Vanmorgen na het ontbijt, heb ik mijn blog van gisteren bijgewerkt. Daarna gaan we op zoek naar Steve, de barman van Gert en Jantien. Omdat die beachbar niet zo ver weg is, trek ik mijn lange broek aan en mijn sandalen. Helaas is Steve er niet en de bar is stevig ingepakt voor de winterstop. Jan wil graag nog een stukje verder lopen en even in de vallei kijken. Zo gezegd, zo gedaan en ik op mijn sandalen op pad. We slaan een paar keer willekeurig af en komen aan het eind van een weg een meneer tegen die net weg wil gaan met de auto. Wanneer we hem passeren, vraagt hij waar we vandaan komen. Dat is altijd de eerste vraag hier, dus we geven netjes antwoord. Dan begint de man een heel gesprek met ons over Karpathos, hoe mooi het er is maar hoe graag hij hier weg wil. Het is triest om te horen dat hij jaren in Amerika heeft gewoond en dat hij het liefst terug zou willen gaan nu hij oud is en van alles gaat mankeren. Niet dat hij het hier niet mooi vindt, maar de medische voorzieningen ontbreken en de overheid is erg traag. Hij vertelt dat hij een jaar heeft moeten wachten voor zijn straatlantaarn werd gemaakt. Tot die tijd moest hij een zaklamp meenemen om zijn hek op slot te kunnen doen. Toen hij de mannen erop wees dat de straatlantaarn daarnaast ook stuk was, kreeg hij te horen dat ze daar niks aan gingen doen. Het straatje was daar zo smal dat ze er met de auto niet bij konden. Ze zagen ook geen andere mogelijkheid, dus de lamp doet het nog steeds niet. Toeristen die in het hotel even verderop verblijven, hebben dus een zaklamp nodig wanneer ze in het donker terug moeten lopen naar hun hotel.
Uiteindelijk laat de man ons gaan en lopen we het kleine straatje in. De weg wordt steeds slechter ik krijg al spijt van de keuze voor sandalen, maar ook voor de lange broek, want het is warm en het is flink klimmen. Na een forse klimpartij komen we toch weer op een asfaltweg uit en kunnen we weer afdalen naar Pigadia.
De middag wordt ontspannen doorgebracht. Ik zentangel een steentje en leg die in de branding als verrassing voor degene die hem vindt. We huren een scooter voor een dag, zodat we morgen een rondje kunnen maken en drinken onze dagelijkse espresso bij Angolo. Hij vertelt ons dat hij in het Westerwald heeft gewoond en dat hij daar onderwijzer was. Het gesprek gaat al snel over de prachtige omgeving daar en de vele motoren. Rond kerst gaat hij weer naar het Westerwald, maar aangezien An en Jan dan met vakantie zijn, zullen we hem daar niet treffen.
We eten nog een laatste keer bij Orea Karpathos en dan worden we gebeld door Amber. Ze is aangenomen bij Het Groene Pandje! Wat een heerlijk nieuws! Nu kunnen we heerlijk slapen vannacht 😁.

Geschreven door Hazenreizen