Gisteren tussen 5 en 6 kwam James toch weer opduiken. Hij was onderweg het spoor bijster geraakt door de gebrekkige en vaak onlogische markeringen in deze regionen. Kwam terecht op een serviceweg van de hoge snelheidstrein. Toen hij dit na een tijdje in de gaten kreeg, wilde hij niet teruglopen. Hij probeerde over het hoge hek te klimmen, maar raakte verstrikt in het bovenste prikkeldraad en werd achteruitgetrokken door zijn rugzak. Hij heeft er een aantal vrij diepe krassen aan overgehouden. Heb alleen gegeten in een restaurantje in het dorp. Daarna in de bar van de herberg nog even aangezeten met Han, Elly en James.
Ik heb prima geslapen op het matras in de gang. In dit geval ging het gezegde de " laatsten zullen de eersten zijn" helemaal op. De 6 mensen in de slaapzaal sliepen in een zeer benauwde ruimte, in gezelschap van de snurkende Italiaan, de vroeg op staande Koreaan en een Oostenrijkse die om 6 uur plompverloren de lamp aanknipte. Dit vertelde James die het bed kreeg wat was vrijgekomen omdat Pedro zo slim was geweest om om een matras op de gang te vragen.
Ik neem wat koekjes en een sinasappel als ontbijt, voor het geval dat de bar in Palacio de Sanabria nog niet open is. Dat is gelukkig wel het geval. De bar ligt niet direct aan de route, dus het was wel even opletten. Ik tref Han, Elly en James daar. Voor de rest heb ik de gehele dag alleen gelopen.De eerste uren loop ik continu door prachtig bos, het is wederom prachtig wandelweer, bewolkt met soms een klein beetje miezert. Een stukje loop ik door een bos met "aangebrande bomen".
Elly wees me op de app "birdnet" waarmee je via het geluid vogels kunt detecteren. Ik heb hem geïnstalleerd en vanmorgen geprobeerd. Werkt heel gemakkelijk. Ik heb een winterkoninkje en een roodborstje gehoord. Ik loop door een paar dorpjes. In een ervan is het contrast vrij groot en staan grote, nog prima verzorgde huizen vlak naast totale krotten. Je kan je afvragen waarom ze die niet gewoon afbreken. Na een tijdje gaat de route over een rustig asfaltweggetje dat door glooiende, veelkleurige heidevelden loopt, mooi op de achtergrond bergen. Redelijk van veraf is Puebla de Sanabria al te zien, met name natuurlijk de kerk en het kasteel op de top van de heuvel. De route van Puebla naar Lubian loop ik nu voor de derde keer. In een supermarkt doe ik wat boodschappen. Ik overweeg om om Puebla heen te lopen, uiteindelijk besluit ik om toch maar naar boven te lopen. De markering is weer hopeloos. Ik kan natuurlijk altijd mijn "buen camino" app raadplegen maar de hele tijd mijn telefoon in de hand houden doe ik niet.
Na Puebla moet ik ergens linksaf naar de rivier, dat weet ik nog. Dat punt blijft langer uit dan verwacht. Het pad loopt ook niet echt lekker vaak smalle sporen, rotsachtig. De plassen die er ook deze keer weer zijn , zijn nu wel goed passeerbaar. Ik weet dat dit pad ophoudt vlak na de de cementfabriek. Van veraf is het lawaai van de machine die de stenen verpulvert al te horen. De ooievaar op zijn nest trekt er zich bar weinig van aan.
Van de andere keren herinner ik me dat er in dit stuk van de route vele onduidelijkheden waren. In ieder geval moeten we een km of 3 de weg volgen. Bij een pad links is de vraag Wat nu? Linksaf zie ik geen pijl, rechtdoor via de weg wel. Volgens mijn app gaat de route wel linksaf, de vorige keer met Brigitte hebben we dit pad genomen, zij bleef bij het proberen weer op de weg te komen in het prikkeldraad hangen. Ik volg de weg en doe dit ook bij de derde en laatste afslag. Ik herinner me dat ik de eerste keer hier ( toen mijn tablet kapot ging en ik geen enkele informatie meer had) continu twijfelde of ik wel goed zat. Ook nu staan langs de weg toch af en toe nog gele pijlen. Gelukkig rijden er maar weinig auto's op de 525. Voor tweeën kom ik in Requejo aan. Loop meteen door naar de private herberg, in de hoop en veronderstelling dat m.n. de Italiaan daar niet slaapt. In Herberg Case Cervino tref ik Pedro, op de slaapzaal zit de Koreaan. Ik ga even voor een Radler en een stuk tortilla naar het buurrestaurant. Ik zie de Italianen lopen, die zitten dus in de municipal. Intussen is ook James gearriveerd.

Geschreven door Caminotoon