Jan gaat vanmorgen brood halen en ondertussen probeer ik voor de spiegel mijn haar in fatsoen te brengen. Wanneer hij terug komt vraag ik:
Het is bedoeld als grapje, want ik ga ervanuit dat het net zo stralend en heet is als de afgelopen dagen.
Ik kijk hem aan en verwacht dat hij lacht, maar dat is niet zo, hij is heel serieus. Het blijkt flink te waaien, het is halfbewolkt en de temperatuur komt niet verder dan 22 graden. Perfect!
Helemaal goed, want vandaag gaan we met de scooter naar Arkassa en daar wil ik drie cashes doen waarbij flink gelopen moet worden. Wanneer het zo heet is, is dat bijna niet te doen, maar met dit weer kan het prima.

Onze eerste stop is in Menates, waar we koffie drinken bij Manolis. Hij installeert ons op het achterterras en verdwijnt gelijk weer, dus een praatje maken zit er niet in. Na de koffie zoeken we de scooter weer op en we passeren een klein cafeetje waar twee heel jonge poesjes op een stoel liggen. Ik maak snel een foto en voordat ik bij de scooter ben loopt er al een kleine kitten voor mijn voeten. Ik spreek hem vermanend toe, want deze doorgaande weg is gevaarlijk. Hij luistert niet, dus pak ik hem op en breng hem terug naar zijn broertje die nog op de stoel ligt. Weer terug naar de scooter en nu zijn het twee kittens die me volgen. Toch maar opstappen en wegrijden dan maar.

In Arkassa parkeren we de scooter bij het schiereiland. Daar ligt de cache en we zijn nooit echt verder gekomen dan de eerste meters van het pad dat omhoog slingert. Halverwege de helling zien we een echtpaar klauteren en in eerste instantie lijkt het behoorlijk afzien. We blijven ze even volgen en eigenlijk schieten ze best hard op en lijkt het klauteren mee te vallen. Hupsakee dan, op naar de schat!
De cache heet Up & under the tree en is snel gevonden. De weg omhoog viel inderdaad mee en nu lopen we langs de Cyclopenmuur en is het hoogteverschil minimaal. We maken de wandeling af, die over de restanten loopt van een vesting uit de Myceense periode (1.400 v. Chr.).
Terug bij de scooter bekijken we de mozaïekvloeren van de vroegchristelijke basiliek Agia Anastasia nog even en waagt Jan zich aan de klok van de Agia Sophia kapel.
We rijden nu door naar strand van Aghios Nikolaos, even onder Arkassa. We hebben daar een keer een strand vol krabben aangetroffen, maar nu vinden we er ligbedjes, parasols en zonaanbidders. Volgende keer beter. We nemen er wel even een kop koffie aan een prachtige tafel.
Nu is de cache in Finiki aan de beurt: Finiki Rocks. We gaan eerst even lunchen, want het kan best een pittige wandeling worden. Het wordt een Karpathian Salad met frietjes. De salade is eigenlijk gewoon een Griekse dorpssalade, maar dan met ‘oud brood’ erdoor. Het is wel heel speciaal brood met hele peperkorrels, olijven en kummel.
Met een gevulde maag kun je beter denken, maar dat helpt ons deze keer niet. We kunnen niet eens de eerste aanwijzing vinden, dus deze schat moeten we aan onze neus voorbij laten gaan.
We rijden een stukje terug en volgen de weg naar Kato Yiri voor de derde cache van vandaag: Springs of Arkassa. Bij een kapelletje parkeren we de scooter en dan lopen we via een betonweggetje verder. In een haarspeldbocht gaan wij linksaf een onverharde weg op die langs een diepe kloof loopt. In de kloof zien we verschillende overblijfselen van watervoorzieningen. Aan het eind moeten we door gras en riet een weg vinden en omhoog klimmen om bij een oude bron te komen. Jan heeft de schat snel gevonden er is beslist een detective aan hem verloren gegaan.
Terug bij de scooter wil Jan het kapelletje inlopen, maar de deur zit op slot. Hij loopt weg en ik bestudeer de situatie nog even. De sleutel ligt niet op de elektriciteitsmeter en ook niet onder de mat (er is namelijk geen mat en anders was die wel weggewaaid vandaag). In het raamkozijn ligt een steen … dat kan maar één ding betekenen. Ik til de steen op en ja hoor! Daar ligt de sleutel. We kunnen dus nog even binnen kijken.
Na deze overwinning gaan we lekker terug naar appartement voor een verfrissende douche en een kop warme koffie.

Tijdens een rondje lopen, horen we van Angelos dat er brand is op het eiland. Hij denkt dat er in de buurt van Spoa een stuk bos in brand staat. We kunnen er niets over vinden op internet. Later blijkt er nog een brand te zijn. De foto is van de lokale media.

’s Avonds dwalen we een beetje door de stad, het waait nog steeds heel hard en bij veel restaurants hebben ze de plastic schermen laten zakken. Het ziet er wat triest uit, dus lopen we door naar Pelagos. Daar zijn geen schermen, maar ook nog geen gasten. De muziek begint pas over een uur. We slenteren terug naar het appartement en komen langs Antama. Jan heeft wel weer zin in een visje, dus lopen we hier het terras op. Ook hier geen plastic schermen, want Antama zit behoorlijk beschut en heeft halfhoge, glazen schermen. Apostoli komt naar ons toe en zegt gelijk:
Oké, dat weten we dan alvast. Toch nemen we hier een tafel, want het eten is altijd goed. We kiezen als voorafje saganaki (geen schrimps dit keer, maar gewoon gebakken kaas), daarna zien we wel weer verder. Op de afgiftebalie zien we twee vissen voorbij komen, allebei voor de tafel achter ons. Dan komt er nog een vis en ik grap:
Ineens komt Apostoli naar onze tafel en hij zegt glimlachend:
Dat willen we wel. De vis wordt even voor ons warm gehouden, zodat we eerst de kaas kunnen eten begeleid door de rode wijn natuurlijk. Na de vis hebben we nog plek voor een stukje baklava, want die heeft Apostoli zelf gebakken.

Geschreven door Hazenreizen