Er is er één jarig, hoera, hoera

Vanmorgen om half acht gaat mijn telefoon, het is Annemarie. We hadden gisteren gesproken over het feit dat Hennie vandaag 65 wordt én dat ze vandaag naar Valencia gaat met haar broer en haar kinderen. Natuurlijk hadden we geen idee hoe laat ze zou landen of waar ze zou verblijven, maar Annemarie haar dochter via Messenger te pakken gekregen en de gegevens door gekregen.
Ze zouden om 06:45 vertrekken van Schiphol, dus het leek geen optie om haar op Valencia welkom te heten. Door stakingen in Frankrijjk hadden ze echter vertraging opgelopen en ze stonden nog steeds in Amsterdam. We spreken dus af dat we ons snel aankleden en dan met z'n vieren naar Valencia rijden om haar op het vliegveld te begroeten. Ontbijten doen we wel weer als we tijd over hebben.
 

Entertainment op de luchthaven van Valencia

Onderweg gaan we even tanken en iets lekkers kopen voor Hennie. De GDI van Jan en Annemarie blijkt toch geen diesel te zijn en gelukkig staat er aan de binnenkant van de tankklep dat er E10 in moet (je weet wel E10 is het nieuwe Euro 95). We nemen nog een lekker kopje koffie en dan rijden we verder naar Valencia airport.
We zijn ruim op tijd, zodat we in de ontvangsthal rustig kunnen ontbijten, met zicht op de plek waar Hennie zal verschijnen. Het vliegtuig is inmiddels in de lucht en zal landen om 10:45. We vervelen ons geen moment, want er is van alles te zien.
Het begint met een man met een Zuid Europees uiterlijk, die flink behaard is en een baard heeft. Op zich niks mis mee, zal je denken, ware het niet dat hij een champagnekleurige glitterjurk aan had. Daarna een man in een geruit rokje, het zou een Schot kunnen zijn, maar ik heb toch mijn twijfels. Daarna zie ik twee jongens in iets roze en dit keer vraag ik gewoon of ik ze even op de foto mag zetten. Ik vraag of ze zo in het vliegtuig hebben gezeten en hun antwoord is volmondig ja. Het blijkt dat een vriend van de jongens jarig is en dat vieren ze ieder jaar op deze manier en ieder jaar in een andere stad. Ik bedank de jongens en vertel ze dat het wachten zo veel makkelijk is, wanneer er regelmatig iets leuks te zien is.
Even later verschijnt Hennie en ze schrikt zich een hoedje wanneer ze ons ziet. Als even later weer is bijgekomen van de schrik, maken we een foto, kletsen we even bij en laten haar dan weer over aan haar familie.
 

Cuava de las Calaveras

We bezoeken op de terugweg de grotten van Benidoleig, de Cuava de las Calaveras wat zoveel betekent als de grot van de schedels. Op de parkeerplaats zien we een etalagepop met een hoed, een strik, een zonnebril en een grote groene gieter voor zijn edele delen. Daarnaast, op een hek, ligt ook al iets dat aan een piemel doet denken. We besluiten eerst een kaartje te kopen en buiten bij de kiosk staat een hele standaard met piemels die geschikt zijn als flesopener. We nemen een flesje water mee en dan gaan we de grot in. We hebben geen gids nodig, dus geen wachtrij en geen grote groepen mensen. Het is zo absurd dat het toch weer leuk is, er staan nepdino's (niet er ook echte dino's bestaan, maar deze zijn wel heel nep) en ook beelden van eenden, uilen en andere beesten. In de grot zelf staat een kastje met diverse schedels die ook erg namaak overkomen, maar toch is het echt heel leuk. De grot is immens hoog en een gang van ongeveer 300 meter voert ons naar een soort meertje dat je niet kunt zien, maar we horen wel het water stromen.
In de brochure lezen we over de koning die met 150 haremdames deze grot in is gevlucht, dus we begrijpen nu wel waar al die piemel-dingen op gebaseerd zijn.

De Nederlandse vertaling van de Spaanse website wil ik jullie zeker niet onthouden:

Daarna rijden we door naar Calpe, waar we enorme rots wel eens van dichtbij willen bekijken. We rijden zover mogelijk door en parkeren daar de auto. Dan lopen we een stuk naar boven, maar het is best pittig. Annemarie besluit dat het leuk genoeg is geweest en samen met Jan Haasjes zoekt ze een terras op. Jan Boele en Janet lopen nog even door naar de tunnel, want hun nieuwsgierigheid is sterker dan hun vermoeidheid. Bij de tunnel moeten we ons vasthouden aan de metalen ketting aan de wand, want het is er glad en heel oneffen. Het lijkt een heel grof uitgehakte marmeren gang. Aan het eind van de gang kun je nog verder lopen, maar dat is wel heel spannend. We besluiten terug te gaan en Jan geeft aan nog eens terug te willen komen met bergschoenen om het restant te wandelen.
We lopen terug langs de parkeerplaats waar de auto stond, maar die is nu weg. Gelukkig heb ik wel een idee waar ze zitten, dus we nemen een trappetje naar beneden en dan slaan we linksaf langs de kade. Even later hebben we Annemarie en Jan weer gevonden en genieten we voor de lunch van een heerlijke paella.

In Calpe blijkt ook een soort binnenmeer te zijn, waar veel flamingo's lopen. Ze zijn echt heel dichtbij alleen niet zo felroze als in de dierentuin.
Langs ruige rotsen en door tunnels rijden we via Mascarat weer terug naar Benidorm.

We zoeken in Benidorm de club op waar een hypnotiseur optreedt, maar we vinden het toch niet alles om hier vanavond naar toe te gaan. Het is allemaal wat vaag. De buurman en de schilders die in de club aan het werk zijn, zeggen dat de club niet opengaat vandaag. Het optreden zou pas om 00:30 beginnen ... is dat dan morgen? We gokken het er niet op, zeker niet op dat tijdstip in dat gedeelte van Benidorm. Eerst maar eens siësta houden en dan zien we wel verder.

Om half acht doen we Annemarie en Jan een appje dat we iets gaan drinken bij Queens, het kleine hotelletje aan het begin van het tapasstraatje. Zij komen ook die kant op en even later zitten we eerste klas aan een drankje. Het is weer volop genieten van allerlei vreemde mensen. Een man waarvan het lijkt of zijn laatste uurtje heeft geslagen, een vrouw die de glazen van andere mensen leeg drinkt, mannen met hoedjes en nog veel meer. Dan komt er een blinde man het terras naast ons op lopen, hij kent veel van de vakantiegangers die hier misschien wel wonen. Sommige moet hij eerst uitvoerig betasten voordat hij zeker weet wie het is. Of dat echt waar is of gewoon een excuus om eens lekker aan iemand te zitten, weten we niet.
Voor ons zit een groep mensen, waarvan er één een t-shirt aan heeft met een sixpack. Ik probeer hem stiekem op de foto te zetten, maar als hij op het terras naast ons gaat zitten poseert hij voor me.
Nu komt er een klein mannetje het terras op met grote ogen, alsof hij constant verbaasd is over alles wat hij ziet. Hij is druk aan het bellen en zijn piepstemmetje klinkt overal bovenuit. We nemen hem behoorlijk in de maling, maar hij is onverstoorbaar.
We nemen op het terras een hamburger (van de buurman) en genieten van de gitarist. Eerst niet hoor, hij begint met een verveeld gezicht aan wat Engelse liedjes, tot hij wordt weggestuurd door de vrouw die andermans glazen leegdrinkt. Dan komt hij bij ons geld vragen.
Zijn gezicht klaart op en we krijgen een passioneel Bésame te horen.

Bésame, bésame mucho, como si fuera esta noche la última vez
Bésame, bésame mucho, que tengo miedo a perderte, perderte despues
Bésame, bésame mucho, como si fuera esta noche la última vez
Bésame, bésame mucho, que tengo miedo a perderte, perderte despues
Quiero sentirte muy cerca mirarme en tus ojos verte junto a mí
Piensa que tal vez mañana yo ya estare lejos muy lejos de ti
Bésame, bésame mucho, como si fuera esta noche la última vez
Bésame, bésame mucho, que tengo miedo a perderte, perderte despues
Bésame, bésame mucho, como si fuera esta noche la última vez
Bésame, bésame mucho, que tengo miedo a perderte, perderte despues

Hij blijkt een heel expressief gezicht te hebben en het is puur entertainment. Bijkomend detail is dat hij nu dus bij ons op het terras zit, met zijn rug naar de vrouw die hem heeft weggestuurd, en dat zijn enthousiast klappen en lachen. Hij doet nog een paar leuke nummers en dan is het weer klaar.

We doen nog een klein rondje door het dorp en dan is het alweer bedtijd.

Geschreven door Hazenreizen