Vandaag gaan we weer een stukje rijden, naar Agia, het eerste dorp na Volos (als je tenminste van Thessaloniki af komt). Het is allemaal bekend terrein, dus vertel ik je onderweg even hoe ons bezoekje aan de bakker verliep.

De bakkerswinkel is ongeveer drie bij vier meter groot en heeft twee deuren. De ene wordt gebruikt als ingang en de de andere als uitgang. Natuurlijk namen wij de verkeerde deur (of die andere mevrouw nam de verkeerde deur, dat weet ik niet honderd procent zeker). We bestellen een brood en de vrouw pakt het brood met haar handschoenen aan. Ze pakt daarna een andere handschoen en trekt die over de al aanwezige handschoen aan. (Ze heeft daar trouwens een soort apparaatje voor, waardoor de handschoen open blijft staan en je hem heel makkelijk aan en uit kunt trekken).Ze pakt nu ons geld aan en doet dat in een apart bakje, Daarna doet ze de extra handschoen weer uit en pakt het wisselgeld uit de kassa om aan ons te geven. Natuurlijk draagt ze ook een gezichtsmasker over neus en mond en klanten zijn dit ook verplicht. Keurig geregeld hier.

Onderweg stoppen we even bij een potterie langs de kant van de weg. Ze hebben hier aardenwerk potten en kruiken te kust en te keur, een beetje flinke pot kost hier zeven euro. Nu nog uitzoeken wat het vervoer naar Nederland kost. De man blijft drie passen achter ons lopen, dus zijn we snel weer weg want hier word ik een beetje nerveus van.

In Agia rijden we net iets te ver door en daarna is het allemaal eenrichtingsverkeer en verboden in te rijden, dus moeten we doorrijden naar Volos om daar via de rotonde weer terug te keren naar Agia. We gaan eerst op het terras zitten voor koffie en een wafel. Met chocola? Ja, lekker. Met ....? Dat Griekse woord ken ik niet en hij kent het Engelse woord niet. Maakt niet uit, zeg ik, doe maar gewoon. We krijgen een versgebakken, dikke wafel met warme chocola en biscuitkruimels. Heerlijk hoor, maar wel een echte calorienbom. Gelukkig hebben we er maar één besteld.
Daarna dwalen we een poos door het dorp om de wafel enigszins te verteren en dan rijden we naar Drakia. Er staat precies één bord en daarna volgen er tal van kruispunten zonder ook maar één wegwijzer. Op een straatnaambord zie ik Drakiastraat staan (in het Grieks natuurlijk) dus die straat houden we aan. Ineens zitten we midden in een opgraving omdat ze de weg aan het asfalteren zijn Mocht ik hier wel in?, vraagt Jan. Vast wel, want niemand hield ons tegen. We manoeuvreren om de werklui heen die met een soort metalen gieter de hete asfalt op de weg gieten. Rare jongens die Grieken.

In Drakia gaan we op zoek naar een weggetje naar links dat ons naar de volgende plaats moet brengen. We vinden het al snel en ik geniet van de prachtige omgeving totdat Jan oppert dat we hier net ook al gereden hebben. Ik ontken alles, want volgens de kaart is het onmogelijk. Uiteindelijk pak ik de Google Maps erbij en dan blijkt dat Jan gelijk heeft. We rijden gewoon een rondje om Drakia heen. De weg die we volgens de kaart moeten hebben wordt door Google Maps niet aangegeven en al snel blijkt waarom niet. Het is een soort slecht voetpad, waar je zelfs met een vierwieldrive niet graag zou komen. Dan maar weer richting Volos en via de bekende weg terug naar Kala Nera.

Na het ritueel van het zonnebedje, lunchen en siësta gaan we nog een stukje lopen. We lopen weer langs Maria en dit keer is ze buiten. Ze nodigt ons enthousiast uit om op het terras te gaan zitten en vraagt hoe het met ons gaat. Wanneer we vragen hoe het met háár gaat betrekt haar gezicht. Natuurlijk was het een slecht jaar, maar haar moeder is bovendien overleden drie maanden geleden en dat is een groot gemis. Vorig haar schreef ik nog uitgebreid over haar moeder die zo gezellig tegen ons zat te kletsen en ons peren gaf. Gelukkig gaat het met de zoon van Maria heel goed, hij is afgelopen jaar getrouwd. Er is ook een kitten aan komen lopen bij Maria, hij was nog heel erg klein en wilde steeds bij haar katers aan de borst drinken. Inmiddels is hij flink gegroeid en vermaakt hij zich prima met een balletje of iets anders. Leuk om te zien, die rare sprongen en buitelingen van zo'n klein ding. We praten nog even over het weer, want vandaag is het drukkend warm en zelfs de Grieken blijken daar last van te hebben.
Maria wil geen afscheid nemen, want we gaan zondag pas weg en we moeten beslist nog vaker langs komen. Dus dat beloven we.

Wanneer we ons rondje hebben afgemaakt vermaken we ons nog een poos met foto's maken van de zonsondergang.

Bij Pagasitikos blijkt dat de specialiteit vandaag weer kippenvleugeltjes met honing en sesam is. Dat kennen we al. Vlak daarna zien we Kostas over het terras lopen met een grote vis. Vis? Daar hebben we wel zin in. Kostas vertelt dat hij de vis net gekocht heeft van de visser die terug kwam van zijn tocht. Verser kan het niet. Het blijkt een Red Snapper of Roodbaars te zijn. Hij wordt in zijn geheel gegrild en geserveerd met ovenaardappels. Wat is het toch heerlijk om hier te zijn.

Geschreven door Hazenreizen