Nu ik bijna een week thuis ben, is het tijd voor een korte nabeschouwing.
Het meest bijzondere van deze Camino is natuurlijk dat ik de eerste weken samen met Aukje heb gelopen. Dit waren geweldig leuke dagen om een aantal redenen :

• Aukje had tot het laatste moment twijfels of ze wel mee zou gaan. Zou het meerdere uren per dag wandelen niet te zwaar zijn? Zou het slapen in herbergen haar niet tegen gaan staan? (snurkers op de slaapzaal , 's nachts uit bed klimmen om naar het toilet te gaan, grote groepen mensen etc)

Al snel werd duidelijk dat deze mogelijke nadelen in het niet vielen bij de voordelen: het wandelen door een prachtige omgeving; de ervaring dat wandelen niet alleen energie kost, maar ook ontspanning oplevert en het leven simpel en overzichtelijk wordt(regelzaken deed ik) Wat betreft het slapen in herbergen hebben we wel een goede mix gevonden. Soms namen we wel een pension, als we verwachten het dat er mogelijk een probleem kon ontstaan met het vinden van een bed, reserveerde ik. Vaak dan toch nog wel in een privéherberg (dus met slaapzaal) Hoewel Aukje aan geeft dat ze niet zo van groepen houdt, was daar in gezelschap meestal niet veel van te merken. Ze houdt zich niet echt op de vlakte, lacht veel. (de avond met de Koreanse dames was wel een hoogtepunt) Het slapen in een slaapzaal was ook niet een groot probleem; vaak sliep Aukje in een bovenbed.

• Het samen wandelen verliep ook prima, we lopen ongeveer hetzelfde tempo, hebben ook eigenlijk altijd wel samen op gelopen, vonden eigenlijk altijd wel voldoende gespreksstof, zonder dat stiltes vervelend werden. Kortom ik had me geen betere wandelpartner kunnen wensen.
• Het samen met Aukje maken van een langere wandeltocht was al weer lang geleden. Nu was het wel vaker zo dat een vakantie met ons tweeën een soort "hernieuwde kennismaking" met elkaar was omdat je los komt van de dagelijkse (communicatie) patronen. Voor een langeafstandswandeltocht geldt dat nog in veel sterkere mate, omdat er dan geen. enkel ander vast punt is behalve je zelf en je contacten met (vaak wisselende) anderen. Zo (her) ontdek je steeds nieuwe dingen bij elkaar en ik was blij met wat ik vond.
• Aukje was bang dat ze niet meer dan 15 a 16 km zou kunnen lopen. (Niet alleen vanwege de energie, maar ook vanwege haar heupen) Dat is in de praktijk reuze meegevallen. We hebben gemiddeld denk ik bijna 20 km per dag gelopen. Aukje heeft wel wat problemen gehad met haar hak, maar dat heeft uiteindelijk geen erg grote rol gespeeld. M.u.v. de terugreisdag naar Irun hebben we ook elke dag gelopen.
• Aukje was uiteindelijk heel blij dat ze meegegaan is, de kans dat ze nog een keer meegaat is niet bepaald kleiner geworden. In telefoontjes naar huis heeft ze in de weken erna ook wel heel duidelijk gemaakt, hoe ontspannen het wandelen was, in vergelijking met het dagelijkse leven (werk, allerlei regelzaken etc.)

Na het vertrek van Aukje is mijn Camino wel anders geworden. Ik heb wel regelmatig teruggedacht aan de eerste weken of, zeker bij mooie stukken, gedacht aan hoe mooi Aukje het hier zou hebben gevonden. Het is niet zo dat ik haar miste in de zin dat ik minder genoot van wat ik meemaakte. Een positief aspect van het wandelen is toch het leven in het moment. De aanwezigheid van Aukje was een extra, wat niet wil zeggen dat haar afwezigheid een manco was. We hebben ook elke dag wel minimaal een kwartier gebeld en dat hield de verbondenheid ook wel in stand (zeker ook omdat Aukje nu wat meer
beeld van een Camino had)

Ik liep nu met wisselende partners, minder als verwacht heb ik alleen gelopen. Deze contacten kwamen redelijk spontaan/toevallig tot stand. Het contact met Andrea, Otto en Elisabeth ontstond toen we in Boo de Pielagos op het treintje stonden te wachten. We zijn gezamenlijk vertrokken en omdat we ongeveer hetzelfde tempo en dagritme hadden zijn we vaker samen opgelopen en kwamen we elkaar ook in overnachtingsplaatsen vaak tegen.
Na het vertrek van Andrea ben ik verder vooral opgetrokken met Pam, Robbie en later Hertha. Soms maakten we afspraken om gezamenlijk iets te reserveren als we het idee hadden dat het moeilijk kon zijn om een plek te vinden. De laatste week ben ik alleen op pad geweest en dat beviel ook prima. In de herbergen kwam je regelmatig dezelfde mensen tegen met wie het contact wat oppervlakkiger was.
Met Andrea had ik de meest persoonlijke gesprekken, Pam vond ik uiteindelijk het aardigste, al was zij, zoals het een Engelse betaamt, een stuk gereserveerder.

Contacten uit de eerste weken die ik hier nog wel kort wil vermelden zijn Gabrielle, Eduardo, Heleen, Irene? En niet te vergeten de Koreaanse stiefdochter van Aukje.

Wat deze Camino in het algemeen betreft is wel opvallend dat ik/wij vaak een overnachtingsplek buiten de stad of dorp hebben genomen. Dat had natuurlijk wel wat consequenties, rondom de herberg was meestal weinig te beleven. Dat was niet zo erg, ik had toch mijn bezigheden wel (verslag schrijven, de was etc.) Aukje kon wat rusten, lezen) I. t. t. eerdere caminos heb ik nu geen rustdag in een stad genomen. Alleen van Santander en Bilbao hebben we iets meer gezien dan de Caminoroute door de stad.

• In vergelijking met mijn eerste Caminos heb ik gemiddeld per dag minder kilometers gelopen. We zijn rustig begonnen, en die trend heeft zich voortgezet. Misschien was dat er ook een oorzaak van dat ik uiteindelijk geen enkel fysiek probleem heb gehad (alleen een blaadje op een kleine teen) Voor ik vertrok heb ik me daarover toch wel enige zorgen gemaakt, omdat ik toch regelmatig onduidelijke kleine klachten in mijn rechterbeen had. De kans dat die zouden verergeren door langdurige dagelijkse inspanning leek me wel aanwezig. Ik heb vooraf ook duidelijk minder "trainingskilometers" gemaakt. Ook gezien mijn ervaringen de eerste twee Caminos was ik benieuwd hoe dit uit zou pakken.
• Het feit dat ik in de eerste weken 4 keer gevallen ben, heeft ook wel invloed gehad in de daaropvolgende weken. Ben wel wat oplettender geworden. Maar in sommige wat moeilijker passages ook wat onzekerder. (bijv. toen we een riviertje over moesten steken, of toen ik een modderpassage zou kunnen hebben ontwijken door over een 15 cm breed muurtje langs een spoorlijn te lopen) Mogelijk heeft me dit ook wel weerhouden om op mijn eentje alternatieve routes te nemen.
• Het feit dat we geen einddoel (en geen einddatum wat mij betreft) hadden heeft wel een duidelijke invloed gehad op onze wandeling. De nadruk lag veel meer op "leuk wandelen". Een minder leuk stuk overslaan met bus of taxi voelde niet als "vals spelen". Een omweg nemen omdat de alternatieve route leuker was, voelde niet als het "verliezen van tijd". (Al hebben we dat minder gedaan dan ik vooraf van plan was. Het simpel volgen van de pijlen heeft toch wel een bepaalde aantrekkingskracht)

Toen ik eenmaal Sobrado dos Monces als einddoel had gesteld, veranderde het karakter wel: ben toen alleen op pad gegaan en heb langere dagen gemaakt. Na aankomst in Sobrado was "de ballon ook leeg", had nog best naar Arzua kunnen lopen.

• Wat landschap betreft kan ik wel zeggen dat deze Camino wel erg mooi was. Heel anders van karakter dan de Via de La Plata die wel afwisselender was, maar ook redelijk veel "saaie" stukken kende. De Primitivo en Salvador zijn ook erg mooi, maar zijn voor mij meer zoiets als "krenten uit de pap" Hier was het bijna steeds mooi, eigenlijk altijd groen. Zeker in de stukken bij de zee een mooie combinatie van bergen en zee. Alleen in de buurt van sommige steden was het soms duidelijk minder. Met uitzondering van die passages heb ik. vaak gedacht dat ik heel gelukkig zou zijn als de minst mooie stukken in de buurt van Leeuwarden zouden liggen. Dit heeft ook veel te maken met de inrichting van het land:, nog veel weiden met hoog gras met veel bloemen, afscheidingen met bomen, struiken of muurtjes, veel grotere variatie in landschap en mogelijke weggetjes etc. Dit heeft waarschijnlijk toch vooral te maken met het feit dat grootschaliger landbouw hier toch moeilijker is. Opvallend ook hoeveel mensen hier nog aan de slag zijn met handmatig op het land werken met zeis, hak en vooral die erg veel kabaal makende grastrimmers, waarmee ze grote oppervlaktes te lijf gaan.
• Vooraf had ik gelezen dat het eten in deze streek wel beter zou zijn dan elders. Dat kan ik helaas niet bevestigen. Als we van vis zouden hebben gehouden, zou ons oordeel waarschijnlijk anders uitvallen.
• Herbergen vergelijkbaar met elders, een paar hele mooie.
• Opvallend was wel dat er veel meer mensen onderweg waren dan verwacht; veel Spanjaarden, Duitsers en Fransen. Ook veel meer dan bij eerdere caminos jongeren.
• Schoenen voldeden prima, wel nieuwe inlegzooltjes. De teenhulzen van zacht plastic om mijn grote tenen werkten wel, geen enkel probleem. Van al mijn anti-blarenspul heb ik uiteindelijk maar weinig gebruik hoeven te maken.

Geschreven door Caminotoon