Om kwart voor negen vertrekt de bus naar Muxia vanaf het busstation. Dat is een heel eind lopen, dus nemen we eerst een stadsbus. In een bar nemen we een duur blijkend ontbijt : 8,40 voor 2 koffies, 4 sneetjes geroosterd brood en een glas sinaasappelsap. Plaza Galicia blijft toch een crime als vertrekpunt van zoveel bussen, smalle trottoirs waar mensen zoeken waar hun bus vertrekt, daartussendoor normale passanten, totale onduidelijkheid over vertrekplaats van een bus.
Uiteindelijk zijn we ruim op tijd voor de bus. De 4 Poolse meisjes die we gisteren tegen zijn gekomen, zouden ook deze bus nemen. We zien hen echter niet. We wedden weer eens, deze keer over de reistijd. Weer wint Brigitte met 2 minuten speling. Volgens haar moet ik nu 15 keer afwassen en moet ik dat dan maar in Gundelsheim komen doen.
We komen om kwart voor elf aan in Muxia en worden vlakbij zee afgezet. We doen eerst wat boodschappen en eten op een bankje op hetkein voor de winkel.
Om 10 over half 12 vertrekken we. Het begint inmiddels aardig heet te worden. Volgens een tegemoetkomende pelgrim moeten we 3 km de weg volgen. We hebben het eerste stuk uitzicht op zee. Daarna zie ik een pad dat een stuk lijkt af te steken. We zien een wandelaar daarop onze kant uitkomen, we wachten hem op, hij raadt ons aan op de weg te blijven. Hij komt vanaf Muxia en had regelmatig moeite om het pad te vinden.
Er volgt een redelijk lange steile klim, waarmee ik door de hitte veel meer moeite heb dan anders, ben blij dat we na zo'n 3 kwartier boven zijn. Uitzicht op zee hebben we niet, we lopen steeds over een niet zo prettige weg met grote en losse stenen. We komen steeds meer pelgrims tegen die van Finisterre naar Muxia lopen.
We hoeven maar een km of 17, toch wordt het nog een pittige dag. tegen half 4 komen we bij ons pension/herberg in Lires aan. Een stuk naar beneden zien we een strandje.
Tegen zessen lopen we naar beneden, langs de rivier waarin heel veel vissen blijken te zitten. Beneden kunnen we niet op het strand, omdat we dan de rivier over moeten steken. Het uitzicht, het geluid van de golven is mooi.
Na een half uurtje gaan we terug. Bij het eten vragen we een Duitser aan onze tafel. Hij heeft geluk, hij blijkt in hetzelfde vliegtuig als Brigitte te zitten en in dezelfde streek te wonen. Hij kan nu een eind meerijden en kan zo waarschijnlijk nog thuiskomen.
We hebben goede bedden op een 7persoonskamer.

Geschreven door Caminotoon