Gisteren bleef het mistig en wat klam. Het incheckgedoe duurde nogal lang
Er waren in de wachttijd al vele geanimeerde gesprekken met de anderen. Om 7 uur was de maaltijd, zoals al verwacht begon de gezamenlijke maaltijd met een voorstelrondje dat ook aan de andere verwachtingen voldeed : duurde wel 3 kwartier. De voertaal was Engels wat inhield dat de hospitalero alles in het Frans vertaalde voor de 3 aanwezige Fransen. Er werd ook nog volop ingegaan op vragen. Een Franse vrouw vroeg nog waarom zo weinig mensen in Le Puy of Vezelay begonnen. Ik heb gezegd dat een van de redenen het taalprobleem kan zijn.
Het eten was prima. Om 9 uur lukte het eindelijk om Aukje te bereiken. Zij heeft in Polen een overladen programma, was moeilijk om een gaatje te vinden. Een en ander werd nog verergerd doordat internetverbinding hier slecht is en 4g ook niet stabiel werkt. Het is me nog wel gelukt om het reisverslag te sturen.
(Ik heb een deel van het verslag op een los toetsenbord getypt, dat werkt prima als je aan een tafel kan zitten. Was wel even wennen, m.n. de spatiebalk)
Het is nu trouwens kwart voor 6, ik kan niet meer slapen en kan deze tijd dus mooi gebruiken)
Het is nu bijna 4 uur, een paar minuten na drieën ben ik aangekomen in mijn herberg Haizea in Espinal na een pittige tocht van 25 km. Vannacht heeft het geregend, toen ik om 7 uur opstond hing er een dichte mist, dat is dus balen, als die niet optrekt zal ik waarschijnlijk niets van de bergen zien. Het ontbijt is prima, ik koop ook, na enige twijfel, een lunchpakket voor 8 euro, ja deze herberg is niet bepaald de goedkoopste. Even na 8 uur vertrek ik, omdat het ook nog miezert stop ik mijn camera en telefoon maar in mijn rugzak en doe de regenhoes erom.Ik heb dus geen foto's van de eerste 8 kilometers van de wandeling in de mist. Het wandelen ging wel prima, ik blijf continu omhoog gaan maar veel minder steil dan gisteren. ik loop over asfalt, er staan kilometerpaaltjes. ik blijk bijna 4 km per uur te lopen en dat verbaast me, voor normale wandelingen ga ik uit van een gemiddelde snelheid van 4,5 tot 5 kilometer. Het wandelen door de mist is op zich wel speciaal, maar toch ervaar ik meer de dingen die ik niet zie. Na een km of 8 kom ik bij de grens. Daar doe ik mijn regenbroek maar uit, het regent inmiddels niet meer, dus haal ik ook mijn camera maar uit de rugzak. De foto's bij het verslag zijn dus vanaf hier genomen. Meestal met sfeerbeelden van bomen in de mist. Een paar km voor het hoogste punt staat een hutje dat gebruikt kan worden als mensen door noodweer overvallen worden. Hier eet ik wat en laat mijn zware dikke handschoenen maar achter. (Vorige week zijn hier nog mensen met onderkoelingsverschijnselen van de berg gehaald, vandaar dat ik ze had meegenomen. Vandaag is het eigenlijk helemaal niet koud, ik heb helemaal geen handschoenen aangehad) Het hoogste punt de Col Lepoeder is niet als zodanig gemarkeerd. Ons is aangeraden om af te dalen via de weg, omdat het pad veel steiler is en na regen erg glad en gevaarlijk is. Dus doe ik dat maar, ik passeer regelmatig een Amerikaans stel dat zonder rugzak loopt, omdat hij veel foto's maakt van dauwdruppels e.d, blijf ik ze wel voor. even voor een uur kom ik aan bij het kolossale klooster van Roncesvalles. In de herbergen daar staan wel 200 bedden en die zijn blijkbaar meestal allemaal bezet. Ik loop liever verder, neem als ik de bar gevonden heb, wel mijn eerste cafe con leche en een omelette espagnol. Tegen half 2 vertrek ik weer voor de laatste 7 km naar Espinal. De eerste paar kilometer over een, zo op het oog net aangelegd heel breed wandelpad. Het loopt wel prima, toch vindt het niet zo mooi, maakt een iets te ''aangeharkte'' indruk. Na Burguete moet ik een stroompje oversteken over een wat vreemd, scheef bruggetje. Meteen daarna ligt een vieze modderplas. Om die te kunnen vermijden hebben mensen een paar paaltjes omgetrokken, zodat je via een hellinkje de troep kan ontwijken. Ik zie echter een prikkeldraad over het hoofd en val plat voorover. Mijn broek zit vast aan het prikkeldraad, die is zo los, erger is dat ook een schoenveter vast zit. Ik zie niet zo goed hoe en krijg ook mijn schoen niet uit omdat het dan lijkt of ik ook die prikkeldraad in mijn voet trek. gelukkig heb ik gezien dat er vlak achter me iemand liep. Die heeft snel gezien hoe het zit en snel ben ik nu los. Hij slaapt ookin Haizea, samen lopen we de laatste kilometer. de herberg ziet er prima uit. Vanavond kunnen we hier ook eten.

Geschreven door Caminotoon