Vandaag hebben we de stoute schoenen aangetrokken, de wandelschoenen. Over de oude kalderimi's lopen we naar Milies dat 400 meter hoger ligt, een rondwandeling van 12 kilometer.

Het eerste stuk is flink klimmen, maar dat is voor ons geen probleem. Regelmatig proberen we even op adem komen onder het mom van:
(Een Hop is trouwens een prachtige vogel, die we hier wel eens gezien hebben. Het lukt ons echter niet om hem op de foto te krijgen.)

Volgens de routebeschrijving kun je de hele wandeling in 2,75 uur lopen, maar dat moet een typfout zijn. Voor alleen de heenweg lijkt me dat wel een aardige indicatie, maar voor heen en terug zou ik toch gauw rekenen op een uurtje of vier. Vooral het stijgen kost veel tijd, een gemiddelde snelheid van 4 of 5 kilometer per uur halen we dan niet eens.
Na de nodige klimmomenten begint het pad wat vlakker te worden en tegen de tijd dat we een bordje 'cave' tegen komen, zijn we blijkbaar toch weer zo op adem gekomen dat we ook deze uitdaging even meepakken. In de grot is het heerlijk koel en het is zeker geen straf om hier even rond te kijken. Vol energie vervolgen we onze wandeling.
We dalen steeds verder tot we een watertje oversteken. Milies ligt dan nog steeds op 400 meter hoogte, dus we beginnen weer van voor af aan met het beklimmen van al die meters. Vlak voor Milies, ter hoogte van het antieke spoorlijntje, krijgen we de aanwijzing om verder omhoog te lopen naar het centrale plein. Gelukkig kan ik Jan ervan overtuigen dat het verstandig is om eerst even bij het stationnetje te kijken en iets te drinken bij die schattige taverne, anders had ik het waarschijnlijk afgelegd halverwege de klim.

(https://www.preciouslocations.nl/ervaringen/de-kleine-pilion-trein/ )

Na deze welkome pauze klimmen we verder, we laten ons niet verleiden door het centrale plein, maar lopen nog verder en bestellen een broodje bij een klein koffietentje. Ze hebben heerlijke broodjes, die geserveerd worden met een handvol chips. Het zout maakt dorstig, maar ons glas kreeg de kans niet om leeg te raken of de kelner had het alweer aangevuld. Gelukkig dat we water dronken anders hadden we de terugweg niet gehaald.

De route gaat verder langs het spoor, dat betekent dat we op dezelfde hoogte langs de berg blijven lopen. Op onze routebeschrijving is sprake van een 'spectaculair pad, naar een verborgen kerkje', voor de liefhebbers die even van de route willen afwijken. Natuurlijk willen we dat, het woord 'spectaculair' heeft op ons een ongelooflijke aantrekkingskracht. De beschrijving zegt niets over de afstand van dit pad of over de steilheid ervan, maar daar komen we snel achter. Met het zweet klotsend onder de oksels laten we ons niet kennen en blijven de ene voet voor de andere zetten. Spectaculair is het zeker en niet geschikt voor mensen met hoogtevrees of iemand die wat onvast ter been is. Het kerkje is afgesloten en niet meer dan een deur en een stukje muur, maar het gaat tenslotte niet om de bestemming, maar om de weg ernaartoe. De terugweg naar de oorspronkelijke route is zo mogelijk nog spectaculairder (wat een heerlijk woord toch!) want het risico van een slippertje is volop aanwezig.

Terug op de oorspronkelijke route, verloopt de wandeling soepel. Na een stukje spoor buigen we af naar beneden, richting ons thuisfront.

Voldaan komen we weer terug in ons penthouse en ik begin onmiddellijk met mijn huiswerk: boekhouden hoofdstuk 7. Nee, niet lachen, ik ben serieus; er is werk aan de winkel.

Geschreven door Hazenreizen