Vandaag staat het zuid-oosten op de planning om te ontdekken. Het eerste deel is bekend terrein, dus rijden we zonder stops door naar Promyri, de grootste plaats die we vandaag aandoen. De plaats blijkt niet echt een parkeerplaats te hebben, maar het dorp inrijden is ook geen optie gezien de smalle, stijle weggetjes. We parkeren de auto dus gewoon op een soort pleintje met een bord: verboden te parkeren ivm lokale bus. Nou ja, niet in het Nederlands natuurlijk, maar iets van die strekking zal er beslist op gestaan hebben. We vinden zonder al te veel moeite een dorpsplein met de bekende plataan, waar we eerst een Griekse koffie nemen. Daarna gaan we op zoek naar de kerk, die hier ergens moet staan. Het is een behoorlijke speurtocht en gelukkig slaat de kerkklok elf uur, zodat we op het geluid af kunnen gaan. De kerk zelf is afgesloten met een dik hangslot en we zijn dan ook aardig snel weer uitgekeken. We gaan dus weer verder richting Mourtias.
Van Mourtias hebben we mooie foto’s gezien van de rotsformatie in zee. Nu waren die foto’s genomen met zonsopkomst of een speciaal filter, dus het effect zal minder zijn midden op de dag. Ik zoek een strategisch punt voor mijn foto’s, zodat niet alle parasols en zonnebadende toeristen op de foto staan, en zo lijkt het toch weer een idyllisch plaatsje.
De volgende stop is Vathi, wat niet meer blijkt te zijn dan een oranje vlek op de wegenkaart. De vlek van de plaats Lyri is ongeveer even groot en lijkt ook net zo interessant, dus die laten we weer links liggen. Op naar Theotokos!
Volgens internet is Theotokos een verborgen schat van Pilion. Jan vertrouwt het niet meer zo en begint al af te geven op het ‘nieuwe’ kerkje voordat hij er in de buurt is. ‘Een kerkje hoort een kruis te hebben’, moppert hij ook nog maar hij gaat wel kijken. Je moet je voorstellen dat Theotokos een heel klein strandje is van ongeveer 100 meter lang en een paar meter breed. Er was buiten ons gerekend, precies een meneer aanwezig, dus heerlijk rustig. Het kleine kapelletje dat van buiten zo eenvoudig lijkt, is van binnen mooi versierd en de deur is dicht maar niet op slot. Voor het kapelletje liggen drie stukken van oude zuilen en nog iets verder zijn meer restanten te vinden van opgravingen, waaronder een stukje mozaïekvloer. Toch wel een klein pareltje, vindt Jan.
De volgende vlek is Katigiorgis, dat een heel klein vissersdorpje blijkt te zijn. Het heeft bovendien twee tavernes en een koffiebar, dus hier maken we even tijd voor de lunch. We nemen lam in joghurt met chorta voor de vitamientjes. Na het eten lopen we via de andere kant weer terug. Dit is een weg die gebruikt wordt om de boten te water te laten en hij loopt behoorlijk stijl omhoog. Na een paar meter bekent Jan: hij wil deze weg lopen, omdat hij nog niet zo veel verdiepingen op zijn stappenteller heeft staan. Bedankt schat ;).
We vervolgen onze weg naar Kastri, maar volgens de wegenkaart komen we vlak langs Aghios Georgios, een van de honderdduizend kapelletjes op dit schiereiland. Er is geen parkeergelegenheid langs de weg, dus rijden we er in eerste instantie langs. ‘We moeten hem van de weg af kunnen zien’, zegt Jan, als we langs een olijfgaard rijden. ‘Ja, ik zie iets!, roep ik, ‘het is vlakbij.’ Jan rijdt de auto achteruit en zet hem in de zandweg die naar het kapelletje leidt. Hij wordt al een echte Griek. ‘Ze toeteren maar als ze deze weg in of uit willen’, zegt hij. Ik ben zo trots op hem, hij is helemaal relaxed. We lopen het weggetje in en met de bocht mee naar links, waar ik het kapelletje heb gezien. Ongelooflijk, maar het blijkt ineens verdwenen. Het enige wat we zien is een zandweg, olijfbomen en ... een blauwe regenton. Hmm, waarschijnlijk heb ik die aangezien voor een kapelletje. We lopen nog een klein stukje verder, maar ook hier is niets te zien. Ineens zie ik twee cipressen! ‘Misschien is hij daar’, opper ik. Jan gaat akkoord en we lopen verder tot de cipressen voluit in zicht komen. Ja hoor, we worden al echte spoorzoekers: een kapelletje met de sleutel in het sleutelgat!
Wanneer we verder rijden komen we een plaatsnaambord tegen met ‘Afeiliana’. Deze plaats komt niet voor op mijn wegenkaart, maar er is een taverne en meer dan vier huizen. En dat zonder oranje vlek! We stoppen hier niet, maar rijden door naar Kastri dat aan het water ligt. Kastri blijkt niet meer te zijn dan een camping en een rommelig strand. Er is weliswaar en taverne bij de camping, maar de geur van dode geit doet ons de zin in een pauze vergaan. We rijden lekker door naar Argalasti en drinken daar wel een freddo cappuccino.
Iets na half negen lopen we naar Kostas voor een tafeltje aan de buitenkant van het terras, waar het nog een beetje waait. We bestellen beef Pagasitikos en gegrilde groente en kijken ondertussen de halve finale tussen Engeland en Kroatië.

Geschreven door Hazenreizen