De ochtend en voormiddag van mijn laatste dag in Barcelona heb ik vooral lezend doorgebracht in het hostel. Rond half twee ben ik naar het metrostation gelopen om ruim op tijd bij het vertrekpunt van de Flixbus te zijn. Gelukkig ligt dat vlakbij het metrostation Arc de Triomf. Lang blijft onduidelijk van welk perron de bus zal vertrekken. Op de schermen komt dat steeds maar niet in beeld, ik vraag het
aan het loket. Op perron 18 staat de bus net klaar, ik kan meteen instappen. Ik heb wat extra betaald om een stoel te mogen kiezen. Heb een plaats boven in de bus, direct aan de voorruit ( panoramaplaats) Dat leek me wel leuk. De chauffeur zegt dat hij niet " aan gereserveerde plaatsen doet". Ik loop meteen naar boven en zie dat de voorste rij plaatsen is afgezet met riemen. Ik neem dan maar een stoel in de tweede rij langs het gangpad om zo wat meer speelruimte te hebben voor mijn knie. Een Engels stelletje blijkt ook 2 panoramaplekken gereserveerd te hebben. Zij gaan er ook zitten. Als ik dat ook doe, komt even later de chauffeur en zegt dat ik daar niet mag zitten. Natuurlijk sta ik nu niet meer op.
Tijdens de verdere busreis blijkt dat de chauffeurs voornamelijk op basis van hun rijvaardigheden zijn geselecteerd. Hun communicatieve vaardigheden zijn duidelijk minder ontwikkeld. We stoppen in Zuid Frankrijk een keer of 6 om passagiers in- en uit te laden. Geen enkele keer zegt de chauffeur hoe lang we daar stoppen, zodat we gedwongen zijn om in de bus te blijven en niet naar een toilet kunnen. We maken een stop bij een wegrestaurant waar we 15 minuten krijgen. Er stond bij de boeking aangegeven dat je in de bus wel wat kon krijgen, daar was geen sprake van. Ik zat langs een Marokkaanse man die voor de rest alleen wat Frans sprak. Met hem had ik nauwelijks contact. Na donker probeerde ik wat te slapen, dat lukte nauwelijks. Laat op de avond stopten we nog in Montpellier, daar stonden we zeker al wel een half uur toen de chauffeur langs kwam. Volgens hem moest er nog iemand in de bus zitten, die alleen een kaartje tot Montpellier had. Alle kaartjes moesten opnieuw gecontroleerd worden. Intussen was ik bang dat dit zou gaan betekenen dat ik in Parijs de bus naar Amsterdam zou missen. Uiteindelijk kwamen we ruim op tijd aan o.a. ook omdat de bus een geplande halteplaats over sloeg.
Het busstation in Parijs was smerig, super publieksonvriendelijk. Om 9 uur vertrok de bus. Ik heb weer een "panoramaplek" Tot Lille zit ik naast een Indiase man, die al 5 jaar in Parijs woont. Hij werkt natuurlijk in de ICT. Met hem heb ik wel een interessant gesprek m.n. over India over hoe oude tradities rond kaste, gearrangeerde huwelijken nog steeds hun rol spelen. Die rol wordt wel kleiner o.a. doordat via sociale media, Netflix, steeds meer bekend wordt over andere culturen en mogelijkheden. Veel sterker dan in het Westen is er sprake van 2 werelden gescheiden door een kloof : tussen arm en rijk; tussen traditie en moderne technologie etc. De kloof wordt dieper, maar niet perse breder, volgens hem is hij niet perse onoverkoombaar. Hij verfoeit de BJPregering die hindoenationalistische gevoelens opfokt wat tot spanningen leidt waarop bij verkiezingen weer op ingespeeld wordt. Terwijl ze een beroep doen op traditie steunen ze gelijktijdig de technologische reuzen en zijn ze corrupt. Zijn huwelijk was deels gearrangeerd, ( de eerste ontmoetingen m.n.) uiteindelijk lag de beslissing bij hem. De familie van zijn vrouw was wat strikter in de leer. Er is nog wel een " astrologisch onderzoek" gedaan om te kijken of de "sterren het huwelijk gunstig gezind" waren. Dit waren een paar leuke uurtjes om de busreis te veraangenamen. Aan de andere kant van ons zat een vrouw die heel de tijd zat te bellen met haar moeder. Ik begrijp niet zo goed waarom mensen dat doen. Ze sprak wel arabisch of Marokkaans, dus ik neem aan dat ze er vanuit ging dat niemand haar verstond.
Na Lille had ik 2 stoelen voor mezelf. Vanaf Gent zat er weer een vrouw continu te bellen met haar vriend? Deze keer was het in het Spaans zodat ik het wel enigszins kon volgen.
Eerder dan gepland kwamen we aan op Schiphol. Volgens planning zou de bus eerst stoppen in Sloterdijk, dat was nu niet het geval. Om kwart over 7 kom ik aan in Leeuwarden, ik word opgepikt door Houkje. Thuis word ik opgewacht door Aukje en Dirk. Dirk springt natuurlijk eerst tegen me op maar gaat dan op een paar meter afstand zitten en begint tegen me te blaffen. Hij wil dan ook even niet bij me komen.
Ik ga maar op tijd naar bed. De volgende morgen komen Houkje en Siem en Geart en "Iep" op verjaardagsvisite. Ik krijg een "quizspel" wat we meteen maar uitproberen.
Intussen gaat het met mijn knie nog steeds heel moeizaam.
Conclusies

• Het was geen heel slimme keuze om juist dit eerste na-covidjaar te kiezen om de Camino Frances te proberen. Van de andere kant vond ik zeker de eerste week van de route heel erg mooi.
• Op zich had ik tijdens het wandelen zelf niet zo veel last van de drukte. De grootste drukte was tijdens de ochtenduren, als je vertrok vanaf een plek, waar veel wandelaars verbleven. Problemen hadden meer te maken met overnachtingen en algemene sfeer. Ik had de eerste dagen gereserveerd en wilde net als de meeste anderen vanaf Pamplona meer op de bonnefooi verder gaan : stoppen op de plek en/of tijdstip waar je dat op het moment het beste uitkwam. Door de drukte gingen heel veel mensen, waaronder ik steeds een aantal dagen vooruit reserveren. Uiteindelijk lukte dat mij ook, vaak door plekken te zoeken tussen de standaard etappeplaatsen. Door het feit dat er zoveel herbergen en restaurants zijn, hing de groep wandelaars enigszins als los zand aan elkaar. Een aantal mensen zag je wel regelmatig terug, de meeste mensen die ik ontmoette waren steeds nieuw.
• Vanaf het begin was het een optie om ergens onderweg over te stappen naar een andere route. Twee mogelijkheden dienden zich aan als meest voor de hand liggend " in Leon beginnen met de Salvador en dan vanaf Oviedo de Primitivo. Dit is een mooie combinatie. De andere optie was om naar Zamora te gaan en dan de Via Sanabres te lopen. Ik koos voor de laatste om 2 redenen; is iets gemakkelijker en het lijkt me leuk om deze wandeltocht op dezelfde wijze te eindigen als mijn eerste wandeltocht. Te meer omdat ik eraan begin te twijfelen of ik nog wel een keer naar Spanje terug kom voor een wandeltocht.

Het was echter niet de bedoeling dat de afsluiting zo veel overeenkomsten zou hebben met mijn tocht van 2015. Ook toen stopte mijn wandeltocht definitief in A Gudina, nam ik de trein naar Ourense om daar een dag of 4 te rusten in de hoop dat dat zou helpen.

• Paul schreef dat hij hoopte dat deze Camino niet " als een nachtkaars uit zou gaan" .Helaas was dat wel enigszins het geval. De laatste ruime week heb ik niet zo veel bijzonders meer gedaan. Ik ben blij dat ik in ieder geval de Sagrada Familia nog gezien heb.
• Ik ben wel blij dat ik de overstap gemaakt heb naar de Sanabres. Het is een mooie route. Ik vond het ook leuk om een aantal dingen terug te zien. Voor mijn gevoel was er ook meer sprake van een gemeenschap, niet zo zeer vanwege een sterke groepsband, maar eerder vanwege herkenning. De snurkende Italiaan, de heel vroeg opstaande met niemand communicerende Koreaan; de Oostenrijkse broers die ' s morgens zonder iets te zeggen de grote lichten aandoen, James de Schot met wie ik het meeste contact heb gehad; Cynti de iets te nadrukkelijk aanwezige Nederlandse vrouw en afsluitend Juan uit Madrid, de sympathiekste van het stel met wie ik zonder dat we veel spraken een duidelijke band voelde.
• Vreemd is dat ik de eerste 25 dagen totaal geen fysieke problemen heb gehad en dat dan plotsklaps omslaat. Ik heb ook nog geen idee wat er precies fout zit in mijn knie. Dat moet de komende dagen duidelijk worden.

.

Geschreven door Caminotoon