Als we naar buiten kijken ziet de lucht nog grijs en zijn de straten nog zeiknat. Volgens de weersite is het meer naar het Oosten mooier weer. Daar gaan we dus maar op af. Na het ontbijt met wederom tortilla haalt Henri de auto op en neem ik nog wat foto's in het mooie, oude hotel.
Na het vertrek doet zich de vraag voor: nemen we de kustweg of de autobaan. Ik zou het liefst de kustweg nemen omdat we dan waarschijnlijk veel Nortewandelaars tegen zullen komen en misschien zelfs Brigitte. Ik zou dat wel leuk vinden. We hebben voor mijn gevoel ook geen naast , Henri moet echter rijden en die rijdt liever over de snelweg. Het weer blijft voorlopig hetzelfde. Om de een of andere reden stuurt de navigatie ons van de snelweg af en komen we weer op de kustweg uit. Daar zien we weer een paar pelgrims, veel ervan met ponchos. Ik weet niet of de gemarkeerde Camino ook zo veel de weg opzoekt. Mogelijk zijn de paden erg nat.
Als we San Vicente naderen wordt het wat lichter, na een half uurtje breekt zelfs de zon door. In een "uitdragerijwinkeltje" dat zoals overal door een Chinees wordt gerund koop ik een micro-usbkabeltje. Henri vindt er een goedkope bevestiging voor zijn telefoon op de fiets zodat hij die als navigatie kan gebruiken. In een restaurantje neemt Henri 2 espressos en ik mini-churros met de bekende chocoladesaus. Deze smaken prima. Bij de bakker halen we brood en eten dat op een bankje bij de haven met de kaas en de kuipjes jam die ik nog in mijn rugzak had. San Vicente is weer een mooie plaats, met een haven met kleine vissers- en plezierbootjes. We gaan eerst omhoog naar het kasteel en een kerk die boven het dorp liggen. Je kan in het kasteel, maar daarvoor moeten we entree betalen. We lopen eerst verder naar boven en passeren de Albergue de peregrinos. Een paar honderd meter verder staat een kerk met een pleintje erachter met mooi uitzicht op de omgeving en het aankomende pad.
We overwegen om naar de grotten van Soldao(?) te gaan, die zijn pas om 3 uur open. Omdat die in de richting van de Picos liggen is het handiger om die eventueel morgen te bezoeken. We gaan nu een wandeling maken aan de overkant van de rivier, volgens de kaart ligt daar een wandeling van een km of 5, volgens een vrouw van de VVV allemaal weggetjes. We komen uit bij een parkeerplek (bij La braza)
die ook door veel camperrijders is ontdekt, er staan er minstens 10. Het is ook een leuke plek, aan de overkant van de weg kan je zo het strand op, er staat een restaurantje, waterkranen etc. Het is een aardig rondje dat op en af gaat met mooie uitzichten op de zee, San Vicente en de groene omgeving, hier veel in agrarisch gebruik.
Na een klein uurtje zijn we terug, we gaan even het strand op, over het strand zou je ook mooi terug kunnen lopen naar het dorp.
De zon schijnt nu volop, ik wil nu wel naar ons hotelletje dat we vanmiddag geboekt hebben. Ik wil met mijn voeten in de zon. Het moet wat landelijk liggen, zo'n 1,5 km van het centrum (Alojemientes EL Palomar) Voor een tweepersoonskamer met ontbijt betalen we maar 30€. We zijn benieuwd. Eerst moeten we het echter zien te vinden. Volgens Booking Com is het adres Barrio Boria 28 Dat klinkt al een beetje vreemd omdat Barrio wijk betekent. De navigatie vindt wel iets, maar het aangegeven weggetje langs een op zich mooi weggetje is niets. Na nog regelmatig zoeken op het mobiele internet, met hier slecht signaal, komt Henri erachter dat het huisnummer 1 moet zijn en niet 28.
Het is ongelooflijk wat we hier voor 30 € krijgen. Uitzicht over het dorp is mooi, de kamer ook. Henri dacht dat hij een kamer met 2 aparte bedden had besteld. Dat is niet zo overgekomen blijkbaar. We krijgen nu een vierpersoonskamer. We mogen echter het tweepersoonsbed absoluut niet gebruiken, anders moet ze meer rekenen.
Nu ga ik eerst maar douchen mijn blaar verzorgen en dan in de zon zitten. Ik spoel wat sokken, shirts en onderbroek uit. Hopelijk worden die nog droog. Henri ontdekt dat hij een tas met vuile was in een kast in het hotel heeft laten staan.
Als ik mijn tenen wil gaan verbinden, kan ik het zakje met verbandspullen nergens meer vinden. Ik snap er niks van. We hebben alles ondersteboven gehaald, maar het is niet meer te vinden.
Dus gaan we naar met de auto naar de stad, hopelijk is er op zondagavond een farmacia open. Dit blijkt niet zo te zijn, de dichtstbijzijnde is een kwartier rijden. Vlakbij ligt het centro medico en het geluk is weer met de domme. Het blijkt open. De dame aan de receptie is eerst niet zo toeschietelijk en is niet zo goed te verstaan, ik moet morgen maar terugkomen. Als ik nog maar een keer vraag of ze geen verband om mijn teen kunnen doen, kan het toch wel. Gelukkig hebben ze mijn paspoort niet nodig.
De verpleegster die me helpt is weer heel aardig, overstelpt me met raadgevingen, die ik deels kan volgen, plakt ondertussen ook een transparant pleistertje op een wondje op mijn hoofd, dat ik weer eens opengekrabd heb. Ze geeft me nieuw verbandspullen mee.
Henri heeft intussen de auto teruggebracht en komt terug lopen. Hij wil na het eten meestal terug lopen, is prettiger en hij kan dan natuurlijk ook wat drinken. We zoeken nog even naar het restaurant van de zoon van onze huisbaas, daarvan hebben we een foldertje gekregen met 10% korting. We nemen een Tabla de la Sierra (in de Tabla del Mar ben ik niet zo geïnteresseerd) Een Tabla is voor twee personen.
Het eten is prima: ham, chorizo, kaas, kipkluifjes, schijfjes bloedworst en patatas bravas met een fles wijn erbij ( die ik deze keer lekker vind)
Samen zijn we 22,50 kwijt.
De wandeling terug, duurt iets langer dan verwacht. Rond elf uur zijn we er.

Geschreven door Caminotoon