Vannacht hebben we heerlijk geslapen, zonder hanengekraai. Gisteren hebben we een supermarkt gevonden en wat boodschappen gedaan, dus vanmorgen hoeven we alleen even terug om brood te halen. We stappen de deur en ineens blijkt er een minimarket naast ons appartement te zitten. Het is er gezellig, met veel Spaanse klanten, een televisie en twee tafeltjes waar je koffie kunt drinken en een broodje kunt eten. We kopen een broodje en twee chocolade donuts (we moeten nog afkicken van de chocoladebroodjes van Martina).
Na het ontbijt worstelt Janet het boekje met informatie over Lanzarote door en maakt aantekeningen wanneer er iets te doen is. Jan wandelt naar het strand even verderop, maar Janet wil eerst haar planning afmaken. Jan stelt voor dat ze belt als ze klaar is, want hij heeft de sleutel van het appartement mee.
Als ik een tijdje later klaar ben, besluit ik Jan op te zoeken. Ik loop het appartement uit en trek de deur achter me in het slot. Oeps! Telefoon vergeten. Nou ja, geen probleem, ik neem een korte weg naar het strandje en haal Jan wel even in. Er loopt een smal pad tussen de lavarotsen door, dat af en goed begaanbaar is. Op andere momenten is het een soort glijbaan van rode klei die veel regen heeft gehad. Ik loop stevig door en wacht op het moment dat ik over de lavarotsen heen kan kijken, zodat ik het strand kan zien. Een minuut of tien later lijkt het beter te gaan, ik zie het strand en misschien zie ik daar Jan wel staan met die rode jas. Ik worstel verder, maar ik lijk niet echt dichterbij te komen en een weg lijkt ook nog niet in zicht. Een paar keer neem ik een pad dat dood loopt en begin me wel wat onbehagelijk te voelen. Wat ben ik toch een domme muts, dat ik geen telefoon heb meegenomen. Na nog een tijdje worstelen kom ik een Engelsman tegen en ik vraag of hier ergens een pad loopt. Nee hoor, zegt de sukkel, je moet dwars door het lavaveld heen. Ik ben eigenwijs (gelukkig zit dat niet in de familie) en probeer toch in de richting te lopen waar ik net een auto heb gezien en inderdaad is er een weg, onverhard weliswaar maar beter dan de lavarotsen. Ik loop via de weg naar huis en wacht daar op Jan, die mij aan het zoeken is in de haven. Gelukkig was hij niet ongerust en met een minuut of tien is hij weer terug.
Ik maak mijn bergschoenen schoon in de douche en veeg de trap aan, zodat alles er weer toonbaar uitziet. Nu nog andere kleren aan en dan lijkt het alsof er niets is gebeurt.
We halen nog maar een broodje bij de minimarket, terwijl de regen met bakken naar beneden komt. Als ik terug wil gaan, hoor ik: Tranquillo! De man in de winkel beduidt dat we gewoon moeten wachten tot het iets minder regent en dat doen we dan ook maar. We hebben geen haast.
Na het eten kunnen we vertrekken. We proberen de wegen in het noorden uit, die we nog niet hebben gehad en komen in Haria bij het huis van Cesar Manrique (ja hij heeft nog een huis). Jan denkt dat we misschien korting krijgen wanneer we ons ticket van gisteren laten zien, maar ziet ervan af als blijkt dat ik het ticket in de auto heb laten liggen. We wachten even bij het loket, maar er is niemand. Ik zie wel mensen lopen op de binnenplaats van het huis, dat door een touw met een karabijnhaak van ons is gescheiden. Ik knip de karabijnhaak open en nodig Jan uit om ook naar binnen te komen. Hij twijfelt even, maar ik beloof hem dat ik iemand op zoek waarbij ik een kaartje kan kopen. We lopen rond in het huis en het is fantastisch om te zien, maar met een kwartiertje zijn we klaar en dan is 8 euro per persoon wel weer veel geld. Ik zie er dus vanaf om bij iemand in mijn beste Spaans te proberen uit te leggen dat ik nog moet betalen en we vervolgen onze speurtocht in het noorden.
Voorbij Haria gaan we op zoek naar Tropical Parc, dat we gelukkig niet kunnen vinden. Op die manier vinden we nog veel meer wegen die we nog niet gehad hebben. Wanneer we langs een wijnhuis komen, stoppen we daar. We maken wat foto’s en kijken rond, maar de temperatuur nodigt niet uit om uitgebreid wijn te proeven, trouwens dat is toch al niet zo handig als je met de auto bent. We gaan weer verder richting huis en nemen daar wel een wijntje met een nootje.
Vanavond eten we bij het andere restaurant in Orzola: El Norte / La Nasa. We nemen ensalada de la Casa, dit keer is het sla met avocado, asperge, tomaat, ei, komkommer, rode kool, witte kool, wortel en olijven. Als hoofdgerecht nemen we pescado del dia en als nagerecht crema Catalana. De restaurants sluiten hier hun keuken om ongeveer half acht, dus we zijn vroeg klaar met eten en kruipen daarna in bed. Dat is namelijk de warmste plek in huis ;).

Geschreven door Hazenreizen