We nemen vandaag de bus van 9.00 naar Agria. Ruim op tijd komen we bij de halte aan, al weten we dat de bus toch altijd 10 minuten te laat is. Er staan wel drie of vier mensen te wachten tot onze verbazing en de bus komt al na een paar minuten. Het moet wel de verlaatte bus van 8.30 zijn, want de bus zit zo vol dat we allebei op een andere rij moeten zitten. In Agria wordt er op de stop-knop gedrukt (ik weet nog steeds niet waar die zit) dus we stappen voor alles zekerheid bij deze halte uit, je weet maar nooit wanneer je weer kans krijgt uit te stappen.
We zoeken een beetje naar het begin van de wandeling, maar lopen toch even helemaal langs de boulevard waar een klein haventje is en veel terrasjes. De hoofdstraat is opengebroken en er wordt druk gewerkt hier. Na de koffie zoeken we de spoorlijn, want daar begint de wandeling. Ineens duikt op de boulevard de spoorlijn op, maar een paar meter verder is hij ineens weer even onvindbaar. De spoorlijn wordt namelijk niet meer gebruikt en soms ligt er asfalt overheen of iemand zijn groentetuin. Even later pikken we het spoor weer op en komen we langs het vervallen stationnetje, dat er van een afstand nog heel romantisch uit zag. De spoorlijn verdwijnt weer en we besluiten eerst maar eens terug te lopen naar het punt waar we uit de bus zijn gestapt. En zie daar: het spoor is weer aanwezig en de wandeling begint hier.
We lopen het straatje in en verbazen ons over de hoeveelheid rode stippen en pijlen. Alsof iemand met zijn hele gezin op pad is gegaan, iedereen een spuitbus verf en leef je uit. Nou ja, geen twijfel mogelijk welke kant we op moeten. In Vrochia wijken we even van de route af om te kijken wat het zwarte torentje op de kaart betekent. De toren staat volop in de steigers, maar naast de toren zien we een schattig oud kapelletje dat zeker de moeite waard om even te bekijken. De deur is helaas wel nieuw en voorzien van een slot. Ik zoek overal naar de sleutel, maar helaas, zelfs niet onder de deurmat.
Terug naar de route en in gezelschap van een enthousiaste hond de route weer verder gelopen. De route loopt verder naar Aghios Lavrendios, maar dat willen we niet. Wij gaan richting de kust naar Kato Lechonia en nemen daar een korte pauze met koffie en een soort hartvormige donut, gevuld met chocola en voorzien van chocoladeglazuur ... hmmm. We hebben er nog geen genoeg van, al is het 30 graden, en lopen door naar Ano Lechonia. Daarvoor moeten we het spoor weer oppakken, maar ook hier wordt het spoor niet meer gebruikt en is dus soms even onvindbaar. We dwalen wat over een pad achter wat gebouwen langs en verder omhoog, als het pad ineens met een bocht weer rechtsomkeert maakt. We worden geroepen door een mevrouw, die op de veranda zit van een groot huis met een enorm hek eromheen. Het hek gaat automatisch open, zonder dat de vrouw iets lijkt te doen en we lopen naar haar toe. Ze wil weten waar we naar toe gaan en ze spreekt goed Engels, dus begrijpen we elkaar. Ze vertelt dat we om haar land heen moeten lopen, door het land van de achterbuurman en komen we bij het spoor. Wanneer we dat volgen komen we vanzelf in Ano Lechonia. Vanaf ons pad hebben we een prachtig zicht op een enorm vervallen huis. We herinneren ons nog dat Amber iets vertelde over dit 'spookhuis', dus hebben we het voor jullie opgezocht. Dit huis stond bekend als de martelkamer van de Nazi's. Toen de oorlog voorbij was, hebben diverse mensen geprobeerd het huis te kopen en het te verbouwen, maar allen vonden een plotselinge dood. Inmiddels is het huis afgezet met een hek en niet meer toegankelijk. Op internet is nog een filmpje te vinden van het huis, waarin de binnenkant wordt getoond met werkelijk prachtige plafonds.
In Ano Lechonia eten we even iets bij het restaurant bij het station. Zondag was het daar druk, maar nu was er bijna niemand. Het terras was gehalveerd en de kussentjes waren weer opgeborgen. De mevrouw die ons helpt spreekt geen Engels, maar met een beetje hulp van een meisje op het terras krijgen we toch iets te eten. Naast een tosti ham/kaas, krijgen we ook een bord met vruchten die de kleur en het formaat van abrikozen hebben. Ze zien er niet erg appetijtelijk uit, maar we proberen ze toch en ze zijn erg sappig en goed tegen de dorst.
Nu lopen we weer verder langs het spoor om bij een weggetje te komen dat uiteindelijk naar Malaki leidt. Wanneer we even twijfelen, worden we weer aangesproken. Ditmaal door een meneer die goed Duits spreekt. Ook hij wil weten waar we naartoe gaan en waar we vandaan komen. Hij geeft ons goede aanwijzingen voor de te volgen route en we komen even later via een mooi pad bij Malaki. De bushalte vinden we zonder problemen en we hoeven maar een kwartiertje te wachten op de bus.

Geschreven door Hazenreizen