Vandaag doen we een rondje op de scooter. Gisteren hebben we hem opgehaald en de helmen gepast, dus we kunnen op tijd gaan rijden. Ik maak twee vlechten in mijn haar, zodat het niet in mijn gezicht waait. We trekken onze warme kleren aan en lopen naar beneden. Ik zet mijn helm op, nou ja, ik probeer mijn helm op te zetten. Door mijn vlechten past hij niet meer en blijft hij halverwege hangen. Ik maak het kinbandje wat langer en krijg hem net dicht. Daarna rijden we de zonsopkomst tegemoet. Voor mooi zijn we net een minuut of 15 te laat, maar dat mag de pret niet drukken. We rijden terug voor het ontbijt en dan kunnen we echt van start.
Aangezien de motorverhuur al open is, wisselen we toch maar even de helm om voor een maatje groter. Daarna rijden we naar Ammoopi en via Lakki terug naar de hoofdweg. Daar slaan we rechtsaf naar Menetes. In Menetes drinken we een espresso bij de Two Brothers. Het café heet allang niet meer zo, maar wij noemen het wel zo, omdat we dan precies begrijpen om welk café het gaat. Aan de overkant van de weg staat een wegwijzer voor het wandelpad.We begrijpen inmiddels waarom het zo lastig is om de weg te vinden, ook deze bordjes zijn omgedraaid en bekrast, zodat ze onleesbaar zijn geworden.
We rijden na de koffie door naar Arkasa, waar we eerst een bezoek brengen aan Aghios Nikolaos Beach. Het strand is verlaten op een man na die heen en weer loopt door de branding. Ondanks het feit dat er niets te zien is, blijven we toch even op het muurtje zitten. Dan ziet Jan ineens iets over het strand lopen, waarvan hij denkt dat het een spin is. Gelukkig is dat niet zo, want het beest heeft het formaat van een puppie. Het lichaam is relatief klein, maar de poten zijn lang en het lijkt nog het meest op gigantische hooiwagen. Het blijkt een krab te zijn, maar ik krijg hem niet op de foto. Zodra ik mijn camera heb gepakt, is de krab verdwenen. We lopen het strand op om hem te zoeken, maar dat is tevergeefs. We zien wel overal gaten in het strand van ongeveer vijf centimeter doorsnee. Sommigen hebben een soort molshoop om het gat heen en alle gaten worden omringd door talloze sporen. Even overwegen we om zo’n holletje uit te graven, maar we bedenken ons toch en gaan weer op het muurtje zitten. Dan ziet Jan er weer een bewegen en ik ga hem opzoeken, met de camera in de aanslag. Weer mis, maar in een van de holletjes zie ik iets bewegen. Ik ga in het zand zitten en wacht geduldig tot hij tevoorschijn komt. Na een paar minuten geef ik het op. Ik sta op en zie dat hij het gat van zijn holletje heeft afgesloten met zand. Ik graaf het zand voorzichtig weg met mijn vingers, want mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst om gebeten te worden. Het levert niks op en we besluiten verder te rijden.
We rijden door Arkasa naar Finiki. Finiki bestond de eerste keer dat we er kwamen (met Jan en Mirjam) uit een haventje en een paar gebouwen. In de loop der jaren heeft het zich ontpopt tot een echt toeristendorp met veel hotels en appartementen en veel leuke tavernes en cafeetjes die moeite hebben gedaan om de locatie zo aantrekkelijk mogelijk aan te kleden. We drinken nog wat aan het haventje en rijden dan naar Pyles en door naar Stes. In Stes volgen we de borden centrum tot we op een onverharde weg eindigen. We keren om en proberen het nog eens. We komen tobde conclusie dat het centrum waarschijnlijk bestaat uit die twee huizen die we net gepasseerd zijn en we rijden daarom bovenlangs Othos naar Lastos. Daar bezoeken we de taverne van Thanassis aan de voet van de Kali Limni. Ik loop mee naar de keuken en kies alle gerechten die op het fornuis staan te pruttelen. Het smaakt heerlijk en we krijgen na de maaltijd nog een schaaltje met een soort ingemaakte druiven van het huis en een klein glaasje raki, die waarschijnlijk zelf gestookt is.
Vanaf Lastos rijden we naar Volada en Aperi en daar slaan we af naar Kyra Panagia. Ook dit strand is bijna verlaten. Ik trek mijn schoenen en mijn lange broek uit en loop een stukje het water in. Een grote vis zwemt in mijn richting en met een grote vis bedoel ik een vis van ongeveer een meter lang. Hij is wat plat met afgeronde bek en lijkt qua model op een zandhaai. Hij is echter prachtig gekleurd en lijkt blauw/groen. De zwemt langs me en tegen de tijd dat ik bedenk dat ik een foto wil maken, is het alweer verdwenen. Ik kleed me weer aan en we vertrekken richting huis.
In Pigadia nemen we afscheid van Angolo en zijn moeder met een laatste espresso, waar we iets lekkers bij krijgen. Het is een soort baklavastaafje omhuld met chocolade. Wij trakteren Angolo en zijn moeder op chocoladepepernoten, wat erg gewaardeerd wordt.
In ons hotel schrijf ik het hele verslag van vandaag, tot ik het wil uploaden. Weer krijg in een waarschuwing dat ik in twee versies heb gewerkt en weer kies ik de verkeerde optie. Weg verslag! Ik baal ongelooflijk van deze vergissing en leg de IPad aan de kant. We gaan eerst maar eten en dan zien we wel weer verder.
Dit keer eten we bij Maxim, wat een goede keus blijkt. Jan heeft een heerlijke zwaardvissouvlaki en ik fetta uit de oven. Na het eten lopen we nog even langs bij Yorgos (onze buurman) en dan gaan we in ons mandje.

Geschreven door Hazenreizen