Eerst het blog bijgewerkt vanmorgen en daarna lekker ontbijten. Gisteren was nog een meningsverschil bij de receptie, omdat ik dacht dat ik inclusief ontbijt had geboekt, maar op de reservering stond van niet. We mochten wel ontbijten, maar dat kostte dan 7 euro per persoon. Eerst had ik natuurlijk de pest in en wilde ik al niet meer ontbijten in het hotel, maar dat duurde maar 5 minuten. Goed, ontbijt dus. Geen 7 euro waard, maar gezien de regen toch de beste optie.
Wanneer we afrekenen, blijkt het totaalbedrag te kloppen met mijn reservering. Ik heb niks gezegd over een ontbijt en zij ook niet, dus dat viel weer mee. Met het verlaten van het hotel word ik direct gestraft voor het verzwijgen van het ontbijt, ik zit klem met mijn trolley tussen de draaideur. Niet lachen! Die deur reageert veel te snel. Zodra je een stap ik de deuropening zet, begint hij vanzelf te draaien. Hij houdt absoluut geen rekening met koffertjes, kleine kinderen of huisdieren, dus ik had nog geluk dat het om een trolley ging. De deur blokkeert dan ook gelijk, geen beweging in te krijgen dus en in je koffertje ook niet (of in je kind of je huisdier). Met hulp van Jan konden we de deur weer een beetje in beweging krijgen en kwamen we toch nog naar buiten. Grotendeels beschut voor de regen lopen we de paar meter naar het station. We halen de koffers uit de locker en lopen naar bushalte 78 voor de bus naar het vliegveld.
Als de bus arriveert, stappen we snel in. 'Moeten we nog vragen of we in de goede bus zitten', zegt Jan, maar we besluiten dat dat niet nodig is. De bus vertrekt en we voelen ons beide wat gedesoriënteerd, is dit de richting van het vliegveld? We kijken naar buiten en alles komt ons erg bekend voor, reden we hier gisteren ook niet? Een angstig gevoel bekruipt me, maar gezien mijn slechte gevoel voor richting zeg ik niks. Jan kan het niet langer voor zich houden en spreekt zijn twijfels uit, dit is toch echt de weg naar het busstation van gisteren en niet naar het vliegveld. Ik heb gisteren het hele busstation gezien en weet dat er ook een bus is die naar het vliegveld gaat vanaf daar, dan moeten we die maar nemen. We komen wel wat krap in de tijd te zitten, dus we hopen dat de aansluiting goed is. Op het busstation stapt iedereen uit en inmiddels zijn we erachter dat bus 78 van dit busstation naar het vliegveld rijdt, maar dat hij dus ook stopt bij het treinstation waar wij zijn ingestapt (snap je het nog?). We rijden dus dezelfde weg weer terug en alles bij elkaar zitten we een uur later nog steeds in de stad. Twee uur van tevoren op het vliegveld zijn, redden we al niet meer. Gelukkig gaat het daarna snel en anderhalf uur voor vertrek stappen we uit bij het vliegveld. Het is er erg rustig, er staat maar één rij, een hele lange vanaf de ingang tot aan de incheckbalie van Transavia, van vier mensen dik. We sluiten met een bocht achter aan en blokkeren regelmatig de weg voor mensen die ergens anders naartoe willen. Na een half uur zijn we nog niet echt opgeschoten. Ik vraag aan een hostess of we de bagage niet bij een drop off kunnen afgeven, omdat we al online hebben ingescheckt. Helaas is dat niet mogelijk, hier kennen ze dat systeem niet. Weer in de rij dus en verder wachten. Nu maakt het niet uit of je hier moet wachten of na de paspoortcontrole, het vliegtuig vertrekt toch niet eerder. De vraag is alleen of we nog op tijd kunnen inchecken, omdat deze balie 20 minuten voor vertrek sluit. Nu gaat er nog een extra balie open en zijn de dames een beetje gewend, dus het tempo gaat aardig omhoog. We krijgen labels voor de bagage en moeten de koffer daarna bij een andere balie inleveren (waarom zou je zeggen, het is een paar balies verder...). We lopen door de paspoortcontrole en dan heb ik wel weer zin in een kop koffie met iets te eten. Ik bestel bij de balie iets te eten, wat ik aan kan wijzen, maar ik wil nog iets en ligt bij een andere balie. Ik loop er naar toe en wil nog iets aanwijzen, als een andere dame vraagt of ik ook koffie wil. Ja, dat wil ik. Wat voor koffie, hoe veel, melk, suiker? Het eerste meisje probeert intussen duidelijk te krijgen wat ik nou aanwees in de vitrine en een derde dame gaat zich ermee bemoeien. Ik besluit gewoon niks meer te zeggen, totdat ze er uit zijn door wie ik nu eigenlijk geholpen wordt. Het boarden is inmiddels al in volle gang. Uiteindelijk loop ik met twee koffie en iets te eten naar Jan, terwijl de wachtruimte steeds leger wordt. Jan wil zijn koffie al bijna weggooien, maar ik zie geen probleem. Met de koffie en het eten in mijn hand ga ik boarden en daarna wacht ik op de trap totdat we opgehaald worden met het busje. Jan volgt mijn voorbeeld en we genieten buiten nog een paar slokjes van onze koffie. Ik besteld twee kleine koffie, maar met die halve liters die ik gekregen heb, wil ik niet weten hoe groot een grote koffie hier is. De bus is er en we moeten instappen. Ik pak de koffiebeker van Jan aan en zet hem samen met mijn beker keurig in een daarvoor bestemd houdertje dat ik heb gekregen. Ik stapel het op het lekkers, dat ze handig in een plat doosje hebben verpakt en voila, we zijn klaar voor een welverdiende koffiepauze in het vliegtuig.
De vlucht verloopt prima en de gezagvoerder heeft een prima bui. Als we in de buurt van Nederland komen, wordt hij steeds spraakzamer en vertelt hij over Klazienaveen en andere plekken die je echt moet bezoeken. Hij biedt zijn excuus aan dat we ruim voor tijd geland zijn en probeert het cabinepersoneel zover te krijgen dat ze de deuren openen. Wij zitten achterin het vliegtuig, net als veel Grieken, en blijven rustig zitten wachten. De Grieken staan in het gangpad met hun neus richting de achteruitgang. Waarschijnlijk weten ze niet dat we in Nederland alleen zo'n slurf hebben aan de voorkant van het vliegtuig, dus dat gaat ze nog tegenvallen straks. Intussen genieten Jan en ik van de werknemer die de koffers uit moet laden. Hij heeft er duidelijk geen zin in en het is natuurlijk best heel warm hier. Hij laadt bergen buggies uit en wanneer hij een los onderdeel tegenkomt, haalt hij zijn schouders op en gooit hij bij de buggies op de kar. Daaarna zijn de koffers aan de beurt, waarvan er een aantal de vlucht niet zo goed heeft overleefd. Die van ons zijn nog heel en dicht, dus we hebben geluk.
Onze koffers komen als één van de eersten op de band, dus we kunnen snel vertrekken richting de treinen. Dan zien we de aanplakbiljetten: de trein naar Amersfoort rijdt niet. Hm... We reizen dus via Utrecht en Ede-Wageningen naar Barneveld. Daar heeft Amber onze auto bij het treinstation gezet en zo kunnen we met een heerlijk gevoel terug kijken op deze fantastische vakantie.

Geschreven door Hazenreizen