Gisterenavond was het best weer gezellig, op een klein incident aan het begin van de avond na. De Belgen waren aanwezig in de gite "L'antidote", de 2 vrouwen met wie ik in de herberg op de boerderij verbleef en een stelletje. Toen ik hem vroeg, waar zij vandaag vandaan kwamen zei hij Espalion, waar wij morgen naar toe gaan. Toen ik zei dat zij dan de andere kant op liepen zei hij nogal minachtend en arrogant "Je m'en fou de pelegrinage" Nu kan ik me in die mening op zich wel verplaatsen , maar de wijsneuzigr manier waarop dit gezegd werd, irriteerde me nogal.Ik deed er op dat moment maar het zwijgen toe. Toen hij later nog iets zei heb ik wel gezegd dat ik er niet zo van hield dat hij zo reageerde. Ik geloof wel dat hij het begreep. Zij twijfelden al of zij vanavond mee zouden eten, misschien had dit wel de doorslag in hun besluitvorming, zij zaten niet aan tafel.
Het eten is hier op een manier geregeld die ik nog niet eerder gezien heb. De prijs voor slapen en ontbijt is vast 20€, je bepaalt zelf wat je voor de maaltijd betaalt
De Belgen hebben 14 jaar in Ruanda gewoond. Hij werkte in semi-overheifsdienst in een adviserende functie voor de regering. Toevallig had ik net in de trein het boekje van Roxanne van Ieperen over de Ruandese genocide en de kwalijke rol die de Belgische overheid daarin speelde. O.a door de Tutsi's die rijker waren en door de Belgen als een "hoogstaander ras" beschouwd werden op allerlei manieren te bevoordelen. Iedereen moest ook als Tutsi of Hutu geregistreerd worden. Door deze maatregelen werd de onderlinge wedijver, voor zover aanwezig, ernstig aangewakkerd. Laurent bevestigt dat dit inderdaad zo was en dat dat hele gebeuren nog steeds een belangrijke rol speelt. De wijn vloeide rijkelijk en het gesprek vloeide ook. Ik had weer het gevoel dat dit is wat een wandeltocht, die door meerderen bewandeld wordt zo leuk maakt.
We slapen met zijn allen op zolder, het dak is op het laatste stukje laag, dus moet je ook bij het naar beneden gaan voorover bukken. Hopelijk hoef ik vannacht niet te vaak uit bed.
We wilden eigenlijk rond 7 uur vertrekken, volgens de weersvoorspelling is er na 2 uur grote kans op regen. Het zou handig zijn om dan binnen te zijn in onze herbergen. Na ruim een kilometer moeten we een Ik loop via het centrum van het dorp, om
dat even gezien te hebben, is inderdaad wel de moeite waard. Bij het uitkomen van het dorp tref ik Laurent en France weer. Tijdens de moeilijke route lopen we wel ons eigen tempo maar treffen elkaar steeds opnieuw. Het is leuk om te zien hoe de hond steeds met Laurent loopt, maar als France achterblijft, blijft wachten om te kijken waar zij blijft. Als alles ok is rent hij weer naar Laurent. Na anderhalve km moesten wij de keuze maken : de vlakke route over asfalt langs de Lot of de veel mooiere, langere en moeilijke hoge route. Zeker nu dit stuk in het begin van de route ligt, lagde keuze voor de hand. We gaan een paar honderd meter omhoog over de inmiddels vertrouwde, stenige paadjes. We lopen door aardig bos en worden boven weer beloond met de prachtige vergezichten. We komen langs een oude steengroeve. Een kilometer voordat bij Espalion de routes weer bij elkaar komen staat een bijzondere kerk, de kerk van Perse die uit de twaalfde eeuw stamt. Ik maak weer een paar foto's met mijn telefoon als afstandsbediening. Als ik weer buiten kom, zijn de Belgen al weer vertrokken. In Espalion koop ik een stokbroodje met ham en kaas, voor vanmiddag.
Even na elven vertrek ik uit Espalion, ik zie een bordje "Estaing 10 " In mijn herinnering zou er nog een klim volgen en voor de rest zou het dalen zijn. Dat bleek nogal tegen te vallen. Ik liep een stukje langs de weg, dan werd ik door een witte markering weer het bos in en de berg opgestuurd. Elke weer blijkt dat deze paadjes geen afstekertjes zijn. Als je natuurlijke mooie paden wil volgen en niet over asfalt wilt lopen dan zit er weinig anders op dan in een klim eerst een stuk naar boven de weg te lopen en dan weer ernaartoe af te dalen. Wat dat betreft is er wel een groot verschil tussen GR's en de Spaanse Camino's; die laatste zijn veel doelgerichter omdat ze op een duidelijke bestemming gericht zijn. Bij een GR staat het plezier in wandelen centraal.
Dat neemt niet weg dat die klimmetjes tegen het einde steeds zwaarder gaan wegen en de verleiding steeds groter wordt om maar een stukje de weg te nemen. Ik doe het echter, vandaag, niet.
Om 5 voor 3 kom ik aan bij Herberg St. Christophe. Er is nog niemand, dus koop ik een blik bier.
Even na 3en komt de herbergierster. Er is geen mogelijkheid voor een warme maaltijd, zij reserveert meteen een restaurant voor mij en een Fransman die ik vanmiddag voorbijgelopen ben
Op mijn kamer breekt het spannendste moment van de dag aan : zit mijn blarenpleister nog goed. Dat is gelukkig het van. Als hij (deels) los was geraakt, had ik een probleem gehad. Nu heb ik er alle vertrouwen in dat deze blaar geen probleem gaat worden. ( Heb in mijn schoen op de betreffende plek een speciale pleister geplakt die wrijving moet voorkomen)
Op een bankje bij de rivier bel ik, zoals elke dag, met Aukje om van elkaars ervaringen op de hoogte te blijven. Dat voelt goed.

Geschreven door Caminotoon