Vanmorgen na een standaardontbijt om half 9 vertrokken. We gingen meteen pittig omhoog. Zo'n 500 hoogtemeters moeten we omhoog. We beginnen in het bos. In ons gidsje stond dat het 300 meter erg steil is en dat dat wel een kilometer lijkt. Na een redelijk steil stuk zeg ik dat het nogal meevalt als hij dit stuk bedoelt. Een stuk verder weten we meteen dat dat niet zo was. Dit stuk is erg steil. Ik word er.meteen mee geconfronteerd dat mijn leeftijd en gebrek aan recente bergervaring zijn tol eisen. Een groepje van 3 mannen en vrouwen passeren ons hier, zij gaan meer dan twee keer zo snel als wij. Boven aan deze helling wordt het uitzicht opener, we zien de zee, Irun en Hondaribia en voor ons boven groene weiden de top van de Jazkibel. Dat duurt nog wel een uur voordat we daar zijn. Het is hier wel prachtig. Het pad gaat nu over grote stukken gelijkmatig omhoog, af en toe wat steilere stukjes. Onderweg zien we een aantal Fransen, al lijkt het nog niet erg druk. We passeren nog een paar oude wachttorens, waar we even pauzeren. Boven aangekomen, na ongeveer twee uur en een kwartier, doe ik
mijn T-shirt uit en hang het in de wind om het zweet wat op te laten drogen
We kunnen nu nog een stuk over de graad naar beneden of over de weg om, zonder stokken mogelijk wat moeilijke stukjes te vermijden een stukje over de weg. We kiezen voor de weg. Na een paar honderd meter komen de twee wegen weer bij elkaar. Hier zit het Duitse meisje dat we gisterenavond even hebben gesproken te pauzeren. Het pad gaat niet steil naar beneden, maar vraagt wel veel aandacht: de gemakkelijkste route vinden om de hoogste en gladste afstapje te vermijden. Het uitzicht blijft mooi, al kunnen we daar nu wat minder van genieten. Als we bij een breder bospad komen, heb ik even het idee dat het pad mogelijk wat beter wordt
Dat is niet echt het geval omdat de stenen nu wat verdekter opgesteld liggen onder bladeren en zand. Dit pad moet in de regenperiode inderdaad erg vervelend zijn geweest. Wij lopen intussen steeds in de zon af en toe staat er gelukkig een beetje wind.
We gaan anders dan verwacht niet steeds naar beneden, gaan soms ook nog redelijk lange stukken omhoog o.a. een stuk.langs de weg waar de Classico San Sebastian over gaat. Het laatste stuk naar Passages de San Juan gaat steil omlaag over weggetjes van heel ruw asfalt. Hier haalt Lina ons in, zij gaat heel snel naar beneden. Net als ik in mijn goede dagen laat zij zich gaan, terwijl wij bij elke stap inhouden om de controle niet te verliezen. Beneden aangekomen zit zij bij het water. Gisteren zei zij al.dat zij er ook over dacht om nog een kilometer of 4 door te lopen naar de "herberg" Los doce Tribus". Die wordt gedreven door een religieuze gemeenschap, zij zijn blijkbaar niet erg opdringerig. Hun huis ligt op een prachtig plekje (ik heb er beelden van gezien)
In een tabaco willen we een blikje koude cola kopen en vragen.of er een supermarkt is. Zij blijken alles wat we nodig hebben in huis te hebben
Lina sluit zich nu bij ons aan. In het bootje zijn we zeer snel aan de overkant
We lopen zo'n 800 meter langs de ria en komen dan bij een trap, die ik me uit de beschrijving herinner. Ik heb al een hekel aan trappen, deze is een ware verschrikking. De treden zijn veel te hoog naar mijn zin
Waar mogelijk ga ik.lsngs de trap.lopen zodat ik tenminste mijn paslengte aan kan passen
Naar de herberg zou het minder dan 4 kilometer zijn. Het lijkt echter veel langer. Ook is niet precies aangegeven waar de herberg ligt. Op het einde moeten we nog een steile helling op. Zowel Aukje als ik.hebben het nu wel gehad. Ik denk dat we in totaal bijna 1000 meter omhoog zijn gegaan en zo'n 700 meter naar beneden. Voor onze eerste dag van deze Camino zou het te zwaar zijn geweest ( al waren we dan misschien in San Juan gebleven)
De herberg ziet er prachtig uit, mooi groen. We moeten vannacht wel apart slapen . Dat hadden ze al aan de telefoon verteld.
Mijn eerste vraag naar binnenkomst was of ze bier hadden. ( Dat was ook de eerste vraag van alle passanten die hier stopten om wat te drinken)
Zij serveren hier geen alcohol (en waarschijnlijk ook geen Coca-Cola e.d.. Ze hebben eigenlijk alleen een drankje op basis van mate. Smaakt in eerste instantie een beetje eigenaardig, maar valt eigenlijk wel mee.
Intussen is het 6 uur geweest en zijn er geen anderen gearriveerd. Dat is misschien wat sneu voor Lina.
Om half acht kunnen we eten. We krijgen eerst een groot bord sla, daarna pasta. De man en vrouw die de zaak hier enigszins lijken te regelen eten met ons mee. Zij vertellen over het ontstaan van deze gemeenschappen. De eerste is zo'n 40 jaar geleden gesticht, inmiddels zijn er 12 in verschillende landen. Het centrale idee is dat liefde hun basis is, moet tot uiting komen in samenleven en werken. Op zich niets opzienbarend, wat ik niet begreep waarom ze teruggrijpen op Vader Abraham en zijn 12 zonen Om dit soort ideeën te ontwikkelen heb je toch geen god nodig. Dit heb ik ook wel gezegd. De man spreekt helaas niet zo verstaanbaar Engels.
Hij laat ook nog zijn bakkerij zien. Wat je voor de rest ook van hun ideeën vindt, zij waren erg aardig en hebben hier een zeer aangename plek gerealiseerd.

Geschreven door Caminotoon