Zodra mijn ogen open zijn trek ik mijn bikini aan. Eerst wil ik die ellendige bril uit de zee vissen! Al snel blijkt dat de zee veel te ruw is vandaag en de bril is nergens te zien. Een duikbril kopen gaat ook niet, want de winkels zijn nog dicht.

We rijden met de scooter over de kustweg tot het eind van strand. Op aanraden van Angelos lopen we bij de elektriciteitscentrale het trappetje op dat ons naar een kapelletje moet leiden. Het is een comfortabel pad, maar de treden zijn soms best hoog en doen me denken dat ik een dwerg ben. Het pad loopt tussen de pijnbomen door en het ruikt er heerlijk, tussen de bomen door heb je een fraai uitzicht op de baai van Pigadia. We volgen het monopathi pros Achata een klein stukje, maar helemaal naar Achata lopen zijn we niet van plan.

Voordat we echt op pad gaan, tanken we even bij het pompstation net buiten de stad. We worden keurig bediend en als we afrekenen zie ik dat er op de pomp wisselgeld ligt. Het is gewoon een voorraadje, zodat de pompbediende niet steeds naar binnen hoeft te lopen 😊.
In Aperi en Volada is alles gesloten, maar in Othos vinden we een taverne voor koffie. We nemen er een opgerold gebakje bij dat overgoten is met honing en vaag doet denken aan baklava. Het deeg is met kruidnagels vastgestoken.
Ik pak mijn papieren erbij en zie dat er een cache is in Volada; Volada Kastro.

Dat klinkt goed! We rijden via een ander weggetje terug naar Volada en zoeken daar de juiste route. Wanneer we twee keer met de scooter op een pad met trappetjes belanden, parkeren we de scooter op de parkeerplaats en proberen het lopend nog eens. We volgen wat steegjes en dan vraag ik het toch maar aan een jonge man die net in zijn auto stapt. Hij wijst ons de kerk waar het pad begint en zegt dat er ‘Kastro’ op de weg geschreven staat. Dat is gelijk de enige verwijzingen, besluit hij.
We vinden de kerk al snel, maar toch is het vinden van het juiste pad nog niet zo simpel, want nergens zien we ‘Kastro’. We zien wel Agios Nikitas, die ook genoemd wordt in de beschrijving, maar dat blijkt niet het goede pad.
Jan volgt zijn intuïtie, terwijl ik nog snel aan een oude man (door de deuropening van zijn huis) vraag of dit de monopathi pros Kastro is. Hij beaamt het en gebaart dat we lekker op pad moeten gaan. Het pad loopt langs een steile berghelling, maar drie jaar geleden is hier een hek langs geplaatst zodat het wat comfortabeler aanvoelt. We genieten van de wandeling en van het prachtige uitzicht bij het kapelletje. Nu de schat nog.
Jan loopt op zijn slippers om de punt van de rots heen om de cache te zoeken, terwijl ik veilig wacht bij het kapelletje. Niet veel later is hij terug met de buit. We schrijven onze naam in het logboek en verstoppen de cache weer. De ruïne van het kasteel is heel summier, maar de plek was zeker de moeite waard om nog eens te bezoeken.
Via een ander klein weggetje gaan we weer terug naar het appartement, tijd voor siësta en lunch.

We nemen een pita gyros en gaan dan wat relaxen. Aan het begin van de avond gaan we op zoek naar een nieuwe zonnebril, want het blijft nog tenminste één dag flink waaien. Als echte toeristen bezoeken we alle souvenirwinkels, maar we kopen (nog) niks. Voor het diner gaan we weer naar Antama, omdat het eten daar goed is en je zit er heerlijk rustig. Apostolis wordt steeds vriendelijker en begint zelfs grapjes te maken. We bestellen vooraf schrimps saganaki en waar we een klein aardewerk schaaltje verwachten met kleine garnaaltjes, gegratineerd met kaas, krijgen we een bord met vier enorme gamba’s in een saus van tomaat en feta. De smaak is fantastisch, maar de garnalen zijn nog niet (helemaal) gepeld en dat vind ik bij gamba’s toch wel een dingetje. Ik zal jullie de slachtpartij besparen, maar ondanks alles was het dus erg lekker. We hebben dit keer een fles rode wijn besteld. ‘An offer’, volgens Apostolis. De wijn smaakt ook bijzonder goed en navraag leert dat ze nog maar twee flessen hebben liggen.
Dat kan Apostolis wel waarderen en hij belooft gelijk dat hij de flessen voor me reserveert. Wat een slimme man.
Het hoofdgerecht delen we ook, want dat delen bevalt ons prima. Het wordt gegrilde kip met aardappels uit de oven. En als dessert nemen we de Griekse yoghurt met honing en noten.

Geschreven door Hazenreizen