'S Avonds werd het snel erg koud op het terras, dat was wel jammer. Op zich zou het op een warme zondagavond een aangename plek kunnen zijn Je zou beneden bij de visvijvers of de rivier kunnen zitten. De forellenvisserij is in 2019 gestopt. In het restaurant is het ook niet echt gezellig of warm. Linda heeft er duidelijk meer moeite mee om hier te zitten dan ik. Als ik mijn fotos overgezet heb op mijn telefoon, heb ik mijn canera nog op mijn schoot liggen. Als ik even later opsta valt hij op de tegelvloer. Mijn hoop dat de camera er niets onder geleden heeft blijkt ijdel. Als ik hem aanzet verschijnt de melding " systeemfout zoom" De lens schuift niet niet meer en de camera reageert nergens meer op. Op internet zoek ik naar tips om het euvel te verhelpen. Maar dat heeft geen effect. Dit is sowieso balen natuurlijk, nu moet ik echter voor de rest van deze trip foto's maken met mijn telefoon en daar ben ik niet zo bedreven in. Hopelijk kan ik het claimen bij se reisverzekering. Even later belt Gerard, hij heeft vanmiddag een bespreking met de dokter in het ziekenhuis gehad. Hij heeft, gezien de omstandigheden, goed nieuws gekregen, de dokter ziet nog behandelmogelijkheden wat Gerard (en Orty) toch meer perspectief geeft.
Om 7 uur eten we pasta Carbonara als zeer vullend en lekker, het hoofdgerecht was kwantitatief en kwalitatief een stuk minder, de zelfgemaakte titamisu was prima. De twee beheerders komen uit Italie, in de winter gaan ze terug naar Rome. Ze zijn heel aardig een broer van de vrouw is ook aanwezig.
Ik lig redelijk vroeg in de tent, 's nachts regent het. Twee keer moet ik de tent uit kruipen om binnen naar de toilet te gaan. Het is eigenlijk helemaal niet koud in de tent, de deken heb ik eigenlijk nauwelijks nodig.
Na het ontbijt vertrekken we rond kwart voor 9. Linda kijkt nogal op tegen de klim van ruim 300 meter ( de zwaarste van deze camino) Dat lijkt me een beetje overdreven en dat zeg ik ook wel tegen haar. Ik heb wel gezegd dat ik bij haar zal blijven. Uiteindelijk komt ze ook wel zonder problemen boven en daar is ze heel tevreden over. De route was zonder enige twijfel de mooiste tot nu toe, veel bospaden tussen veel eucalyptusbomen, tijdens de klim en afdaling zijn de paden veelal ook stenig en aandacht vragend. Het is een beetje onduidelijk waar het hoogste punt precies ligt.
Het fotograferen met mijn mobiel is inderdaad wennen, soms neemt hij geen foto, zonder dat ik weet waarom. (De ontspanknop wordt dan rood, misschien dat er dan onvoldoende licht is.)
De hele dag leek het erop dat het zou kunnen gaan regenen. Ook deze camino zijn de weergoden me tot nu toe weer goed gezond.
Voor de camino was de grote vraag hoe mijn knieën het tijdens deze camino zouden houden. Het feit dat ik het nu toe daar niet of nauwelijks over heb gehad, duidt er wel op dat er wat dat betreft helemaal geen sprake is van een probleem. Of dat komt omdat ik consequent kniebanden draag, weet ik niet. Ik hoop van wel, want op zich loopt het iets minder lekker met die enigszins knellende dingen.
Na de klim gaan we, meestal geleidelijk, naar beneden naar Rubiaes. Daar aangekomen blijkt Sonja, de heel aardige hospitalera, een verleidelijke aanbieding te hebben. Voor 4 euro p.p. kunnen we een kamer met 2 bedden krijgen met eigen douche en toilet. Linda wil dat graag en ik ben het er helemaal mee eens. In tegenstelling tot gebruikelijk gaat het plaatselijk restaurant on 8 uur dicht i.p.v. open dat wordt dadelijk dus op tijd eten. ( Van thuis heb ik nog verrassend nieuws gekregen. Dirk (de hond) heeft ter gelegenheid van transgenderdag besloten dat hij vrouw wil worden, wil graag zittend piesen.)

Geschreven door Caminotoon