Na gisteren een gat in de dag geslapen te hebben (voor onze begrippen) sta ik vanmorgen maar weer eens op tijd op. Ik loop naar de aanlegsteiger met mijn fototoestel, in de hoop dat ik iets leuks zie. Gelukkig is dit niet het geval, want ik ben vergeten om de batterij van de camera uit de lader te halen en weer in het toestel te doen. Ik neem gelijk een brood mee uit de supermarkt en om half negen zitten we aan het ontbijt.
Vandaag bezoeken we de uithoek van Pilion, helemaal onderin naar het westen. Het eerste stuk rijden we even door, maar als we bijna drie kwartier later in Milina komen, stoppen we even voor koffie. Milina blijkt een heel gezellig dorpje, met leuke terrasjes aan het water. Het eerste terras slaan we over. De mevrouw die daar rond loopt, kijkt alsof ze nog helemaal niet open hadden moeten zijn. Het volgende terras gaat beter. Er zitten twee oudere Grieken tavli te spelen (backgammon) en de stoelen zien er comfortabel uit. We komen hier beslist nog een keer deze vakantie, maar vandaag houden we bij een korte stop.
Wanneer we voorbij Koukouleika zijn, snijden we een puntje van Pilion af om ruim twee kilometer verder weer langs het water te rijden. In de zee is een klein rond eiland zichtbaar, Prasouda. Midden op het eiland staat Moni Zoodochos Pigi. Ik zou het graag bezoeken, maar ik moet eerst uit zien te vinden of dat wel mogelijk is.
We rijden verder richting Trikeri en als we onderweg uitstappen hoor ik de bellen van geiten. Jan hoort het ook, maar we zien ze niet. Nog verder horen we het gebel weer, als we langs de kant van de weg stoppen. Ook nu is er geen geit te zien. Ineens krijgen Jan en ik dezelfde inval: het geluid komt van de auto die afkoelt als je hem uitschakelt.
We rijden op aanraden van Sakis eerst naar Agia Kyriaki, helemaal onderin. Voor het dorp staat een bord met het verzoek je auto hier achter te laten, omdat er in het dorp geen parkeerplaatsen zijn. Ik zeg tegen Jan dat het niet nodig is, omdat de weg doorloopt en we toch eerst een rondje willen rijden. Na het waarschuwingsbord wordt de weg heel slecht, maar we zijn ervan overtuigd dat dit een klein stukje is. De wegenkaart laat tenslotte zien dat de verharde weg gewoon doorloopt als een soort rondweg mode plaats Trikeri heen. De straat wordt verderop inderdaad veel beter, maar tegelijkertijd ook heel erg smal. Het lijkt alsof we met de auto door straatjes rijden die alleen bestemd zijn voor voetgangers. Aan het eind van het dorp lijkt het dood te lopen, maar dat is schijn. De bakker staat met zijn bus wat lullig geparkeerd en zodra hij doorrijdt ligt de weg weer voor ons open. Alsof we nog niet genoeg gewaarschuwd zijn, proberen we ook nog een weg naar links die naar Milos en Gerolina leidt. Na wat lastige, smalle passages staat er een camper op de weg, die een wiel aan het verwisselen is en besluiten we terug te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan, want keren op een weg waar je auto net doorheen kan, valt niet mee. Een Grieks echtpaar op een scooter is echter bereid aanwijzingen te geven en de man doet zijn werk goed. Even later zijn we weer op weg naar Trikeri.
We laten Trikeri nog even voor wat het is en rijden eerst door naar het gehucht Alogoporos, waar een watertaxi moet zijn naar Trikeri-eiland. Het blijkt echt waar te zijn. Twee kleine bootjes varen steeds heen en weer en als er geen bootje ligt, kun je ze even bellen. We willen dit wel eens meemaken, dus rugzak mee en op de boot.
Op het eiland besluiten we eerst het Moni Panagia op te zoeken, want vanmiddag zijn ze misschien gesloten in verband met de siësta. Het is maar 600 meter, maar wel stijgend. Onderweg stoppen we een paar keer voor een slok water of een adempauze en dan is het klooster in zicht. De deuren zijn gesloten, maar we proberen het toch. We komen bij de grote deuren aan en ik haal mijn hammamdoek te voorschijn om er iets bedekter uit te zien. Ik leg mijn hand om de deurgreep en probeer met mijn duim de kling omlaag te drukken, maar er zit geen beweging in. Jan heeft het al gezien, de boel is op slot dus we kunnen wel weer gaan. Ik druk op een plastic schakelaar, wat vroeger best eens een deurbel geweest kan zijn, maar er gebeurt niks. Een zwarte kat begint nu ook interesse te krijgen in een kloosterbezoek en mauwend komt hij naast me staan. Ik klop nu tegen de deur, terwijl de kat zijn kop op de grond drukt om onder de deur door te kunnen kijken. Jan wijst me er nog eens op dat ze waarschijnlijk gesloten zijn, er hangt tenslotte een bord vol Griekse tekst die we niet kunnen lezen. ‘Moet je doek weer in de rugzak?’, vraagt hij, maar ik twijfel nog en loop wat te dralen. Dan besluit ik het nog een keer te proberen. Ik leg mijn hand weer om de deurgreep, trek flink aan de deur en probeer tegelijkertijd met mijn duim de kling omlaag te drukken. Dit keer gaat het soepel en ik druk de zware deur voorzichtig open. Het klooster blijkt toe te zijn aan een grondige verbouwing en de kerk zelf is afgesloten met een groot hangslot, maar toch is het fijn dat we binnen zijn. Ik heb namelijk een hekel aan voor niks met heel warm weer een eind de berg oplopen. Ondanks het grote bord dat betekent dat je niet mag fotograferen, schiet ik toch wat onschuldige plaatjes van de tuin. Daar kan niemand iets op tegen hebben.
We wandelen weer terug naar te haventje en kiezen een taverne uit, waar we verse vis eten met huisgemaakte aardappelsalade en gegrilde aubergine. Jan mag de vis zelf uitzoeken en dit keer is het Red Snapper.
Na het eten keren we terug naar de auto en rijden we zonder echte pauze naar Kala Nera. Volgende week komen we wel weer deze kant op om alle andere plaatsjes te bezichtigen.

Geschreven door Hazenreizen