Na onze rustige start wordt het vandaag tijd voor actie. We kiezen voor wandeling 9: Aghios Ioannis - Mouresi - Damouchari - Aghios Ioannis. Ik scan de tekst van de wandeling en maak van de woorden; makkelijk te vinden, oude steenpaden,weelderige begroeiing en smalle paadjes een makkelijke eerste wandeling om mee te beginnen. In werkelijkheid staat er de volgende tekst:
Over een afstand van ongeveer 2,5 kilometer overbruggen we een hoogteverschil van 350 meter. We zijn pas 100 meter gestegen als het zweet bij Jan met stralen van zijn gezicht loopt 😓😓😓. Het handdoekje dat ik speciaal voor dit soort situaties in de koffer heb gedaan, ligt nog keurig in de koffer. We horen het gekrijs van een grote vlucht kraaien, maar voor ons voelt het alsof het gieren zijn die wachten tot we uitgeput neervallen. Dat punt lijkt niet ver weg meer te zijn.
Vlak voor Mouresi zijn we het spoor bijster. We eindigen bij een huis, waarbij een vrouw ons probeert verder te helpen. De hulp van haar man wordt ingeroepen, omdat hij beter Engels spreekt. Hij begint over twee kilometer terug lopen, maar dat spreekt ons niet zo aan. Dan wijst zijn vrouw hem erop dat we lopend zijn. Lopend? Dat verandert alles. Er blijkt een monopathi te zijn, maar die is erg slecht. De zoon wordt om hulp gevraagd. Hij weet nog een ander voetpad, iets terug. We keren op onze schreden terug en inderdaad is er een overduidelijk voetpad met een dikke rode stip, wat we de eerste keer over het hoofd hebben gezien. Vanaf hier gaat het beter 👣.
In Mouresi lunchen we op het plein met Papoetzia, patates en lettuche (een soort sla). Hierna zijn we weer voldoende aangesterkt voor het tweede deel van de wandeling. Vanaf dit punt gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Dat lijkt makkelijker, maar toch valt dat nog tegen. Op een smal pad (dat glad is, omdat het nat en steil is :)) ga ik toch onderuit, maar de schade valt mee: alleen een deuk in mijn ego. Even later word ik aangevallen door een bramenstruik, deze keer is het menis en kan ik mezelf niet meer bevrijden. Gelukkig is Jan nog in de buurt en kan ik toch nog de rest van de wandeling afmaken.
Het is opvallend dat langs de hele wandeling ongelooflijk veel Hortensia’s staan in alle kleuren met bloemen die soms het formaat van een voetbal bereiken. Heidie had hier haar hart op kunnen ophalen.
Aan het einde van onze trip krijg ik van Jan de harde cijfers te horen:

• 100 verdiepingen
• 15.000 stappen

Zo, nu even met de voetjes omhoog een boekje lezen, voordat we weer gaan eten.
Onze tafel bij Kostas is wederom voorzien van het neongroene reserveringsbordje. Dit keer word ik meegenomen naar de keuken om daar een keuze te maken voor het diner. De eerste pan bevat een mengsel van doperwten, wortelen en aardappels: prima 🍲! De tweede pan zit vol met draadjesvlees, bravo! Meer hoef ik niet te zien, dit ziet er heerlijk uit. Aangevuld met een frisse salade is dit een prima afsluiting van deze dag.

Geschreven door Hazenreizen