We vertrekken zondag om 18:50 vanaf Schiphol, tenminste ... dat is de bedoeling. De auto zetten we bij 'lang parkeren' en de tickets moeten we op Schiphol ophalen. Dit is allebei nieuw voor ons dus zorgen we ervoor dat we ruim op tijd aanwezig zijn. De pendelbus brengt ons binnen tien minuten naar de vertrekhal, waar de tickets keurig klaar liggen. De extra tijd zullen we dus op een andere manier moeten besteden, daarbij komt nog dat we een uur vertraging blijken te hebben. We hebben dus meer tijd dan we dachten, veel meer tijd ... teveel tijd eigenlijk. Er komt toch nog een kleine kink in de kabel wanneer we er achter komen dat we wel de vliegtickets hebben ontvangen, maar geen voucher voor het hotel. Bij de balie wordt ons duidelijk gemaakt dat de vouchers er niet zijn en dat alles vanzelf goed komt. Alleen ... wanneer je midden in de nacht aankomt voel je je zonder bewijs van reservering een beetje onzeker.

Het vliegen gaat prima en ik kom met het idee om Amber de cockpit te laten zien. We vragen aan de stewardess of dat mag en daarna lopen we naar voren voor een blik in het technisch centrum van het vliegtuig. Amber kijkt geïnteresseerd naar al die knopjes en schuiven en ik besluit dit memorabele moment vast te leggen met mijn camera. Dan volgt een flits en de piloot draait zich snel om, eerst verschrikt en al heel snel daarna veranderd dat in boos. Hoe ik het in mijn hoofd haal om te flitsen in de cockpit. Als ik er over nadenk vind ik het ook wel heel dom en ik begrijp ook dat zo'n man zich naar schrikt, maar toch ben ik iets gepikeerd over zijn reactie.Ze hadden me toch wel vooraf kunnen waarschuwen? Of ben ik de eerste sukkel die zoiets doet?

Om ongeveer 00:30 landen we op Iraklion. De koffers laten behoorlijk op zich wachten, maar om 01:15 zitten we dan toch eindelijk in de bus die ons om 02:30 op een splitsing in Panormos afzet. Gelukkig zijn we met een man of acht, want het appartement is nog niet in zicht en er is geen reisbegeleider. De chauffeur gebaart naar ons en we lopen de straat in, het valt mee, een paar meter verder is het al.

De ontvangst bij hotel Iliana is vriendelijk en na overhandiging van de sleutels zoekt ieder zich wezenloos naar zijn of haar kamer. De hulp is in zicht en weldra keert de rust terug. In het appartement blijkt dat ik mijn tas bij de receptie heb laten liggen. Ik loop terug naar de, nu lege, foyer en vraag aan de receptionist/eigenaar of hij mijn tas heeft gevonden. Hij overhandigt mijn tas en vraagt of ik ook iets wil drinken. Het flesje water dat voor hem staat ziet er aanlokkelijk uit na zo'n lange reis dus ik antwoord bevestigend. Hij schenkt twee glazen in en hij drinkt de zijne in één keer leeg. Ik heb ook dorst en neem zijn voorbeeld over. WOW!!! Dat is helemaal geen water, het is raki!! Nou ja, eigenlijk viel het best mee en waarschijnlijk slaap ik er goed op. Welterusten!

Geschreven door Hazenreizen