Het is vandaag weer tijd voor gebakken eieren met champignons en ham. Een goede basis voor een flinke wandeling.
Tegen half tien vertrekken we richting Agios Lavrendios, waar ook een klooster is. Volgens de borden moet het klooster geopend zijn, maar er zijn veel werklui bezig met restauratiewerkzaamheden en een bord aan de ingang waarschuwt (in het Grieks) dat vrouwen in een lange broek of een korte rok niet naar binnen mogen. Ik heb geen zin om de gok te wagen en dat lawaai van die werkzaamheden trekt me ook niet zo aan. We werpen dus een snelle blik op het klooster en rijden dan het dorp zelf.
We parkeren onderaan in het dorp en lopen via prachtige geplaveide paden kris-kras door het dorp. Vanaf de parkeerplaats loopt er al een slanke, lichtbruine hond met ons mee en even later slaat er nog één aan van hetzelfde soort. De laatste is op een gegeven moment weer verdwenen en nu loopt er een jonge, donkerbruine hond die het leven van de lichtbruine hond behoorlijk zuur maakt. Hij doet niet anders dan rondjes rennen, tegen haar opspringen en happen dus af en toe moet ze de puberale pup even op zijn plek zetten.
Op het dorpsplein gaan we zitten voor koffie en we vermaken ons kostelijk met de honden en katten daar. De honden worden telkens weggestuurd door de café eigenaar, die katten heeft. Zodra hij de ene via de trap heeft weggestuurd, komt de andere aan de zijkant weer het terras op. Alles om te kijken of ze de katten misschien van hun eten kunnen beroven.
Wanneer de koffie op is, lopen we verder en bekijken nog even de kerk met de mooie, houten overkapping. Terug bij de auto neem ik afscheid van onze hond met een grote knuffel en rijden we naar het volgende dorp.
Onderweg worden we nog verrast door een kudde schapen die nonchalant langs de kant van de weg staat te grazen.
Het volgende dorp is Servanates, een heel klein dorp waar we wel een rondje lopen, maar waar weinig te zien is. Toch maar weer verder rijden dus, tot we een wegwijzer tegenkomen die een olijfboomgaard in wijst. Iets is over 500 meter te vinden, maar wat het is weten we niet. Dat ruikt naar een uitdaging. We parkeren de auto langs de weg en lopen het pad in. Het stijgt en daalt wisselend, waardoor we ongeveer op dezelfde hoogte blijven. Na een paar honderd meter zien we drie gebouwtjes. Rechts van het pad is een rechthoekig, wit gebouwtje met lichtblauwe spijlen voor de ramen. Het is verlaten net als de andere twee gebouwen. Nog verder naar rechts is een vervallen, oud gebouw zonder bijzondere kenmerken en links is nog een oud gebouwtje, waar een lege krat van het merk Heineken voor de deur staat. Wellicht heeft het bordje hiernaar verwezen? Tussen de bomen door zie ik nóg een gebouw. Via wat stenen loop ik door de greppel om het gebouw heen. De wind laat de luiken van het gebouw soms klepperen en dat geeft toch een beetje een onheilspellend geluid, zo in 'the middle of nowhere'. Wanneer ik terug loop door de greppel, glijdt na mijn laatste stap een steen weg waar ik net mijn voet vanaf heb gehaald en even flitsen er spannende zinnen door mijn hoofd die in een thriller zouden kunnen voorkomen. Ik lees te veel spannende boeken deze vakantie, denk ik.
We komen zonder problemen terug bij de auto en inmiddels ben ik het wel zat. Ik wil lekker terug naar het strand met mijn bedje en mijn boekje en even niks doen.

Na het rusten en lunchen en nog even rusten gaan we een stukje wandelen richting Milies. Na 500 meter heb ik het al gezien, dit vind ik niet leuk, het is te warm en te vermoeiend. We lopen terug en rijden nu naar Agios Georgios om naar het Taxiachis klooster te gaan. Het gaat behoorlijk stijl de berg op en we stijgen in korte tijd een paar honderd meter, misschien wel 800 of 900 meter. Vlak voor het klooster zien we dat er een briefje aan het hek hangt: het klooster is gesloten. We rijden dus maar even door het dorp en via een ander weggetje terug naar Kala Nera. Onderweg hebben we weer schapen op de weg, deze zijn heel mooi en hebben lang haar. Ze zijn ok niet zo bang en ééntje komt zelfs even aan mijn hand snuffelen. Ik heb vlak voordat we stopten iets gezien aan de rechterkant, in het dal. Nu lopen we een stukje terug over de weg om te kijken wat het was. Het zijn wat gebouwtjes bij elkaar, twee met een rood pannendak en drie ronde met een leistenen dag. Morgen gaan we proberen of we daar naartoe kunnen lopen. Vandaag hebben we genoeg gedaan.

Tegen zonsondergang lopen we naar de zee, het is bewolkt en wanneer we wat naar links kijken aan de overkant van het water, zien we dat het daar onweert. Dat is in de punt van Pilion. Aan de rechterkant, waar Volos ligt, gaat zich nu een soort mistgebied vormen, een witte waas. Nu gaat het daar ook onweren en de witte waas wordt donkerder. Het lijkt alleen bij ons lekker weer te zijn. Het waait wel en het is koeler dan de vorige dagen, maar met 19 graden mogen we zeker niet klagen.
We eten vandaag weer een speciaal gerecht: Giouvetsi met lam. Giouvetsi is een soort pasta, maar dan in de vorm van rijst. Als eerste gerecht nemen we stifado van inktvis, gewoon omdat we dat nog nooit gegeten hebben.

Geschreven door Hazenreizen