Vanmorgen worden we weer gewekt door de vuilniswagen, maar gelukkig is hij een uurtje later dan gisteren. Dit keer hebben we pancakes bij het ontbijt in plaats van gebakken eieren, wat een verwennerij 😋.
Nu moet ik eerst even iets rechtzetten; die on-Griekse regendouche blijkt toch heel Grieks. De meeste gaatjes zijn dichtgeslibd van de kalk en aan de zijkant van de douchekop zit een kier waar het water uit stroomt. Gelukkig doet de handdouche het wel goed, dus mij hoor je niet klagen.
Ik werk mijn blog even bij, na het ontbijt, en dan vertrekken we naar Menetes.

De auto steunt en kreunt bij iedere bocht, maar we komen toch zonder problemen in Menetes. We parkeren de auto en dan kom ik tot de ontdekking dat mijn 📷 nog in het hotel ligt. We keren dus weer om en proberen het nog eens.
In Menetes waait het stevig, de wind loeit om de gebouwen en voor het maken van foto’s moet ik wijdbeens gaan staan voor meer stabiliteit. We lopen langs de pastelkleurige huisjes, door de wirwar van steegjes en over de kleine trappetjes tot we uitkomen bij Dionysos met de blauwe wenteltrap. Jan en ik zijn hier nog nooit geweest, maar uit de verhalen van Ma, Heidie en Amber moeten we hier echt een keer naar binnen. We worden enthousiast onthaald door Irini en smullen van de zelf gebakken sticky chocoladecake. Daarna mogen we een blik werpen in de echte ‘Karpatian Room’, een ware schatkamer uit een ver verleden. Als afscheid krijgen we nog een granaatappel mee en de vriendelijke groeten aan Amber en de rest van de familie.

We rijden verder en houden links aan. Af en toe stoppen we bij een kapelletje, want iedere weg leidt hier naar een kapelletje. Ze zijn wel allemaal anders en ze ruiken zo lekker. Op de top van de berg hebben we zicht op zowel de oost- als de westkust en het uitzicht is fantastisch.

We vervolgen onze weg richting Arkasa, maar kiezen toch voor de afslag naar het vliegveld in verband met de zorgelijke geluiden die de auto maakt. Na een korte stop bij het kapelletje van Agios Georgios, ook wel Sint John genoemd, komen we op een uitgestorven vliegveld. De autoverhuur is alleen geopend tijdens aankomst van vliegtuigen, dus stappen we weer in de auto.
We hebben altijd gevonden dat de omgeving van het vliegveld het lelijkste stukje Karpathos is, waar je zo snel mogelijk bij vandaan moet vluchten, maar we hebben dit oordeel bijgesteld na vandaag. De (onverharde) weg achter het vliegveld langs leidt langs kleine, verlaten strandjes en de ongerepte, ruige natuur is zeker de moeite van een bezoekje waard. Ineens zien we in de verte iets bewegen, het lijkt een beest dus ik zoom in met de camera. Het blijkt een 🐐 te zijn of eigenlijk zelfs twee geiten. We zijn helemaal enthousiast dat hier zomaar twee geitjes helemaal alleen lopen, maar een paar meter verder lopen er ineens honderd geiten. Geeft niks, het blijft leuk.
We parkeren de auto ergens langs de weg en verkennen lopend de omgeving die te ruig is om verder te rijden. Grote golven slaan stuk op de enorme rotsen en ik probeer om het vast te leggen met mijn fototoestel. Ik wacht even met mijn camera in de aanslag, ik wacht nog even en dan druk ik toch maar af. Je zult namelijk altijd zien dat die hoge golven niet stukslaan wanneer je lens daarop gericht is. Wanneer ik me omdraai en terug loop, voel ik de spetters van een enorme golf in mijn rug. Het is alsof hij op dit moment heeft gewacht en zijn tong achter mijn rug uitsteekt 🌊. Ja, zelfs de zee heeft ondeugende streken. P-0bfgovff ... (eh sorry, dat is de poes die op mijn toetsenbord springt).

We rijden weer terug naar de autoverhuur, die nu wel geopend is, en krijgen te horen dat we morgen een andere auto kunnen ophalen naast ons hotel. Met deze geruststellende gedachte rijden we terug naar Pigadia en strijken neer op het terras van Psiloritis voor een late lunch. Met Jan en Mirjam aten we hier altijd de eerste dag een Griekse salade en dat doen we nu ook. De zoutvaatjes in de keuken zijn blijkbaar nog dezelfde, want ‘ik heb het nog nooit zo zout gegeten’ als hier 😜. Na de lunch krijgen we nog pasta met linzen (van het huis) en daarna rozijnen in suikersiroop waar je vullingen van uit je kiezen springen (ook van het huis). Lekker is het allemaal wel en we beloven dat we morgen stifado komen eten.

Tijdens de siësta bij het zwembad ben ik nog behoorlijk druk. Het is een stuk frisser vandaag en ik moet elke vijf minuten een ligbed opschuiven om weer een plekje in de zon te hebben. Ik had natuurlijk ook gelijk op het laatste bedje kunnen gaan liggen, maar om de een of andere onbekende reden heb ik dat niet gedaan 🧐.

Na de siësta is het tijd voor het volgende onderdeel van ons dagelijks ritueel: het bijwerken van het blog op het terras van Angolo. De poes heeft in eerste instantie niet in de gaten dat ik er ben, dus ik kan rustig aan het werk. Wanneer ze wakker wordt en naar binnen loopt, ziet ze me ineens en ze springt onmiddellijk op mijn schoot. Wat toetsenbord? Ik zie geen toetsenbord. Ze eist gewoon haar plek op en vindt dat ik maar even pauze moet nemen.

Het avondeten gebruiken we bij onze buurman van Restaurant Antoli. We volgen het advies van een collega van Jan op en bestellen de 'schrimps garides' als voorgerecht om daarna verder te gaan met 'chicken in lemonsauce'. Het eten is voortreffelijk en de dochter van de eigenaar geeft ons na het eten een rondleiding door het prachtig gerestaureerde pand. Het restaurant is gevestigd in een monumentaal pand, dat vorig jaar helemaal opgeknapt is. Het is lichtblauw met grijze kozijnen en heeft ornamenten aan het plafond en aan de muren. De oude vloer is nog origineel en is deels van hout en deels betegeld. Behalve de bekende Griekse tafeltjes en stoeltjes, staan er binnen ook antieke mahoniehouten tafels met bijpassende stoelen onder grote kroonluchters.

Geschreven door Hazenreizen