Mijn ogen zijn nog niet eens open als ik me realiseer dat het allemaal reuze meevalt. Natuurlijk heb ik wel spierpijn, maar dat kan ook van de wandeling zijn. De plek op mijn knie doet alleen zeer als ik hem aanraak en ik stap enthousiast onder de douche. Wanneer ik op mijn tenen sta kan ik precies de douchekop ophangen en ik draai de kraan flink open. Door de kracht van het water draait de douchekop naar rechts, tegen de muur aan. Twee minuten wakker en nu al een fantastisch waterballet! De wastafel en de toilet zijn de stille getuigen van dit fenomeen. Ik laat me niet kennen en ga gewoon door met douchen, nat is het nu toch al.

Omdat het lopen veel beter gaat dan verwacht, gaan we direct op zoek naar het ticketbureau. Die trip naar Kasos kan nu gewoon doorgaan. We beginnen aan het begin van de straat (of aan het eind, dat ligt eraaan waar je begint 😊) en lopen steeds verder. We twijfelen of het bureau nog bestaat als we ineens het uithangbord zien. Letterlijk twee meter na de plek waar we gisteren de moed hebben opgegeven. Het bureau is nog wel gesloten en gisteren was het ook gesloten, onze zoektocht gisteren was dus in ieder geval voor niets geweest. Nou ja, nog tien minuutjes wachten, dus kunnen we eerst wel een Grieks kopje koffie nemen op de hoek van de straat.

Om half tien moeten we bij de haven zijn. We proppen wat spullen in een rugzak, halen een koffie-to-go en eten bij de haven een Belgische wafel om de eerste honger te stillen.

Op de boot nemen we de plannen nog eens door, want we hebben ons goed voorbereid.
Als we aankomen huren we een fiets en fieten we over de hoofdweg naar Helatros, waar een gezellige strandtent zit. Terug fietsen we langs de kust en onderweg bestellen we bougatsa met cappuccino, een specialiteit op Kasos. Tussen de middag bestellen we ouzo met mezes en wanneer we tijd over hebben brengen we nog een bezoek aan het olijfoliemuseum in Arvanitohori. Ik heb er helemaal zin in.
Na een heerlijke ontspannen overtocht komen we aan in de haven van Fry op Kasos. We verwachten overspoeld te worden met fietsverhuurders, maar niets blijkt minder waar. Op het eiland is niet één fiets te huur, wel scooters. We huren dus een scooter en gaan op weg naar Helatros.
Voor vertrek nemen we eerst even een frappe met loukomades bij het cafeetje naast de scooterverhuur, als alternatief ontbijt.
Het is heel rustig overal, maar dat houdt tevens in dat er niets open is. Geen koffie of lunch dus voorlopig. Gelukkig komt straks die strandtent.
In Helatros wacht ons een verrassing, een prachtig kiezelstrand met romantische ligbedden, rieten parasols, zitjes in de schaduw met rotan stoeltjes … een paradijs … Het zou zo fantastisch kunnen zijn, maar het geheel ziet eruit alsof iedereen gevlucht is voor naderend onheil. De koelkast is nog voor de helft gevuld met drinken, maar voorzien van een hangslot. Het licht in de strandtent brandt nog en de kussentjes liggen nog in de stoeltjes. Wellicht is het hier in de zomer leuk, als de Grieken zelf vakantie hebben, nu is er niets aan.

We vervolgen onze weg, maar de weg langs het strand kunnen we niet vinden en na een paar kilometer zitten we weer op dezelfde weg als op de heenweg. Een stuk verderop slaat Jan linksaf een zijstraat in die behoorlijk steil omhoog loopt, maar dan komen we toch op een andere weg en rijden we inderdaad een stuk langs de zee. Wat een geluk dat ze hier geen fietsen verhuren, want wanneer je zo’n eind moet fietsen voor de kat z’n … word je ook niet vrolijk.
De lunch gebruiken we bij Mylos, in Fry. Eén van de weinige restaurants die open is. We bestellen dolmades gevuld met gehakt en penne met kaassaus. De specialiteiten van het eiland.
Wanneer we nog een rondje maken op de scooter, gaan ineens alle lampjes branden. Behalve een groen lampje, brandt er nu ook een oranje lampje en een rood lampje. Weer terug naar Fry dus.
De scooterverhuur is gesloten, maar vanaf balkon schreeuwt een vrouw naar ons. Jan vertelt wat er aan de hand is, maar het enige antwoord dat hij krijgt is:
We rijden dus door en vinden een gesloten museum, een gesloten klooster, gesloten koffietenten en nog veel meer. De dag vliegt voorbij en voordat we het weten zitten we alweer op de boot terug naar Pigadia.
Na al het zout van ons afgespoeld te hebben, gaan we ons opgeven voor de quadsafari. We komen bij het verhuurbedrijf, maar helaas … de quadsafari gaat i.v.m. de coronaregels niet door.
Om de dag lekker af te sluiten eten we bij Antama een zeebrasem en geroosterd varkensvlees. Het smaakt goed en voldaan gaan we ons bed in.

Geschreven door Hazenreizen