Vanochtend om 8.45 zijn we opgehaald voor de terugreis naar Nederland. Reken even mee: het is twintig minuten rijden naar het vliegveld, dus we zijn daar om 9.05. Het vliegtuig vertrekt om 11.30, dus dat betekent ongeveer 2.5 uur verveling op een heel klein vliegveldje.
We komen de 2.5 uur ook weer door er vertrekken naar Kalamata, waar we een tussenlanding maken. Iedereen moet het vliegtuig uit, want er moet worden getankt en schoongemaakt. Na een paar meter struikel ik over mijn schoenveter en daarna nog eens, dus ik besluit mijn veters even goed te strikken voordat ik echt op mijn gezicht lig. Ik ben net bezig als er iemand nerveus naar me toe komt rennen en roept dat ik door moet lopen, de paniek straalt ervan af. Wanneer we doorlopen is de volgende paniekzaaier al in zicht, die druk gebaart dat we toch echt moeten opschieten.
Op het vliegveld van Kalamata is een heuse Duty Free Shop en ik besluit wat lekkers mee te nemen. Helaas denken meer mensen er zo over en de rij wachtenden voor kassa groeit gestaag. De kassière wordt vandaag ingewerkt volgens mij, want ze is niet zo snel en de tweede medewerker blijft bij haar staan om voor iedereen de artikelen in een plastic tasje te stoppen. Er wordt omgeroepen dat de passagiers met bestemming Amsterdam kunnen boarden, maar ik ben nog lang niet aan de beurt. De man achter mij moet ook naar Amsterdam en de vrouw voor me ook, dus ik ontspan en zie hoe de rij tergend langzaam iets korter wordt. Amber roept me, maar ik ga echt niet weg zonder een flesje water en koekjes. Wanneer ik eindelijk heb afgerekend staat Amber aan de rand van een zenuwinzinking, dus loop ik snel met haar naar de incheckbalie met in ons kielzog de man die achter mij in de rij stond.
Bij het vliegtuig moeten we nog even wachten tot iedereen uit het gangpad is verdwenen en dan zitten we eindelijk op onze plek. De purser vraagt of Mevrouw Smit (of Smid of Smidt) zichzelf even bekend wil maken, want ze missen haar volgens de administratie. Niemand meldt zich. Daarna wordt er geteld, maar er blijkt inderdaad één passagier te weinig aan boord te zijn. Er is al omgeroepen dat we een half uur eerder mogen vertrekken uit Kalamata, maar zonder mevrouw Smit (Smid of Smidt) gaat dat niet gebeuren. Wanneer de bewuste dame zich eindelijk meldt, mogen we niet meer vertrekken. We zitten op 'hold' volgens de purser, en bedankt mevrouw Smit (Smid of Smidt).
Verder verloopt de reis voorspoedig en op Schiphol zijn we snel weg, omdat we alleen handbagage hebben. Het is wel vreemd dat je toch altijd even om je heen kijkt of er misschien iemand staat die je (als verrassing) komt ophalen, ook al weet je dat dat niet zo is. We lopen dus maar door naar de trein en gaan op weg naar Barneveld.

Geschreven door Hazenreizen