Vrijdagavond ben ik nog even naar de overkant van de rivier gelopen over de Romeinse brug. Als je erover loopt is zo'n brug zelf niet zo bijzonder; de rivier stroomt wel snel. Het uitzicht op de stad met de brug op de voorgrond is prachtig en ansichtkaartwaardig. Ik ga maar even terug naar mijn kamer. (Mijn kamer ligt op de tweede verdieping, de receptie ligt op de derde, waar ook een soort gemeenschappelijke ruimte is. Ik heb het idee dat ik nu de hele etage voor mezelf heb
) Ik ga eten bij een veganistich restaurant, het eten was redelijk exquis en lekker al weet ik niet meer precies wat ik gegeten heb.( in beide gerechten zat in ieder geval mango)
Terug op de kamer nog even Twee voor Twaalf teruggekeken.
Zaterdagmorgen heb ik het redelijk rustig aan gedaan. Ik kan tot 12 uur op mijn kamer blijven, daarna moet ik om 4 uur bij het busstation zijn. Ik moet die tijd dus mijn rugzak meenemen. Zoals ik me had voorgenomen, ben ik weer naar het klooster van San Esteban gegaan. Ik heb mijn rugzak ergens in ern hoekje gezet ( in het oog van de kaartjesverkoper) Het was weer mooi, al maakte het minder indruk dan in 2015. De mooiste delen vond ik de prachtige trap en de hele slimme plaatsing van spiegels op de grond, waarin de mooie plafonds weerspiegeld werden. I.p.v een beetje moeilijk omhoog te moeten kijken, kijk je zo de diepte in en krijg je door de kijkhoek te veranderen steeds een ander perspectief.
Net toen ik bedacht dat dit klooster toch redelijk sober was ingericht, kwam ik in de "hoofdkerk" waar achter her altaar een vreselijk barokke goud(kleurig)e achterwand ( altaarstuk?) stond.
Na ruim een uur stond ik buiten, heb nog even naar de dichtbevolkte mooie facade van de kerk gekeken. In een bar nog maar een café con leche genomen( opvallend dit jaar was dat die me dit haar veel minder smaakten dan alle voorgaande jaren, alsof de receptuur veranderd is, ze waren veel sterker van smaak dan voorheen)
Daarna maar langzaam terug gekuierd naar het Plaza Mayor. Ben een half uur op een bankje midden op het grote plein gaan zitten. Het is op deze zaterdagmiddag erg druk op het plein zelf en de omringende terrasjes. In zekere zin doet het me wel denken aan de sfeer op het plein voor de kathedraal van Santiago, daar is het een komen en gaan van, vaak uitbundige, groepen "pelgrims", vermengd met toeristen. Hier in Salamanca lopen ook voortdurend groepen in allerlei uitdossingen het plein op; zij lijken iets te vieren te hebben en de hele wereld mag dat weten. Er wordt gezongen, gedanst. Een groep lijkt een vrijgezellenavond te vieren ( al is het nog vroeg op de dag)
Daarna maar langzaamaan nasr het busstation gewandeld. Om kwart over 4 vertrekt de bus. Na 2,5 uur komen we aan bij een " verzamelpunt" van Flixbussen, daar worden de passagiers verder verdeeld. Tegen half 8 vertrekt de bus naar Parijs. I.t.t de berichten blijkt deze bus geen oplaadpunten voor telefoons te hebben. Omdat ik niet zeker weet of dat in de bus van Parijs naar Amsterdam wel het geval zal zijn, zet ik mijn telefoon maar zeer spaarzaam aan. Wil morgen in de bus wel naar Luik Bastenaken Luik kunnen kijken
Aan de overkant van het pad zit ern Duitse vrouw die me vraagt of ik ook een Peregrino ben. Heb met haar een paar uur zitten kletsen, zij is ook, een week eerder in Sevilla gestart en heeft dus de periode van hevige regenval meegemaakt. Zij heeft haar camino afgesloten met een cursus Spaans in Salamanca ( die worden daar veel gegeven)
Zij heet Alkje(?) een Oost-Friese naam. Na de eerste pause krijgt ze de stoel voorin naast de chauffeur aangeboden, daar heb je veel meer beenruimte en de kans dat je er goed slaapt is aanmerkelijk groter. Dus verhuist ze. Bij daglicht lees ik nog even in mijn boek "the midnight library". Daarna begint de lange nacht; in allerlei houdingen probeer je de slaap te vatten. Maar zelden lukt dat, ik heb maar een paar uur gedoezeld . Midden in de nacht stoppen we bij een wegrestaurant, er staan veel bussen bij een veel te klein wegrestaurant. M.n. vrouwen spenderen de helft van hun pause aan het in de rij staan voor de toiletten. We rijden minimaal een uur door Parijs om bij het busstation te komen ( er is blijkbaar een weg afgesloten) Gelukkig is er voldoende speling in de overstaptijd. Alkje komt me nog even haar powerbank lenen, zodat ik mijn telefoon weer 100 % kan opladen.
Binnen een half uur vertrekt de bus naar Amsterdam Slooterdijk, hij rijdt daar rechtstreeks heen. De chauffeur zegt dat er in deze bus niet gegeten mag worden, dat is vreemd en belachelijk ( daar staat niets over in de informatie die Flixbus verstrekt we reizen nu niet in een eigen bus van hen) Hij zegt dat we 2 pauses zullen hebben een van 10 minuten en een van 30. In die eerste pause kunnen vrouwen net naar het toilet. Het lampje voor de toilet in de bus staat ook continu op rood, dus blijkbaar is het ook niet de bedoeling om van het toilet gebruik te maken tijdens de rit. Bij de eerste pause komen de laatsten pas na een half uur opdagen, tot woede van de chauffeur en een felle discussie ( volgens de chauffeur is een deel van de rondweg in Antwerpen afgesloten vanwege de marathon en heeft hij daarom extra haast)
Gelukkig kan ik mijn telefoon laden en kan ik zonder problemen naar het wielrennen kijken.
Het wordt nog een beetje spannend hoe laat we bij Slooterdijk aan zullen komen. Gelukkig is er geen enkel probleem bij het passeren van Antwerpen. Ik ben op tijd om de geplande trein te halen, vanuit de trein bel ik naar Geart en die staat om kwart voor elf voor het station te wachten. Om elf uur ben ik weer thuis. Bij voorbaat mis ik Dirk al, die uit opwinding tegen me op zou springen en blaffen. Gelukkig is Aukje al even blij om me te zien, al blaft en springt ze niet. Aukje had wel graag gezien dat ik tussendoor even had gemeld hoe het ging, waar ik was etc. Omdat alles op schema liep heb ik dat niet gedaan, je gaat zo'n lange reis ook een beetje met een " leeg hoofd in". Mijn telefoon had ik ook lange tijd uitstaan. Maar ja een simpel signalbericht was toch niet zo veel moeite geweest.
Ik ben wel aardig duf, maar minder slaperig dan de vorige keer. Het is nog even spannend als ik het verband van mijn teen haal: de blaar is dicht en droog, dat is mooi.
Dit was mijn laatste verslag, ik heb een mooie wandeltocht gemaakt, de meeste wandeldagen met Houkje en Siem doorgebracht en dat was hartstikke leuk. De tocht was mooier dan mijn herinnerde tocht van 2015, m.n. zoals al vaker vermeld, de onvoorstelbare bloemenpracht in de velden.
Natuurlijk had ik graag langer doorgelopen, maar dat leek geen haalbare optie.
Nu ( maandagmorgen, de situatie van mijn blaar kennende) zie ik wel een andere optie, meteen doorreizen naar Salamanca daar een week Spaanse les volgen en dan de wandelschoenen weer aantrekken ( met veel aandacht voor bescherming van mijn tenen). In de situatie zoals ik die voor me zag zou het langer duren voordat ik verder zou kunnen lopen en zag ik het niet zitten om al die tijd op me zelf door te brengen. De genoemde optie had aan die bezwaren tegemoet kunnen komen. Maar wat moet ik nou op mijn leeftijd nog moeten met nog beter Spaans leren en natuurlijk gaat het spreekwoord hier ook helemaal op "Achteraf is het mooi wonen "

Geschreven door Caminotoon