De kaas en 'ham' die we gisteren hebben gekocht, smaken toch niet zo goed als we hoopten. Vandaag kopen we dus tostibrood en bakken we er tosti's van in de koekenpan. De eerste poging mislukt, omdat we niet gewend zijn aan elektrisch koken. Eerst sta je tien minuten naast de pan te wachten en dan gebeurt er niets. Loop je even weg om iets anders te doen en je brood is zwart. Nou ja, we hebben brood genoeg, dus op voor de volgende ronde.
We vertrekken om tien over negen voor onze wandeling. Daarvoor rijden we eerst naar Kato Gatzea en dan rechtsaf richting Ano Gatzea, door Aghia Triada en op zoek naar het bordje: Mega Sotira. We stoppen daar langs de kant van de weg en beginnen lopend het pad af te dalen. Na honderd meter houden we het voor gezien. Het pad daalt zo snel, dat ik bang ben dat ik nooit meer boven kom als we nog verder lopen. We rijden nu terug naar de hoofdweg en gaan daar rechts richting Pinakates. We slaan nog een keer rechtsaf naar Aghios Athanasios en rijden deze weg helemaal uit tot hij overgaat in een onverhard pad met grote keien. Weer terug dan maar en nu rijden we naar het dorpsplein van Pinakates voor een pauze. We drinken een kopje Griekse koffie en krijgen er een karaf water bij die ze uit de bron op het dorpsplein tappen. Op het midden van het plein staat een enorme plataan van wel vijf meter omtrek. Er loopt een klein hondje, die gezellig bij ons komt zitten.
Als ik naar het toilet ga heb ik weer ruzie met de fles handgel. Op de één of andere manier begrijpen wij elkaar niet zo goed. Ik probeer van alles maar ik krijg het pompje niet in beweging. In een laatste poging duw ik flink op het pompje terwijl ik intussen het flesje rond draai. Ja! Nu spuit er ineens een flinke straat gel uit, niet omlaag maar recht op me af, zodat mijn shirt, mijn mouw en de rest van de toilet gelijk vol zitten met desinfectiemiddel. Gelukkig zit er ook wat op mijn handen.
We rijden door naar Vizitsa en proberen daar een smal, stijl weggetje dat rechts naar beneden gaat. We rijden door tot we een riviertje kruisen en stappen daar even uit. Ik wil een foto maken van het water, maar ik sta iets te dichtbij en ik loop achteruit terwijl ik door de zoeker kijk. Ineens voel ik weerstand en voordat ik het weet lig ik achterover op de straat. Ik ben gestruikeld over een grote kei die aan de kant van de weg ligt. Wat een kneus he? Ik krijg gelijk flashbacks van mijn aankomst in Griekenland. Daar zat ik naast de rijen met bagagekarretjes te wachten op Jan en de koffers, toen ik een mevrouw zag stuntelen om een karretje te pakken. Het lukte echt niet en ze vroeg of ik even kon helpen. Natuurlijk! Ik kan alles, toch? Het karretje zat nogal vast en toen ik meer kracht zette, schoot hij ineens los en lag ik er net zo bij als nu. De mevrouw schrok toen erg, maar ik moest er wel om lachen.
Na de stop bij het water rijden we nog verder door, maar ook hier wordt het onverhard. We keren weer om en besluiten om het pad langs het riviertje af te lopen. Ook hier besluiten we na een paar honderd meter dat het wel genoeg. We hebben tenslotte geen idee waar we zijn, waar we naartoe gaan en hoe lang deze weg is.
We gaan nu weer terug naar Kala Nera, want inmiddels is het bijna twaalf uur en ben ik het best zat. Gelukkig hebben we weer geiten op de weg, dus deze vakantie kan niet meer stuk.

Het ritueel van zonnebedje en lezen volgt, maar bij Pagasitikos kijk ik toch nog even of Stratos op het terras zit. Ik zie onze 'Schillie' niet, maar ben wel uitleg verschuldigd aan de crew van Pagasitikos die met z'n allen aan een tafel zitten te pauzeren en mij gade slaan. Ik leg nog eens uit wie we missen in het gezelschap van oude mannetjes en er wordt druk gespeculeerd. Gelukkig spreekt Betty heel goed Engels en dan komt de aap uit de mouw: we zijn op zoek naar Mimis. Hij is de eigenaar van Hotel Victoria verderop in de straat en hij is al een tijdje bedlegerig. Betty raadt me aan even langs te gaan en aan zijn vrouw te vragen hoe het met hem gaat. Dan ga ik zeker doen maar eerst is het tijd voor lezen en lunchen (met spaghetti carbonara en chorta) en daarna voeren we het paard nog wat oud brood. Daarna ben ik het zat en doen we verder niks meer, behalve een beetje rusten en lezen.

Aan het begin van de avond lopen we naar de zee om te genieten van de zondondergang. Er zijn wat vrouwen aan het vissen. Ze hebben een klosje visdraad met een haak en een bolletje brood, die ze langs de kade naar beneden laten zakken. Een andere vrouw heeft een gigantische nep vis met enorme haken die met een zwaai een paar meter verder in zee gooit en langzaam weer binnenhaalt. We zien het even aan en komen dan tot de conclusie dat ze op deze manier nog de meeste kans heeft om een zeemeeuw te vangen. Die overleeft het niet wanneer hij zo'n grote vis tegen zijn kop krijgt.
We kijken nog een paar keer naar Hotel Victoria, maar daar lijkt niemand thuis te zijn, alles is donker.

Bij Pagasitikos bestellen we de gevulde groente en iets van varkensvlees. Dan komt Catharina naar ons toe en vraagt hoe het gaat. We praten even en dan zegt ze: I have a present for you! Ik denk zelf aan een hoestdrankje of zo en als ik haar zie terug komen met een wit papieren tasje met een groene opdruk, denk ik dat ze zelfs voor mij naar de apotheek is geweest. Ze zet het tasje voor me neer en dan blijkt dat er een ingepakt cadeautje in zit. 'For your kitchen.', zegt ze en dan loopt ze weer naar binnen. Ik pak het uit en vind een theedoek, ovenwant en twee pannenlappen met de opdruk:
Kitchen rules:
Thank the cook
Help clean up
Eat your vegetables
sit up straight
Wat leuk he! Ik ga gelijk naar binnen om haar te bedanken en haar trots een foto van onze keuken zien. Wanneer ik vraag of ze nu met Kostas samen is (Kostas had altijd een echtgenoot in Volos, die hij deze vakantie ineens 'de moeder van Yorgos' noemt, wijst ze naar de ring om haar vinger. Ze blijken in juni te zijn getrouwd! Ik had dus eigenlijk voor háár een cadeautje moeten kopen.

Geschreven door Hazenreizen