Ik heb goed geslapen, maar dat kon eigenlijk ook niet anders. tegen half acht hoor ik Brigitte en maak dan ook maar aanstalten om op te staan. Ik haal nog even alle pillen uit de doordrukstrips, ze nemen zo nogal veel plek in in de toilettas.
Tegen kwart voor 9 vertrekken we. Zowel de hospitalero als de vrouw die we bij het vertrekken tegen komen zegt dat we na de brug rechts moeten. Wij willen echter via het oude centrum op de top, we nemen echter niet de steile trap die ons vorig jaar ook al afschrikte. De weg is overigens ook al steil genoeg. De supermarkt is al open, in een bar nemen er een koffie met een soort koffiebroodje. Het oude centrum is wel aardig. Na even zoeken, komen we weer op de goede weg uit. Ik weet nog dat ik vorig jaar op een bepaald moment naar een pad bij de rivier ben gegaan. Deze afslag blijft wat langer uit dan verwacht. Ik ben benieuwd hoeveel water er nu ligt, vorig jaar moest ik al een paar keer manoeuvreren om langs plassen te komen. De situatie blijkt dit jaar nog een stuk minder, vaak moeten we een weg zoeken, helemaal zonder natte voeten en schoenen redden we het niet. Dit is wel informatie die mogelijk bruikbaar is de komende dagen.
Uiteindelijk komen we weer op de weg uit, ik weet dat we deze in principe de hele weg zouden kunnen volgen, de richting waarin we moeten staat wel vast. Bij een splitsing is sprake van een wel zeer onduidelijke markering, het bord staat in de verkeerde richting. Er voert hier wel een pad naar links, Brigitte ziet aan de overkant van een hier redelijk diepe snelstromende waterstroom een gele pijl staan. Daar gaan we dus maar op af. We willen liever niet door het water en kunnen dit voorkomen door de rivier over de weg over te steken en dan door dicht struikgewas naar beneden te struinen. Dit stuk herken ik niet meer, waarschijnlijk ben ik vorig jaar over de weg verder gegaan.
We lopen nog een stuk langs een snelstromende rivier, die in een bocht een hoge oeverwal heeft uitgesleten. De markeringen zijn slecht: als het pad overgaat in een weideachtig stuk volgen we maar de meest logische route, die komt echter uit in een door prikkeldraad omheinde wei langs de weg. We besluiten om maar over het prikkeldraad te klimmen. Brigitte doet iets te snel haar voet naar beneden en blijft met haar broek in de draad hangen. Er zit nu een scheurtje in, gelukkig is ze niet verwond. Op de weg blijkt dat na een paar honderd meter de afslag komt.
Langs dit pad pauzeren we een half uurtje. Ook op dit pad moeten we weer regelmatig plassen ontwijken of er voorzichtig doorheen banjeren. Tegen twee uur komen we aan in onze herberg Casa Cervino. De tocht van vandaag was een stuk avontuurlijk er dan vooraf gedacht. Brigitte zegt dat ze dit soort stukken zeker niet alleen zou hebben willen doen, zou te veel gaan twijfelen.
Na gedoucht te hebben en kleren wat schoongespoeld te hebben,
ga ik me inschrijven en mijn credencial laten stempelen. De hospitalero zegt dat hij geen stempel kan zetten omdat er van 26 april al een stempel in staat. Dan blijkt dat het vandaag precies een jaar geleden is dat we hier waren, daar had ik al wel een idee van. Hij vindt het ook voldoende reden om ons een cadeautje te geven. We, ook een Engelsman, krijgen een fruitmesje, wat redelijk scherp blijkt te zijn.
De hospitalero zegt dat we morgen het beste over de weg kunnen gaan, als reden daarvoor geeft hij niet de wegomleiding vanwege de hogesnelheidstrein maar het vele water op het pad. Na de ervaring van vandaag is dat zeker te overwegen. Al zou ik hier toch liever het pad nemen, omdat ik vorig jaar noodgedwongen ook al over de weg gelopen ben.
Er zijn nu om kwart over vier voor de rest nog geen gasten, het lijkt erop dat het nu niet zo druk is als vorig jaar.
Voor een verslag van de rest van de dag, zie mijn volgende verslag.

Geschreven door Caminotoon