Toen we gisteren zagen dat er in de herberg van Castro Urdiales maar 18 bedden zijn hebben we maar een pension geboekt.
De nacht in de herberg was redelijk onrustig: een aantal snurkers die elkaar "mooi" aanvulden; mensen die erg vroeg opstonden etc.
We waren blij dat het ochtend was. In het restaurant waar we gisterenavond hebben gegeten, hebben we ook ontbeten. Geen standaard Spaans ontbijt, maar gewoon wat broodjes naar eigen keuze bestellen. We hebben ook een broodje besteld om mee te nemen. Ook Gabrielle was weer van de partij.
De route van vandaag begon met een vrij lange trap met gelukkig brede treden. Boven kwamen we uit op een prachtig, geasfalteerd pad. We liepen over het tracé van een oude spoorweg aangelegd t.b.v. de mijnbouw (in Spanje worden over dergelijke oude tracés vaker wandel/fietsroutes aangelegd, ze worden dan "groene wegen" genoemd) We hadden een prachtig uitziet op de branding van de zee. Langs de route stonden op regelmatige afstanden waterpompen: prima verzorgd dus allemaal. ,( Enig nadeel is we dat we tot nu toe steeds over asfalt hebben gelopen en dat is minder plezierig)
Tot Onton kunnen we zo dit pad met uitzicht op zee blijven volgen. Daar gaat de oorspronkelijke Camino meer het binnenland in, onze gids (Outdoorführer van Raimund Joos) zegt dat we beter.de kust kunnen blijven volgen. De eerste vijf kilometer of zo lopen langs een autoweg, maar daarop is weinig verkeer sinds er een nieuwe autosnelweg is aangelegd. Dat klopt op zich wel maar het loopt toch niet erg prettig. De weg gaat gedurende een paar kilometer ook pittig omhoog, maar we kunnen wel blijven lopen zonder buiten adem te raken. We gaan niet veel langzamer dan een Duitse fietser, die met flinke bepakking ook onderweg is naar Santiago. Daarna gaat de weg weer naar beneden, wat in ieder geval voor mij veel belastender is voor mijn beenspieren. Ik voel vanaf het begin mijn bovenbeenspieren wel, maar dat gaat onder het lopen wel beter. Aukje krijgt wel steeds meer problemen met haar hak, denkt in eerste instantie dat het veroorzaakt wordt door spierbelasting. Later denkt ze dat het misschien toch door de schoenen komt.
Op een bepaald moment wijst een gele pijlen naar een bospad dat schuin terugvoert. Ik zie hem in eerste instantie niet. Een pelgrim zo'n 100 meter voor ons blijft de weg volgen. Ik raadpleeg mijn gidsje en we moeten het pad nemen. De pelgrim is intussen om een hoek verdwenen. Na een paar honderd meter komen we bij een mooi strandje waar 2 surfers aan het oefenen zijn. Hier nemen we maar even pauze. Vanaf hier wordt het weer een mooi pad met uitzicht op zee. Veel vogelgeluiden, bloemen langs het pad. Soms smalle paadjes die nu na de veldregens van de afgelopen dagen sneller glad zijn; modder, schuine en losse stenen etc. (Wat het weer betreft: we vertrokken vandaag onder een dikke, grijze wolkendeken, na even begon het te miezerregen. Uiteindelijk brak echter de zon door en die is de hele dag blijven schijnen)
Uiteindelijk kwamen we aan bij de lange zeeboulevard van Castro Urdiales. Ziet er wel mooi uit. Apart zijn wel al de honderden bootjes die los in het water liggen.( dus niet aan steigers of zo) We vroegen ons af hoe mensen bij hun bootje komen als ze willen gaan varen of wachten ze tot het en wordt. Even na enen komen we aan in Castro Urdiales. We nemen op een terrasje nog een Tinto de Verano (nog bedankt Jean en Malou, door jullie heb ik dit leren kennen) We worden pas om twee uur verwacht in ons pension. Precies om twee uur zijn we ook daar.
Aukje wast wat spullen uit, de kans is echter niet zo groot dat die nog droog worden. In haar schoen plak ik speciale tape die kan blijven zitten en die veel wrijving weg moet nemen. Aukje plakt een blarenpleister. Omdat we niet weten of het om een dreigende blaar gaat of om een ontsteking haalt ze hem er later weer af. Ze wil kunnen zien of de plek niet roder wordt. Tegen 5 uur gaan we naar de stad, we nemen tegen de eerste honger een paar bananen en lopen dan verder; we willen wel de prominent aanwezige kerk bekijken en mogelijk de pier op. Hopelijk komen er onderweg een restaurant tegen waar we wat kunnen eten. Plotseling komen we Gabrielle weer tegen, op een terrasje drinken we nog wat. We spreken Engels met haar omdat ze dat wil oefenen. Als we er niet uitkomen, kunnen we altijd weer omschakelen naar Duits. We nemen weer afscheid, maar waarschijnlijk zien we haar nog wel een keer onderweg. We lopen nog wel even langs de kerk, maar die is zoals al verwacht. Aukje heeft geen zin meer om de vrij lange Pier op te gaan. Intussen is het al 7 uur geweest en we zien geen restaurant waar we al kunnen eten. In een bar kunnen we om half 8 wel terecht maar daar heeft Aukje geen zin in. We gaan naar een grote supermarkt. Daar koopt Aukje een maaltijdsalade. Ik heb wel zin in warm eten en loop naar de bar waar ik patatas bravas en omelette met champignons neem. Het gebakken ei is lekker, die aardappeltjes maak ik zelf veel lekkerder. Terug op de kamer bellen we eerst maar naar huis. Daar gaat alles goed, Geart is er niet, die is werken. Helaas is de verbinding wel wat slecht.

Geschreven door Caminotoon