Vandaag is het maandag 9 juli, de verjaardag van mijn vader. Hij zou dit jaar 84 geworden zijn. Vanavond zullen we zeker een borreltje op hem drinken. Het is ook de laatste maandag voor ons in Pilion en daarom gaan we eerst nog een keer naar Trikeri.
We drinken koffie in Milina. De koffie gaat hier in Griekenland altijd gepaard met een groot glas water (of een flesje) en daarom gebruik in de koffiepauzes tevens als sanitaire stop. Terwijl ik op het toilet zit, vraag ik me af wie dit heeft bedacht. Ik denk niet dat Annemarie dit plan had goedgekeurd. Probeer je de volgende situatie voor te stellen. Je komt de deur van het toilet in en de pot bevindt zich links in de hoek van de tegenoverliggende muur. Keurig trouwens met een waterreservoir dat ook in deze hoekvorm is gemaakt. De deur kan (zoals bij veel toiletten in Griekenland) niet op slot. Wanneer je op het toilet plaats neemt, blijken je armen (en benen) net te kort om de deur tegen ongewenste indringers te beschermers. Daarnaast is het zo dat de deur naar rechts opendraait. Een eventuele bezoeker heeft dus direct het volle zicht op je blote ... dijen. Dan is het ook nog zo dat je bij het verlaten van het toilet de deur eerst helemaal moet openen, anders kun je niet tussen de toiletpot en de deur door. An, hier ligt werk voor je.
Als we verder rijden, laat ik spoor van kauwbotjes achter. Ik heb een zak van 100 botjes meegenomen en het wordt tijd dat die zak eens leeg raakt. Ik kijk niet meer of de honden er blij mee zijn, ik gooi ze snel door het raam en rij dan gauw verder. Jan wijst me er op dat het aantal honden aanzienlijk is verminderd sinds ik hier mijn botjes uitdeel, hij vraagt zich af of er misschien een verband is.
We rijden verder richting Trikeri en stoppen nog even voor de kudde geiten die hier loopt. Ik zou hier gerust de hele dag kunnen doorbrengen met alleen een fototoestel en liefst een zak brood. Na een paar foto’s trapt Jan het gaspedaal weer in en rijden we verder.
In Trikeri parkeren we de auto aan de rand van de ‘stad’ en gaan we lopend de straatjes verkennen. We dwalen wat rond en dan moet ik weer naar het toilet. Ze zeggen wel eens: het komt op als poepen, maar bij mij is dat echt zo. Als ik moet, dan moet ik en dan kan ik niet wachten tot het beter uitkomt. Een kafenion zoeken is de enige optie. Ik geef aan Jan door wat ik wil drinken en zoek het kleinste kamertje op. Deze deur kan gelukkig wel op slot, want binnen een paar tellen staat er iemand aan mijn deur te trekken. Ik probeer me er niets van aan te trekken en hoop dat ze het herentoilet neemt (zoals ik altijd doe als het toilet bezet is) of dat ze gewoon weer naar buiten gaat. Als ik van het toilet kom, staat ze nog steeds te wachten en ze loopt achter me langs het hokje in. Ik verwacht dat ze er onmiddellijk weer uit komt rennen, maar blijkbaar moet ze net zo nodig als ik. Ik was mijn handen en loop weer naar Jan, die nog steeds niks te drinken heeft. Zijn geduld met de kelner en het geschreeuw van de huilebalkjes is op, dus we ontvluchten deze plek en rijden weer verder.
We proberen nu of we toch nog Milos kunnen bereiken met de auto, de camper zal inmiddels zijn band wel verwisseld hebben. Wie of wat Milos precies is, hebben we niet kunnen ontdekken, maar het plaatsje daarna ... is leuk voor wat foto’s. Ik zet hier ook de ‘teelbalplant’ op de foto. Ik weet de officiële naam niet, maar die houden jullie te goed.
Nu gaan we verder naar Aghia Trekkeria of zoiets. We komen dit keer van de andere kant aanrijden en verwachten ook hier een grote parkeerplaats met een bord dat je je auto hier moet laten staan. Nee dus, voor we het weten staan we met de auto zo’n beetje op het terras van een taverne geparkeerd. We keren om en zetten de auto bij een rijtje afvalcontainers. Ze zitten nog niet vol, dus we gaan ervan uit dat de vuilniswagen er vandaag niet bij hoeft.
We lopen eerst door het dorp naar de andere kant, waar de parkeerplaats is. Van daaraf beginnen we de route die we de vorige keer hebben gereden, te filmen. Halverwege komen ons twee Duitse auto’s tegemoet, de chauffeurs kijken ons met grote ogen aan, waarin lichte paniek is te lezen. ‘Het komt allemaal goed’, roep ik en ik glimlach vriendelijk. Het ergste hebben ze nu gehad.
Aan het einde van de film komen we weer bij de tavernes, dus hier strijken we neer op een terras en genieten we van pasta met verse tonijn en een salade. Ik wil nog een kat filmen die haar kittens aan het zogen is, maar mijn kaart blijkt vol te zijn: 16GB! Ik wis wat wazige filmpjes en hoop dat ik nu genoeg ruimte heb voor de foto’s in deze laatste week. Sorry Amber, de filmpjes die ik per ongeluk heb gemaakt terwijl mijn camera om mijn schouder hangt of met de dop erop in de auto heb ik allemaal moeten wissen (en dat terwijl die eigenlijk het leukst zijn).
Om een uur of vier zijn we weer terug in ons hotel en nemen we een kop koffie met een heerlijk chocolaatje erbij. Die hebben we weer even aangevuld, toen we toch langs de bakker kwamen. Nog even relaxen voordat het zware werk begint: het diner.
Als we naar Kostas lopen, komen we langs een auto waar de lampen nog van branden. Het is de auto van Aristides en de deur is open, dus Jan schakelt de verlichting uit. In het restaurant geven we dit door aan Aris, maar hij begrijpt het niet en schakelt de hulp van Floris in. Als Floris het ‘vertaalt’ maakt Aris drukke gebaren. Ik leg nog een keer uit, dat Jan de lampen al uit heeft gedaan, maar Aris beent met grote passen naar binnen om zijn autosleutels te halen. Ik loop er naartoe en probeer het nog eens zonder succes. Dan loop ik naar Jorgos, de oudste zoon van Kostas. Hij begrijpt wat ik bedoel en belooft me het uit te leggen aan Aris. Daarna komt Floris weer bij ons om te vertellen dat de lampen van de auto helemaal niet brandden. Ik geef het op. Als ik omkijk zie ik dat Jorgos het uitlegt aan Aris en dan is alle hectiek weer voorbij. Volgende keer zeg ik mooi niks.
De eerste borrel is voor pa. We proosten op hem met onze Tsipouro, een drankje dat hij ook wel zou kunnen waarderen. Het is een soort mengelmoes van Ouzo (of het Franse Pastis) en Raki (een soort Kartoffelschnaps).
Later op de avond komt de oude Jorgos (de man met de snor) aan de tafel naast ons zitten. We trakteren hem ook op een Tsipouro, want we zien hem hier al drie jaar. Als Jorgos weg is, komt de papas van het dorp aan die tafel zitten. We bieden hem (via Aris) een drankje aan, maar hij zegt iets over dat het al laat is en iets over morgen. Wanneer hij bij Sakis aan tafel gaat zitten, vraag ik aan Sakis wat de papas bedoelde. Na wat heen en weer gepraat wil de papas toch wel een klein wit wijntje. Sakis zegt dat ik tegen Floris moet zeggen dat Vader Jorgos wel een wit wijntje wil, dus dat doe ik. Floris kijkt me vreemd aan, vader Jorgos? Nee dat heet papas, corrigeert hij me. Hij vertelt me ook dat ik de hand van de papas had moeten kussen, maar alleen als ik in God geloof. We houden het dus maar bij een wijntje en we proosten gezellig met Vader Jorgos.

Geschreven door Hazenreizen