Gisteren zag ik dat het verband rondom
kleine teen wat donker was geworden en dat het wat los kwam. Toen zag ik dat de blaar open was. Ik heb er toen maar een nieuwe blarenpleister opgeplakt. Bij het naar huis bellen, maakte Aukje zich nogal zorgen over het feit dat de blaar open was. Ik op dat moment nog niet zo, we hebben beiden wel een andere inschatting van de risico's en van welke beperkingen je je op wil leggen. Mijn inschatting veranderde toen ik 's nachts voor het eerst mijn teen wat voelde. Dat werd alleen maar erger toen ik mijn schoen aan deed. De beslissing was nu snel genomen. Gisterenavond bij het eten ontmoette ik Margareta uit Oostenrijk, zij zei dat ze morgenvroeg de bus nam. Ik besluit dat ook te doen en dan in Caceres naar een Centro medico te gaan.Ik ben benieuwd wat de deskundigen daar van de situatie vinden: is het af te raden om verder te wandelen?
(Gisterenavond gegeten in het bar/winkeltje dat ook de herberg beheert
Ik kreeg een onvoorstelbaar groot bord ensalada mixta, waarvan ik nog geen derde deel heb opgegeten. De pizza werd zo uit het winkeltje gehaald.)
Er blijken nog meer mensen met de bus te gaan. Na een koffie gedronken te hebben met Margareta ga ik eerst naar het Officina de Turismo. Ze sturen me naar een ziekenhuis Hospital de los senoras..... Als ik daar binnen loop zegt een man dat de "urgencias in een ander deel van het gebouw zitten. Mensen daar zeggen, dat ze gesloten zijn en dat ik naar het San Pedrohospital moet en dat is nog anderhalve kilometer verder.
Ze hebben hier blijkbaar geen personeeltekort want 3 vrouwen bemoeien zich met de inschrijving. Binnen 5 minuten word ik opgeroepen, ik moet naar de Sala de qualificazion: : "Dat gaat lekker snel" dacht ik nog. Vrij snel wil ik mijn schoen uit doen maar dat is niet de bedoeling, hier wordt een inschatting gemaakt van de urgentie van de klacht. Ik krijg een groen armbandje om. In de wachtkamer hangt een lijst met verwachte wachttijden. Die zijn gerelateerd aan de ernst van de klacht. ( Ik ben een van de weinigen met een bandje.) Het lijkt allemaal erg lang te duren, er worden weinig mensen opgeroepen en er komen steeds mensen bij. Na ongeveer 2 uur word ik binnen geroepen. Ik mag op de massagetafel gaan liggen. Ik heb op googletranslate wat vertaald, de communicatie verloopt niet helemaal soepel, ondanks het feit dat er op een bepaald moment 5 verpleegkundigen om me heen staan. De compeed pleister komt gelukkig vrij gemakkelijk los. Ik kan moeilijk zien hoe de teen eruit ziet. De blaar wordt goed schoongemaakt en opnieuw verbonden.
Wat betreft het verder wandelen raden ze me aan om een paar nachten hier te blijven om de blaar de kans te geven om te herstellen. Het is van belang om de teen droog te houden. Verder lopen in mijn hoge schoenen raden ze ook niet aan, ik kan beter wandelsandalen kopen. Vanavond ga ik maar op zoek. Elke dag moet er nieuw verband op, dat moeten ze dan toch in dat eerdere ziekenhuis doen, daarvoor krijg ik een document mee.
Ik besluit om nog 2 nachten langer hier te blijven en dan als het mogelijk lijkt om verder te lopen waarschijnlijk de bus naar Canaveral te nemen. Dan heb ik meteen die probleemetappe achter de rug en een rxtra dag wandelvrij.
Na een half uurtje ben ik bij mijn hostal en begint de volgende ergernis. Er is niemand daar, alles wordt via beeldtelefoon en codes geregeld. Er hangen geen duidelijke instructies, de uitleg over de telefoon is ook niet erg helder. Zij hangt op en zegt dat ik terug kan bellen, als nog niet alles duidelijk is En dat is het geval, met het telefoonnummer krijg ik geen verbinding. Uiteindelijk kom ik toch binnen door de diverse codes in te geven. Het hostal is nieuw. Ik kom in een kamer met 6 bedden (3 hoog) Ik heb de onderste cabine. Via booking reserveer ik nog 2 nachten
Eva, de Duitse vrouw, die ik de laatste dagen steeds zie, blijkt ook in dit hostal te logeren.
Ik ga even de stad in voor wat boodschappen en ontmoet de andere 2 Duitsers met wie ik in Alcuescar op een terrasje heb gezeten.
Vandaag geen foto's.

Geschreven door Caminotoon