Vandaag willen we niet weer de hele dag in de auto zitten, dus we gaan in de buurt op zoek naar iets leuks. Aha, eindelijk kunnen we naar Moni Aghios Lavrendios in het leuke plaatsje (je raadt het niet) Aghios Lavrendios.
We gaan eerst naar Ano Lechonia, waar de trein naar Milies vertrekt. Wanneer we daar aankomen blijkt dat er deze dag niet een maar twee keer een trein rijdt! De eerste is net weg en het duurt nog drieënhalf uur voordat de tweede komt. We drinken wel even koffie op het terras en proberen naar een archeologische opgraving in de buurt te wandelen. Nadat onze route drie keer eindigt in een doodlopende weg, geven we het op. Het is echt te warm voor deze onzin. We proberen nog wat botjes te slijten, maar zelfs de straathonden willen ze niet eten. Sorry Binky, ik zal het je niet meer aandoen.
We rijden omhoog langs Vrochia en over een stenen bruggetje. Mijn spinnentrauma is iets afgenomen, dus ik wil nu wel weer een keer uitstappen en rondlopen. Het pad door het bos loopt langs het water. Het is er lekker koel en echt Grieks. Met echt Grieks bedoel ik dan: toiletpapier, blikjes, lege flessen en nog veel meer afval. Na vijf minuten zijn we hier klaar en rijden we langs Servanates, door naar het klooster van Aghios Lavrendios.
Het klooster ziet er hermetisch afgesloten uit. We maken een foto vanaf de parkeerplaats en dan doe ik toch mijn doek om en mijn vest aan. De grote, donkerbruine deuren wijken nog geen millimeter en dan probeer ik het via de begraafplaats. Ook hier loopt het spoor dood. Op het bord aan het hek staat dat het klooster alleen geopend is op zondag van 9.00 tot 12.00 Jammer, het ziet er interessant uit. Ik trek snel mijn rok en vest uit en gooi ze weer in de auto. Zo, tijd voor plan B.
Ik heb bedacht dat we nu via een monopathi naar beneden kunnen lopen, naar het dorp zelf. De vraag is altijd: waar begint het pad? We zien een jonge vrouw vlak achter het klooster omhoog komen, dus die vraag lijkt beantwoord. Ze loopt (net als wij) richting de nieuwe aanbouw van het klooster, die bestaat uit een aantal betonnen pilaren en een betonvloer. Ik vraag me af of het zo goed gaat met de kerken hier, dat er geld over is, of dat het belastingtechnisch misschien voordelig is om te doen alsof het gebouw nog niet af is. De vrouw loopt door een hek de betonvloer op en wij lopen er netjes achteraan. Dan gaat ze een trappetje af en wij lopen er als hondjes achteraan. ‘Het hek is toch dicht’, fluister ik tegen Jan, die zelf inmiddels wat positiever is geworden. Dan horen we haar praten en ik ga ervan uit dat ze weggestuurd wordt, maar ze komt niet terug. Inmiddels staan we op een klein bordes waar een tafeltje staat met twee plastic bakken. In de ene bak zitten rokken en ik de andere bak omslagdoeken. Ik kleed me weer aan en loop verder. De jonge vrouw heeft inmiddels ook een rok aangetrokken over haar broek en een oudere Griekse non neemt ons mee voor een rondleiding. Twee kittens lopen miauwend om mijn benen en ik vergeet bijna dat ik achter de dames aan zou lopen. De non haalt een sleutel tevoorschijn en opent de deur van de kerk, zodat we naar binnen kunnen. In de kerk bevinden zich mooie fresco’s en een fraai bewerkte ikonaste. De jonge vrouw vertaalt af en toe iets wat de non verteld. Het blijkt dat zich boven in de kerk een kleine geheime kamer bevind met een heel kleine opening die zicht geeft in de kerk. In die kamer werden jongeren onderricht over de gebruiken in de kerk en in de Griekse taal. Dit moest in het geheim, omdat Griekenland destijds bezet was door de Turken die deze lessen hadden verboden. De deuren in de kerk zijn zo smal en laag, dat we er gebukt naar binnen moeten. Ook dit heeft te maken met de bezetting. De soldaten kwamen in volle uitrusting op paarden en deze kleine ingangen zorgden ervoor dat ze niet naar binnen konden rijden.
Aan het einde van de rondleiding krijgen we gelegenheid om zelf rond te lopen en te fotograferen en daarna worden we getrakteerd op iets lekkers, gemaakt van suikerwater, bloem en nog iets. Ik kroel nog even met de kleine kitten, die op mijn schoot zit en dan gaan we beginnen aan de monopathi.
Na een kleine 500 meter dalen, komen we in het dorp. Het is een gezellig, langgerekt dorp met mooie straatjes en veel bloemen. We drinken even een Griekse koffie en genieten van de koelte die veroorzaakt wordt door een heel grote plataan en een minstens zo grote kastanje. Het blijkt dat het ‘open dorp’ is van 6 tot en met 8 juli, vandaar dat we het klooster konden bezichtigen. We lopen nog wat heen en weer, maar Jan is zijn pet en zijn handdoekje vergeten dus toch maar weer terug naar de auto.
We proberen nog te stoppen in Servanates en Vrochia, maar we kunnen de auto nergens kwijt. Misschien proberen we het later nog eens, maar dan lopend. Nu rijden we terug naar Kala Nera voor de lunch en onze siësta.
Aan het eind van de dag gaat het betrekken en aan het begin van de avond barsten de onweersbuien weer los. De straten lijken wel rivieren en voorbij Kala Nera lijkt de wereld op te houden. Na een uur wordt het iets minder en kunnen we redelijk droog naar Kostas lopen. Heb ik eigenlijk al wel eens vermeld dat ik met Kostas eigenlijk restaurant Pagasitikos bedoel? Kostas Adam is daar de eigenaar en tevens eigenaar van ons hotel.
Ik laat dit keer alleen het voorgerecht aan Betty over en kies zelf (in overleg met Jan natuurlijk) voor spaghetti met gamba’s als hoofdgerecht. Betty kijkt me wel even vragend aan, maar geeft geen commentaar De kaassalade, een soort smeersel van fetta en rode peper, smaakt heerlijk. De pasta daarentegen valt een beetje in het niet. Morgen toch de menusamenstelling maar weer helemaal aan Betty overlaten.

Geschreven door Hazenreizen