O nee, de laatste dag alweer! We genieten van onze laatste espresso op het terras. Er is weer markt, maar dit keer worden we verrast met echte loukomades, een soort kleine oliebolletjes met honing en kaneel. Daarna kopen we onze plaka en nog wat broodjes voor morgen en kaneelkoekjes.
Om half tien vertrekken we voor onze laatste tocht. We tanken eerst en rijden richting Preveza. We nemen de afslag Vrachos of Vraxos of Vrahos, op ieder bord staat het anders geschreven, waarschijnlijk om de toeristen in de war te brengen. Dan komen we grote borden tegen die de richting wijzen naar Zalangou, de asfaltweg is nieuw en belooft veel goeds. In Kamarina nodigt een bord met ‘café Panorama’ ons uit voor koffie. We volgen de pijlen en komen op een mooi overdekt terras met een gezellige hond. De frapee lest onze dorst en daarna rijden we verder op zoek naar iets interessants. We stoppen bij Ancient Kassope, een opgraving uit 200 tot 300 jaar voor Christus. Het is inmiddels alweer 37 graden, zonder wind, maar we laten ons niet kennen en betreden het (bijna) boomloze terrein. Ik bedek mijn hoofd en schouders met een doek, maar zelfs dan hou ik het halverwege voor gezien. Jan en Amber lopen nog een stuk verder, dus ik wacht wel in de schaduw tot ze terug zijn. Het is best interessant, maar net even iets te warm.
Vanaf hier zien we het monument van de dansende vrouwen op de bergtop. Het is een gedenkteken er nagedachtenis aan een groep vrouwen en kinderen die zich daar van de klif in het ravijn stortte. De Turken hadden eerst alle mannen in het dorp afgeslacht en dreven daarna de vrouwen en kinderen de berg op. De vrouwen wisten dat ze gevangen genomen zouden worden, verkracht en daarna vermoord. Ze begonnen toen te zingen en te dansen en wierpen zich in de diepte om aan de Turken te ontkomen. We rijden nog verder richting het gedenkteken tot we bij een soort klooster komen. Hier kun je via een trap met 400 treden het monument bereiken. Wij geloven vanaf de parkeerplaats al dat het heel indrukwekkend is en wagen ons niet aan de tocht naar boven. We besluiten het klooster met een bezoekje te vereren, maar we zijn net 3 minuten te laat. Ze zijn niet vaak stipt, die Grieken, maar in dit geval wel.
Onze tocht gaat verder, waarbij we een bord ‘verboden in te rijden’ voor het gemak negeren. Een andere weg is er namelijk niet. We stoppen nog net op tijd voor een overstekende schildpad, die we proberen te verleiden met een stuk brood. Hij verstopt zich in de prikstruiken en kijkt verstoord de andere kant op, een soort Binky dus. De tocht gaat verder en ik zeg tegen Jan dat dit zo’n lekker rustig weggetje is. Direct daarna moeten we op de rem, de weg is geblokkeerd door rotsen en eromheen rijden is geen optie. We zoeken op de terugweg nog even naar alternatieven, maar navraag bij een Griekse man leert ons dat er niets anders op zit dan helemaal terug langs Kamarina tot aan de hoofdweg.
Op de drukke hoofdweg van Oropos naar Louros besluiten we bij een van de vele eettenten een broodje te bestellen. We lopen naar binnen en wie staat daar achter de corner? Onze jonge bouzoukispeler! Wat een ongelooflijk toeval.
Met een gevulde maag rijden we door naar Arta voor een bezoekje aan de oude brug en daarna keren we weer huiswaarts. Lekker siesta houden en even relaxen op ons terras. We vermaken ons met puzzels, de reisversie van levensweg en kwisvragen over Griekenland.
‘S avonds koopt Amber nog een mooie jurk en daarna eten we nog een keer bij de pizzatent boven het water. Dit keer gaan we voorheen tomatensalade, kip met rijst, gehaktballetjes in tomatensaus en paprika gevuld met fetta. Nu zitten we op ons terras na te genieten met de muziek van de Secret Bar op de achtergrond en een ouzo voor ons op tafel.

Geschreven door Hazenreizen