Na een warme nacht gaan we eerst maar wat inkopen doen, zodat we kunnen ontbijten. Jan en ik lopen naar het centrum, maar ik kan de verleiding van een kaffenion met oude Griekse mannetjes niet weerstaan. Eerst een lekkere espresso dus. Na de koffie doen we bij de buren van café Deja vu, supermarkt Sakis, de hoogst noodzakelijke boodschappen: boter, thee, jam, kaas en natuurlijk chocoladepasta. Voor brood stuurt de supermarkteigenaar ons naar een pandje verderop, de warme bakker.
We ontbijten op ons balkon en daarna schrijf ik aan mijn blog tot de hostess komt. Het is een privé sessie, zonder verkooppraatje voor de nodige excursies. We weten nu dat we straks eerst naar het castillo willen lopen. Daarna zien we wel weer verder.
‘Het kasteel bereikt u via het straatje met 64 treden omhoog’, niet echt een prettig vooruitzicht met 32 graden. We lopen iets anders en komen langs de Papyros Temple, waar we kaarsje branden. Onze alternatieve route valt reuze mee en zonder al te veel zweetdruppels komen we aan. Het kasteel of de burcht is een ruïne uit 1764, het heeft nog veel gangen en kamers en op diverse plekken vind je kanonnen. Het uitzicht is fantastisch en mijn fototoestel maakt overuren. Amber wil op de top de Griekse vlag fotograferen, maar er is geen zuchtje wind dus de vlag hangt er zielig bij. ‘Kom op, even een windvlaag’, zegt ze. Er gebeurt niks en ik zeg dat ze het wel iets vriendelijker mag vragen. ‘Mag ik alsjeblieft een flinke windvlaag?’, zegt ze. De wind trekt langzaam iets aan en de vlag ontvouwt zich, totdat hij in volle glorie wappert. ‘Dank je wel’.
Na een uitgebreide onderzoekingstocht strijken we neer op het terras bij het kasteel voor een Griekse salade en een fles water en om energie op te doen voor terugweg.
Na een korte siësta nemen we alle drie plaats op bank in de woonkamer voor de Formule 1. De startopstelling biedt perspectief met Verstappen op 2 en Hamilton achter hem, maar bij de start gaat het gelijk al mis. Verstappen komt niet goed weg en valt terug naar plek 7. Even lijkt het een saaie race te worden, maar Verstappen vecht zich een weg naar voren en met een schitterend gevecht in de laatste rondes, beland hij op de eerste plek.
We vermaken ons verder in en om het appartement tot het begint te schemeren. Dat is het sein dat het etenstijd is. De weg naar beneden begint te wennen, zodat we meer tijd hebben om te genieten van de heerlijke geuren die ons omringen. Het is een mengeling van jasmijn, citrus en soms kamperfoelie.
De hostess raadde ons restaurant Sakis aan, waar we later langs kwamen doen we het kasteel hadden bezocht. We proberen het weer terug te vinden, maar het terras zit stampvol ondanks het feit dat het al half tien is geweest. De buurman doet erg zijn best om ons bij hem op het (bijna lege) terras te krijgen, maar daar heb ik niet zo’n zin in. Er staat in mijn ogen te groot PIZZA op zijn gevel. Toch nemen we plek op zijn, overigens schitterende, terras. Het terras hangt boven een baai en heeft een prachtig zicht op het verlichte kasteel en de lichtjes in zee. We kiezen voor gevulde tomaten, kipsouvlaki en gigantes. Ik zit nog steeds een beetje te mokken, maar na de eerste hap is alle teleurstelling verdwenen. De tomaten en de bonen zijn heerlijk! De souvlaki valt wat tegen, maar dat is dan ook echt toeristenvoedsel. Ook hier krijgen we een ouzo vooraf, dus een halve liter wijn en anderhalve liter water lijkt ons een goede verdeling.

Geschreven door Hazenreizen