Af en toe leuk om te zien waar ik volgens de automatische lokatiebepaling ben. Blijkbaar zit ik nu in Le The a Duck Duck. In werkelijkheid zit ik in de gite "l'AntiquiThe" in Corn.
Gisterenavond in de gite "Chante d'etoiles" had ik een eenpersoonsruimte, een ruimte die door een gordijn afgescheiden kon worden van de keuken/eetkamer. Nu maar hopen dat er vanavond niet te veel mensen. bleven plakken. De gite is maar erg klein, ze hebben echt moeten woekeren met de ruimte. Figeac moet wel een oude mooie stad zijn, ik heb er niet zo veel van gezien.
We zitten met zijn achten aan tafel 6 Franzen, een Zwitzerse en ik. Jackeline, de Zwitzerse doet nog wel een poging om mij bij de conversatie te betrekken, maar de anderen volgen hun eigen spoor. Met name een man is voortdurend aan het woord, met zijn anecdotes en ervaringen opgedaan tijdens zijn diverse camino's. Ik kan het grotendeels wel volgen, maar vond dit toch niet zo leuk. Je kan ook zeggen dat ik de eerste 2 weken geluk heb gehad. Heb redelijk goed geslapen.
Tegen zeven opgestaan. De hospitalero is er niet, maar de anderen hebben al koffie gezet, de marmelades op tafel gezet etc. Er staan wat stukjes oud brood, die ik naar Frans gebruik in de koffie sop. Even later komt de hospitalero met vers brood, ik ben toen maar snel overgeschakeld. Tegen kwart voor 8 vertrek ik. Het Figeac uitlopen is al even vervelend als het binnenkomen. Als we de stad uit zijn begint de traditionele klim en worden we beloond met het traditionele open uitzicht. Er lopen steeds wel mensen in beeld. Tegen negen meen ik Pernille te herkennen en dat blijkt te kloppen. Ze is gisteren nog een km of 5 na Figeac doorgelopen omdat ze geen plek kon vinden, ze heeft wel 30 km gelopen en dat is heel pittig. Ik loop met haar op, we nemen nog even een pauze in Faycelles en lopen daarna samen door tot het punt waarop de variant naar de Celevallei begint. We komen daar rond elf uur aan en dan zie ik dat ik nog maar 7,5 km hoef, een lekker kort dagje van zo'n 20 km dus. Ik verwacht haar in of na Cahors wel terug te zien. ( Zij verstaat en spreekt bijna geen woord Frans, wat het voor haar een stuk moeilijker maakt, we hebben wel telefoonnummers uitgewisseld)
Als ik bij een t-splitsing even sta te bekijken waarheen wer moeten, komt een vrouw aangelopen, zij is verbaasd iemand op deze route tegen te komen. Zij verblijft vandaag en morgen in dezelfde gite als ik, zij is Zwitzerse en heet Renata. Ze loopt alleen deze korte route en heeft het stuk van Le Puy tot Figeac al 3 keer gelopen omdat ze dat zo'n mooie route vindt. Ik heb voor deze route gerkozen omdat die mooler zou moeten zijn dan de Gr 65. Daar is totnutoe nauwelijks iets van te merken.Het is het lelijkste stuk wat ik deze reis gelopen heb. Een paar kilometer lang tussen maïsvelden van minimaal 2,5 meter hoog, gevolgd door de bijbehorende stinkboerderijen. Het is inmiddels weer erg warm geworden. Ik snak naar het eerstvolgende waterpunt. Gelukkig passeren we een kerkhof en daar is altijd een kraan. Dan is het nog maar 2 kilometer. De man van de gite komt snel na ons telefoontje. We slapen in het huis tegenover het bijbehorende, nu gesloten "salon du thé" We mogen wel gebruik maken van het mooie terras. Snel een bier genomen, daarna een plek voor overmorgen gereserveerd. In de Miami Miami Dodo van Renate stond een adres wat ik nog niet kende. De vrouw van de gite komt net binnen om uit te leggen hoe het zit met het eten. Alles is al klaargemaakt en staat in de koelkast. Sommige dingen moeten we warm maken.We. zien wel hoe het smaakt.

Geschreven door Caminotoon