Tegen 8 uur gingen we het dorp in om te gaan eten. Mary heeft ons restaurant Baobab aangeraden, maar dat blijkt op maandag al om 4 uur gesloten. Er blijken niet zo veel restaurants open. Als ik in het tenslotte uitgekozen restaurant vraag wat ze hebben, vraagt de vrouw wat ik zou willen eten. Een wat andere benadering dan normaal. Uiteindelijk eten we prima: patatas bravas, kip en gebakken ei ( het zal thuis wel weer even omschakelen zijn naar het normale vegetarische menu). Ik denk dat ik eindelijk de juiste uitspraak van Radler te pakken heb, de vrouw knikt tenminste begrijpend. Ik heb dorst en bestel een grote ik krijg een grote pul bier. Als ik aangeef dat ik radler wilde, krijg ik een glas citroenlimonade erbij. 's Middags heb ik in een " chinees winkeltje" een reserveleesbril en een snelle oplader gekocht. Die laatste lijkt prima te werken.
Na een redelijke nacht in een doorzakkend bed ontbijten we in onze herberg. Even na achten vertrekken we voor onze laatste gemeenschappelijke wandeling. Het is tamelijk koud: volgens een weersite is het 3 graden. We warmen een beetje op als we in de zon komen, maar de luchttemperatuur blijft laag, ik krijg koude handen vanwege het vasthouden van mijn stokken gelukkig heb ik handschoentjes in mijn zijvakje.
De eerste uren van de wandeling zijn duidelijk minder mooi dan de voorgaande dagen: veel graanvelden, akkerbouw. Ook hier willen akkerbouwers hun grond tot de laatste vierkante meter gebruiken : dus geen uitgest4rkte bloemenvelden meer; op zijn hoogst wat bloemen in de smalle borders.
Later wordt dat weer een stuk beter, de foto's geven een wat vertekend beeld.
Af en toe draagt Siem Houkje haar rugzak ze hebben een nieuwe vorm van samenwerking gevonden bij stijgende meters: Siem draagt 2 rugzakken en Houkje duwt hem.
Een paar km na Calzadilla komt de splitsing waar ik de vorige keer verkeerd gelopen ben en een extra keer een rivier moest oversteken. Nu ik de situatie zie, snap ik mijn vergissing van toen weer helemaal. I.p.v. drie keer, moeten we nu 2 keer een riviertje over/ door. De eerste keer kunnen we vrij gemakkelijk uitwijken, de tweede moeten we een klein stukje via wat wankele stenen oversteken. Op een kleine steen glijdt Houkje uit en haalt alsnog bij de laatste oversteek natte schoenen. Gelukkig blijken haar sokken nog droog. In totaal nemen we 3 keer een pauze, de laatste keer op een terrasje in Sancho Perez, een dorpje een paar km voor Zafra. Bij het verlaten van het dorp kiezen we voor een alternatieve route ik hoopte dat dit de oude route over het oude stationscomplex was, die was vorige keer afgesloten. Helaas was dit niet het geval. We kwamen nu niet door het centrum van Zafra, masr liepen langs de buitenrand van de stad nasr het busstation. Hier lagen zoals meestal, veel grote winkels, garages bedrijven etc. Langs de drukke weg. Helaas dus als afsluiting mogelijk het minst mooie stuk van onze camino. Op Google maps stond dat er om half 4 ook een bus naar Sevilla zou gaan. Die zou ik dan graag nemen om vanavond meer speling te hebben om een beetje op tijd in Cordoba te zijn. Het geld voor de gereserveerde bus zouden we dan kwijt zijn, maar ik zou dan wel geld voor eventuele taxis besparen.
Er blijkt geen vroegere bus te gaan. Dus mieten we nu een uur of 2 op de bus wachten. Ik kan dan mooi dit verslag schrijven.
( Jean en Malou ik heb het koude bier toen wel aangenomen, ik wilde sowieso naar die herberg; een man met wie ik even op liep accepteerde wel het biertje, maar bleef niet in Fuente. De herbergier was hier niet over te spreken, maar die man had nergens om gevraagd natuurlijk.

Houkje’s hoekje/Siem’s stukje
Onze gedachtespinsels

• het was de langste route tot nu toe en dat hebben onze voeten gemerkt.
• Aukje heeft ons heel bang gemaakt voor Bedwantsen, hopelijk nemen we die niet mee terug
• Het blijft een raar concept. Een week lopen om de bus terug naar de beginplaats te halen.
• Houkje liep ‘s ochtends als een manke nelis, ze heeft zich er door heen geslagen op wilskracht en ibuprofen.
• Tijdens de route dacht Siem: als ik een Spanjaard was, had ik niet hier willen wonen (vrij eentonige weilanden). Het was een prima route, maar wel de saaiste tot nu toe.
• De laatste 2 kilometers waren onwijs lelijk.
• Morgen schrijven we nog 1 keer gedachtespinsels, ter evaluatie van het traject.
• Last but not least: vanavond eten we MacDonalds

Tot morgen

Geschreven door Caminotoon