Vanavond hebben we gereserveerd bij Grande, na de teleurstelling gisteren bij Orea hebben we spijt van deze reservering, maar we gaan toch. We zitten op het boventerras met prachtig uitzicht over de baai. Het voorgerecht is mosselen saganaki, mosselen die nog in hun schelp vastzitten, gegratineerd met feta en met een heerlijke rode saus. Als hoofdgerecht delen we lam met rozemarijn. Het vlees is lang gegaard en te vergelijken met draadjesvlees. De jus smaakt voortreffelijk en de bediening is vriendelijk. Het restaurant is duidelijk van een hoger niveau dan de meeste andere restaurants en meer te vergelijken met Acropolis of Antama. Qua gezelligheid wordt het dan toch een van de laatste twee restaurants volgende keer.

Geschreven door Hazenreizen