Als we wakker worden en we buiten kijken ziet het er niet veelbelovend uit.: Bewolkt en erg grijs, een beetje miezerregen. Bij het redelijke ontbijt hebben we gezelschap van een Amerikaan en zijn vrouw.
Als we om kwart over 8 vertrekken doen we wel de hoezen om de rugzak, ik loop wel in mijn T-shirt en stop mijn regenjas onder de hoeze. Ik verwacht hem vandaag wel nodig te hebben.
Eerst moeten we terug op de Camino komen, dat is vrij gemakkelijk. Op een bepaald moment lopen we even verkeerd, daar worden we al snel op gewezen. We moeten langs een beekje lopen, het paadje is maar een halve meter breed en loopt langs de muur van een groot gebouw. We lopen over een leuk paadje, langs het beekjr. Na een uur komen we in het plaatsje Bolibar waar de voorvaderen van Simon Bolivar vandaan komen en waar dan ook een museum is.
We verlaten het dorp via een steile weg, die gelukkig niet al te lang doorgaat. Via een trapje komen we op een, deels gerestaureerd middeleeuws pad dat naar het klooster Zenarazu voert. We hebben steeds mooie uitzichten, zien weer veel ezels (en vragen ons af of die hier nog ergens voor gebruikt worden) horen overal vogels fluiten etc. Het klooster is wel mooi, weer een donkere kerk. We zien geen paters of broeders en het winkeltje is ook dicht. Er moet hier ook ern herberg zijn, een verwijzing daarnaar hebben.we niet gezien. Na een korte stop gaan we weer verder.
Onze volgende stop is Munitibar. We hopen dat daar echt ook een bar is. Volgens mijn boekje krijgen we nu een stukje met veel modderige stukken. Dat klopt ook wel, we moeten goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Het is echter geen vervelend paadje. Blijkbaar zijn hier wel regelmatig mensen onderuit gegaan, want er is een prima aangelegde houten trap met wel 5 etages. De treden zijn prima vlak en hebben een goede breedte; kortom het was een van de weinige keren dat ik blij was een trap tegen te komen.
In eerste instantie lijkt er geen bar te zijn in Munitibar, we lijken naar beneden het dorp uit te lopen, maar daar blijkt toch een dorpscentrum te zijn met kerk en bushalte. We zien echter geen uithangbord of andere verwijzing naar een bar of restaurant. Ik ben al op weg naar de galerij van de kerk om mijn regenjas aan te gaan doen. Aukje roept me terug, ze heeft iemand gevraagd en er lijkt toch iets te zijn. Aan de buitenkant is nauwelijks te zien dat het een bar is, er hangt alleen een klein houten bordje "taberna". Het blijkt een echte dorpskroeg annex supermarkt te zijn. Er zitten tamelijk veel dorpelingen binnen. We hebben de indruk dat ze er hier niet op zitten te wachten dat hier veel zwetende pelgrims komen.
We hebben heerlijke koffie en een ( te grote) bocadillo met omelet en ham genomen. Als we buiten komen is het weer droog.
Over weer een steile weg verlaten we het dorp, weer snel wordt het weer een mooie wandeling. In de verte zien we een rode poncho zich langzaam voortbewegen. Het lijkt het veel langzamere "zusje" van een Koreaans meisje, dat we vanmorgen bij het klooster al tegenkwamen. Ze ligt erg ver achter; haar zus halen we na ongeveer een half uur in, zij loopt ook niet zo best meer. Zij fleurt helemaal op als we een bordje passeren waarop staat dat de herberg waar zij bedden gereserveerd hebben nog maar 500 meter lopen is. Bij de afslag staat dat de herberg waar wij aan dachten ook nog maar 1 km is en omdat die blijkbaar niet aan de route ligt, besluiten we met haar mee te lopen om te kijken of daar nog bedden zijn. Die plekken zijn er en de herberg ziet er prima uit.
Vandaag was het een prima wandeling met mooie uitzichten door een groen landschap met laaghangende bewolking. Ook weer veel huizen met een pracht aan bloemen en groentetuinen ( die Aukje meer dan mij opvielen)
Ik heb mijn regenjas niet nodig gehad , ben alleen wat nat geworden als we even de wolken "toucheerden", of als de wind wat druppels van boomtakken blies. Doornat ben ik toch wel van het zweten, daar heeft Aukje heel wat minder last van. Onderweg kwamen we tot de conclusie dat we een paar prima weken hebben gehad. Aukje zegt dat ze erg blij is dat ze is meegegaan en zich over de twijfels, die ze tot het laatst heeft gehad, heeft heengezet. Of dit ook betekent dat ze een volgende keer weer mee zal gaan, zien we dan wel weer. De kans daarop is zeker niet minder geworden.
We hebben buiten op het terras met mooi uitzicht op de omgeving gezeten. Een Noorse vrouw kwam er even bij zitten. Opvallend is dat dit in mijn herinnering de eerste keer is dat ik op een Camino iemand uit Noorwegen ben tegengekomen. Mogelijk heeft dat ermee te maken dat Noren die van wandelen houden zoveel mogelijkheden in eigen land hebben.
Om half 7 konden we al eten. We zaten met zijn achten aan tafel: een Spanjaard die achter zijn laptop zat en die zich niet met het gebeuren bemoeide; de Noorse vrouw, een Italiaan en een Franse vrouw, die beide vandaag van Deba komen lopen ( dus wat wij in 2 1/4 gelopen hebben) en de 2 Koreaanse vriendinnen. We hebben ongelooflijk gelachen, waarbij.een van de Koreaanse dames de hoofdrol speelde( de andere sprak waarschijnlijk geen Engels) Zij was erg ontwapenend, met veel gevoel voor humor. Er was een heel goede interactie tussen haar en Aukje, nadat Aukje iets had gezegd als " now I sound as your mother" werd ze regelmatig in die rol aangesproken. Toen ze Aukje vroeg waarom zij de Camino liep en Aukje zei " "because my husband wants to" was dat weer een bron van hilariteit en vervolgvragen. De sfeer was prima dus om 8 uur waren we al klaar met eten; eigenlijk te vroeg om naar bed te gaan.

Geschreven door Caminotoon