Vandaag om 7 uur wakker, fris en fruitig, na een goede nachtrust. Wat een verschil met gisteren. Na het ontbijt besluiten we vandaag de vijf kapelletjes route te lopen. ‘Vanuit het centrum van Pigadia loopt u langs de hoofdweg richting Amopi, na ongeveer 10 minuten passeren we rechts een kerk en na 20 minuten krijgen we een ronde betonnen silo, hier gaat u linksaf en volgt u de blauwe en rode pijlen.’ Dat klinkt simpel, dus we beginnen te lopen. Van het hotel naar het centrum en dan ... De hoofdweg richting Amopi staat niet aangegeven als zijnde de hoofdweg richting Amopi, dus is dit onze eerste gok. We passeren al snel een kerk, binnen een minuut op twee, daarna passeren we nog een klein kapelletje ... Tja, dit zal onze tweede gok worden, schat ik. De stemming wordt iets minder uitbundig en zwijgend lopen we de asfaltweg verder af. Bij een weg naar links staat op de hoek een grote, ronde, betonnen watercontainer. Is dat hetzelfde als een betonnen silo? Ik denk bij silo aan een graansilo, maar Jan zegt dat een silo een opslagplaats is en dat is een watercontainer ook. Gokje nummer drie.
‘Na een schitterend uitzicht over Pigadia komt u na vijf minuten bij een splitsing, rechts voert de weg naar Amopi met de rode markering en u gaat hier naar links en volgt de blauwe route naar Agia Kiriaki, blijf deze weg bergopwaarts volgen.’ We komen inderdaad bij een splitsing, maar de blauwe en rode rode route zijn niet direct duidelijk aanwezig. Er staan twee houten wegwijzers met heel vaag iets roods en blauws, beide links van de weg. Gokje nummer vier, we slaan hier toch maar linksaf. De weg gaat inderdaad bergopwaarts, dus we zitten vast goed. (Pigadia ligt aan het water, dus alle wegen gaan bergopwaarts 😅).
'Bovenop de berg, net voorbij een huis aan de linkerzijde, houdt u op de splitsing links en na enige minuten ziet u het kerkje rechts al liggen. Achter Agios Kiraki vervolgt de weg zich bergafwaarts naar de tweede kerk op deze route, Agia Larniotsa.' We komen inderdaad langs een huis en kunnen links aanhouden, daarna komen we weer langs een huis en daarna langs huis nummer drie. We houden steeds links aan en verbazen ons erover dat iemand 'een huis' en 'een kerkje' op Karpathos als orientatiepunten gebruikt, aangezien er minstens evenveel kapelletjes zijn als huizen. Toch komen we langs een kapelletje wat ons bekend voor komt. Vanaf hier weten we zelf de weg wel weer terug naar Pigadia. Het kapelletje is open, dus branden we eerst een kaarsje voor iedereen die in onze gedachten is. We lopen verder, langs het 'versteende brood', een monument dat een paar jaar geleden ineens langs de langs stond. Het verhaal gaat dat een vrouw een brood wilde offeren, maar het liet onderweg liet vallen. Ze vloekte, waarop God het brood direct in steen deed veranderen.
Terug in Pigadia drinken we een frappe en daarna gaan we lunchen bij La Mirage. We bestellen een griekse plate met gevulde paprika, keftedakia, gevulde aubergine, aardappels, salade, tzaziki en bietjes. Deze eenpersoons portie is precies goed voor een tweepersoons lunch.
Later op de middag brengen we Caffe Karpathos nog een bezoekje om hun Aperol Spritz te proberen, een mix van Aperol, prosecco en bronwater. Angolo begroet ons enthousiast en vertelt dat hij zijn terras aan het inkrimpen is. Hij bouwt langzaam af naar de winterstop. ‘ Wanneer vertrekken jullie?’, vraagt hij. ‘Vrijdag? Dan blijf ik open tot vrijdag, vanaf vijf uur. Is dat goed?’ Wij vinden het prima, tot vrijdag kunnen we dan iedere middag even lekker bij hem op het terras in het zonnetje zitten. Hij legt ons uit dat een paar jaar geleden veel producten werden aangepast aan het land van export. Coca cola en SiSi bijvoorbeeld pasten de hoeveelheid koolzuur aan, aan het land waarvoor de frisdrank bestemd was. Ze hadden destijds ook fabrieken in de verschillende landen. Tegenwoordig is dat niet meer, zegt hij, alles wordt geproduceerd in de Balkan en maken nog maar een recept. Daarom verkopen wij deze merken niet meer, alleen nog lokale merken. In de koffie zit ook veel verschil, weet hij. In Nederland gaat het nog wel, maar in de Skandinavische landen drinken ze de koffie zo slap dat het bijna alleen maar water is. We laten ons gewillig vermaken door zijn verhalen en wanneer ik mijn blog heb voltooid, vertrekken we weer naar ons hotel.
Vanavond proberen we het restaurant naast ons, Antama. We zijn de enige gasten, maar hij is ook nog niet officieel open. Yorgos komt bij ons aan tafel zitten om te bespreken wat hij voor ons kan maken. We kiezen voor Saganaki (gebakken kaas), kipfilet met champignons, paprika en uien en flava (een bonenprakje). Het smaakt goed, maar omdat we de enige zijn, zijn we wel snel klaar. Dan nog maar een raki van het huis. We blijven nog even praten over de enorme verbouwing van het pand en hij haalt de foto’s tevoorschijn van het pand zoals hij het aantrof. De fles raki komt weer tevoorschijn en hij doet een rondje met ons mee. Daarna krijgen we een rondleiding over de bovenverdieping en terug in het restaurant nog een raki. Op het terras praten we nog even verder en dan gaan we toch echt naar onze kamer.

Geschreven door Hazenreizen