Vanmorgen om drie uur opgestaan. Heel even hadden we spijt van deze beslissing, want we sliepen net zo lekker. Gelukkig duurde dit niet langer dan een seconde of vijf. Huiswerk thuis gelaten, zentangel- en handletteringspullen mee.
Amber brengt ons weg, zodat ze lekker de hele week overal naar toe kan scheuren.

Het inchecken ging snel, want Jan had thuis al alles voorbereid. Stoelen gereserveerd en boardingpassen op de telefoon. Hij hield expres zijn riem om, in de hoop dat die leuke dame hem even zou fouilleren. Helaas, er was ook een mannelijke collega, dus die vlieger ging niet op.

Bij het boarden was het even slikken, we hebben een tussenlanding op Kreta dus daar zijn de reizigers ook naar. Veel passagiers tussen de nul en ongeveer zes jaar oud, die veel te vroeg zijn opgestaan vanmorgen 😱. In het vliegtuig is het een kakofonie van huilen, gillen, lachen en allerlei elektronische geluidjes van diverse spelletjes en speeltjes. Er hangt soms een vreemde lucht van poepluiers en Zwitsal. Er kruipt van alles over de vloer en ik bedenk me dat het beroep van stewardess toch niet geschikt zou zijn voor Amber. Of misschien juist wel ... Ze staat tenslotte bekend als de babyfluisteraar.
De tussenlanding op Kreta duurt een uur en de transfers naar het hotel nog eens ruim een uur, omdat we als laatste afgezet worden. Om twee uur is het dan toch zover en nemen we de sleutel van onze kamer in ontvangst.

We lopen een rondje om ons door het vakantiegevoel te laten omarmen, maar het wil niet echt lukken. Normaal gesproken heb ik dat al als ik op Schiphol ben, maar dit keer niet. We strijken neer bij Acropolis, maar Louis en Mandy zijn er niet. We worden wel hartelijk ontvangen door de criminele Pool. Het is natuurlijk niet echt een criminele Pool, maar voor een auditie in een misdaadfilm zou hij hiervoor zeker gecast worden. We bestellen een toasted sandwich en koffie, maar dat is niet genoeg om ons in de vakantiestemming te brengen. We vervolgen ons rondje en gaan in het hotel nog even wat relaxen, want ook wij zijn deze morgen veel te vroeg op te staan.
Wanneer we weer toe zijn aan een wandeling komen we op het lumineuze idee om op een terrasje een ouzo te drinken. Bij Caffe Karpathos bestellen we twee ouzo die verrassend genoeg vergezeld gaan van een schaaltje olijven, wat blokjes kaas en later ook nog druiven en stokbrood met tzaziki. Wanneer we even later nog een ouzo bestellen is het vakantiegevoel helemaal terug. De eigenaar vertelt ons dat hij volgende week de olijven gaat pekelen. Voor ons begint volgende week morgen, maar hij tempert ons enthousiasme door te vertellen dat hij een week later bedoelt: after closing the saison. Voor het pekelen van olijven vul je een emmer met water en in de emmer leg je een rauw ei. Daarna doe je grof zout in het water, net zo lang tot het ei gaat drijven. Dan gaan de olijven er in. Iedere maand proef je een olijf, sluit hij af, net zo lang tot je merkt dat ze lekker zacht en zilt zijn.
Hij vertelt verder dat zijn café beroemd is om de heerlijke koffie. Hij heeft het geleerd van zijn vader, waarvan een mooi portret op de toonbank staat. De espresso is voor de echte koffieliefhebbers, maar ze maken ook cappuccino, lungo, frappe ... De schaaltjes worden tijdens ons gesprek regelmatig bijgevuld en voor deze Griekse gastvrijheid betalen we slechts €12.

Later op de avond lopen we het terras op van Orea Karpathos voor het diner. Ik loop voorop en wordt vriendelijke begroet, maar dan ziet de eigenaar Jan. Zijn gezicht begint te stralen en hij zegt: My friend, you’re back again! Jan gelooft het bijna niet, maar het echte warme vriendelijkheid en oprechte blijdschap om hem te zien. Twee jaar geleden zijn we hier wezen eten en sindsdien volgt Jan hen op Facebook. Hij reageert ook regelmatig op hun posts en blijkbaar stellen ze dit toch op prijs. We leggen uit dat we al meze hebben gehad en ze begrijpen direct wat we bedoelen. We krijgen een schaal met wat gegrilde kip, macarounes, sla en patat. Samen met een karafje rode wijn laten we ons dat goed smaken. Wanneer de karaf leeg is, krijgen we nog een klein karafje van het huis. Even later komt er een oude bekende het terras oplopen, de eigenaar van Pelagos (een ander restaurant waar we met Amber veel gegeten hebben). Ik sta op en geef hem een hand, we praten even over zijn restaurant en dat het jammer is dat ze begin oktober al sluiten. Wanneer ik weer aan tafel zit, komt er weer een karafje wijn. We kijken verbaast, maar de ober zegt: dat is van Pelagos. Heel vriendelijk, maar terug in het hotel heb ik spijt als haren op mijn hoofd van deze uitspatting. Jan heeft gelukkig nergens last van.

Geschreven door Hazenreizen