Vandaag is onze vertrekdag, maar de vlucht staat pas voor 17.40 gepland, dus we hebben nog even de tijd. Na het ontbijt pakken we de koffers in en zetten ze vast in de auto. Voor alle zekerheid controleer ik of mijn paspoort nog in het voorste vakje van mijn tas zit, maar dat blijkt niet zo te zijn 😳. Ineens herinner ik me de blauwe wallet voor belangrijke papieren die ik altijd meeneem, daar zit mijn paspoort natuurlijk in. Alleen...waar is die? Jan heeft hem gezien tijdens het inpakken en hij denkt dat hij in de toilettas in de koffer zit, die we met veel moeite hebben dicht gekregen. Een andere optie is dat hij in de rugzak zit, die nog op de kamer staat. Jan checkt eerst de rugzak, maar daar is hij niet. Een koffer openen in een Toyota Aygo is nog een hele onderneming ontdekken we al snel. De koffer op straat openen is ook geen goed idee, want het waait weer als een dolle. Eerst de stoelen dus maar naar voren, dan de achterbank plat, de koffer plat leggen en dan openen. Het past allemaal precies en we vinden de toilettas na wat gegraai tussen de kleren. Ik open hem hoopvol en zie direct het blauwe tasje. Opgelucht haal ik het uit de toilettas, maar het voelt verdacht soepel aan. Ik open de ritsjes, maar er zit helemaal niets in. Nu krijg ik het toch wel warm en dat komt niet van de opvliegers 😅. Jan stelt voor om de koffers weer naar de kamer te brengen en alles stuk voor stuk na te kijken. Het lijkt de enige oplossing, tot hij iets over mijn telefoon zegt. Telefoon? Natuurlijk! Ik heb mijn id-kaart in mijn telefoon gestoken, zodat ik hem ‘makkelijk’ terug kon vinden 😂.
Na dit avontuur verkennen we de straten van Pigadia nog eens en lopen we een ander deel van de vijf kapelletjes wandeling, of de zeven kapelletjes wandeling of de drie kapelletjes wandeling, het ligt er aan hoe lang je doorloopt.
We eten op de valreep toch nog een ijsje bij de ijswinkel en vermaken ons dan een hele tijd in de haven, waar de veerboot aanlegt. Het is altijd leuk om te zien hoe de grote vrachtwagens zich door de smalle straatjes manouvreren en hoe sommige passagiers uitgedost zijn en anderen zich haasten om op tijd ingescheept te zijn. We besluiten onze vakantie in Pigadia met een pita gyros en rijden daarna naar de luchthaven, waar we op een strandje een groep windsurfers gadeslaan.
Als het tijd is om in te checken, leveren we de auto weer in en wachten we geduldig tot het tijd is. Het afscheid van Karpathos wordt verzacht door het vooruitzicht dat Amber ons met de auto van Schiphol komt halen en dat we daarna in Amsterdam gezellig met z’n drieën wat gaan eten.

Geschreven door Hazenreizen