We pakken vandaag de bus van 9.00 uur naar Chora, die voor de deur van ons appartement stopt.
Een uur later staan we op de plaats van bestemming. Chora is een heel leuk plaatsjes met veel trappetjes en heel veel bloemen. We pakken eerst even een terrasje alvorens ons op de voorgenomen wandeling naar Kapsali te storten.
Het begin van de wandeling is bij het kasteel, maar ook dat is lastig te vinden. Af en toe zie je een bordje, maar bij de eerstvolgende splitsing is er geen bordje meer te zien. Dan maar weer naar de weg vragen. Een bouwvakker die ons zoekend ziet kijken, biedt zijn hulp aan. Hij spreekt geen Engels, maar wijst voor Kapsali naar een pad dat naar de asfaltweg gaat. Ik laat hem de kaart zien en wijs de Griekse tekst aan waar de route omschreven staat. Hij negeert de tekst en wijst naar de foto's. 'Chora, edó ', zegt hij. 'Kastello ekeí.' Zover waren wij ook, we zijn nu in Chora en het kasteel is die kant op. Ik bedenk me dat de man misschien niet kan lezen en bedankt hem vriendelijk. We lopen richting het kasteel dat 100 meter verder is en zoeken vanaf daar het begin van de wandeling. Ja, daar is het. Bij de bouwvakkers staat onderaan het muurtje een klein plaatje met M1 en een pijl. We lopen weer langs de bouwvakkers en de man kijkt ons verbaasd aan. Ik wijs op het bordje en op het pad dat richting een kerkje loopt. Hij kijkt zo mogelijk nog veel verbaasder en ik haal mijn schouders op en glimlach vriendelijk naar hem. Vol goede moed lopen langs het kerkje over een mooi betonpad. 'Kijk dit pad moeten we aanhouden', zeg ik belerend tegen Amber. Ik heb het nog niet gezegd of het pad houdt plotseling op en gaat over in een heel smal geitenpad dat vlak langs een steile afgrond loopt. Ik probeer nog wel een stukje, maar is echt veel te gevaarlijk en er is geen zicht op verbetering. (Later blijkt dat deze bordjes, waarbij je overigens iemand duidelijk in zee ziet storten, voor de bergbeklimmers en abseilers zijn). We gaan terug en proberen het pad dat aan de andere kant langs het kerkje loopt. Dat loopt dood. Dan maar weer helemaal terug tot de bouwvakkers en hun pad proberen. Dat gaat beter. We slingeren wat door het dorp, lopen drie keer verkeerd door die stomme bordjes met pijlen en komen dan eindelijk op de asfaltweg, maar al snel is er een afkorting voor voetgangers waar weer een bordje M1 bij staat. We wagen het er op, Het is in de vorm van een trappetje en het ziet er redelijk begaanbaar uit. Het werkt en even later vervolgen we de asfaltweg. Dan komt er weer een afkorting. Ik zie op de kaart dat het misschien wel een halve kilometer scheelt, dus ook deze afkorting proberen we. Het blijkt niet heel erg geschikt voor mensen op sandalen, maar na de nodige slippertjes komen we toch heelhuids aan.
Kapsali ligt aan zee en is een heel gezellig plaatjes waar veel te zien is. We maken een planning en kijken daarna hoeveel tijd we nog hebben voordat de bus vertrekt. Hm, dat blijkt al over een half uurtje te zijn en we weten nog niet eens waar de bushalte is. We zoeken dus eerst de bushalte en besluiten daarna dat er geen tijd meer over is om nog iets anders te doen, de bus gaat tenslotte maar één keer per dag.
De bus is keurig op tijd, maar we zijn nog maar net vertrokken als Amber zegt dat ze een rare lucht ruikt. We proberen ons geen zorgen te maken, maar vlak na Chora zet de chauffeur de bus op een parkeerplaats. Hij verontschuldigt zich voor een klein probleempje, dat in 5 minuten is opgelost en verlaat daarna de bus. Nou ben ik niet heel erg nieuwsgierig ... of eigenlijk juist wel, dus ik verlaat de bus ook en ga een kijkje nemen bij de chauffeur die de motorkap omhoog heeft. (De motorkap zit trouwens aan de achterkant). Ik zie dat er problemen zijn met de V-snaar en ik vraag me af hoe hij dit gaat oplossen. De hulptroepen zijn echter snel ter plaatse en een kwartiertje later kunnen we weer vertrekken.
De buschauffeur vraagt me of we mee willen rijden tot aan het strand van Agia Pelagia en ik antwoord dat we dat graag willen. Weer een spraakverwarring, want hij zet ons keurig voor de deur van ons appartement af.
Even later lopen we toch naar het strand en lunchen we met gehaktballetjes en okra. Ik lees op het strand mijn boek uit (in de schaduw) en daarna gaan we douchen en wassen.
Vanavond eten we bij Stella. Dat is aan het begin van het dorp en het is er altijd heel rustig. De tafels worden echter iedere avond keurig gedekt en alle waxinelichtjes worden aangestoken. Toen ik opperde dat het er wel erg rustig was altijd, zei Amber heel wijs dat het bij Kaleris altijd heel erg druk is, maar dat wij het eten daar niet zo geweldig vinden. Daar had ze een punt. We bestellen een kleine salade en gegrilde zeebaars. De salade is gelukkig echt klein en de zeebaars van de gril is heerlijk. Als verrassing krijgen we nog watermeloen na en dan is het alweer tijd om naar bed te gaan.

Geschreven door Hazenreizen