Gisterenavond ben ik alleen gaan eten, Pam en Hertha hebben al meegegeven met Robbie, die spullen in de supermercado had gehaald. Later op de avond heb ik voor mezelf een kamer gereserveerd in Cadavedo. In de herberg daar zijn maar 12 bedden, terwijl hier minstens 40 mensen zijn.
Via de wifi van de herberg zie ik dat er bij KPN een stroomstoring is geweest en dat mensen in het buitenland mogelijk problemen met het verkrijgen van verbinding hebben. Hopelijk is dat de oorzaak. Het versturen van mijn verslag is wel gelukt met wifi.
Om kwart over 7 vertrek ik, ik wil wel ontbijten in het hotel, waar ik gisteren gegeten heb. Dat is echter nog dicht. Een hele groep Amerikaanse jongeren loopt een eindje voor me. We beginnen nog over asfalt, daarna gaan we een smal bospad in, dat al snel modderiger wordt. We snijden wel een stuk af. Na een tijdje haal ik de Amerikanen in, als ze net een pauze hebben gehad. Ik raak even met een meisje aan de praat.
Als we over een smal, steil, nat en modderig pad gaan dalen, zeg ik dat ik nu even mijn aandacht bij het pad moet houden. Dan horen we plotseling :"Oh, my goodness". We moeten een riviertje oversteken. Dus alle schoenen gaan uit. Ik ben een van de laatsten die de oversteek maakt. Ik voel me er tamelijk onzeker bij, ook omdat ik mijn telefoon en camera in mijn broekzakken heb zitten. Ik kom droog aan de overkant, waar we weer door zo'n modderstroomp je omhoog moeten ploeteren. Boven gekomen neem ik me voor om als het kan de weg te volgen. Dat kan eigenlijk steeds wel, maar dan loop je wel een aantal kilometers meer. Een keer loop ik toch nog maar een pad af, misschien is dit wel een beter pad. Dit blijkt niet zo te zijn. Het is dezelfde ellende, dus nu staat mijn besluit vast: ik blijf op de weg. Eenmaal vergis ik me nog, in mijn boek staat weer dat ik beter de weg dan de pijlen kan volgen. Als ik een pijl gepasseerd ben en ik 100 meter verder weer een pijl naar een verhard weggetje zie, denk ik dat dit mogelijk een afstekertje is die verder weer op de weg uitkomt. Helaas is dit niet zo, als ik erachter kom ben ik al te ver gedaald om
nog terug te keren. Het wordt het vervelendste pad tot nu toe. Af en toe moet ik nog wel stroompjes oversteken, maar de schoenen hoeven niet meer uit.
Het landschap is weer fraai, ik zie steeds bergen, de zee is steeds wel vlakbij, maar lang niet altijd zichtbaar. Ik volg dus de weg die met grote bochten verloopt
Duidelijk is dat er paden moeten zijn die een heel stuk afsnijden , maar dan moet je flinke afdalingen en klimmen op de koop toenemen. Het lijkt erop dat het weer nu echt gaat verbeteren. De zon schijnt volop.
Tegen een uur kom ik bij mijn pension aan. Ik krijg een mooie kamer met 2 bedden. Pam en Hertha weten wel dat ik ergens gereserveerd heb, maar vragen niet om nadere details. Ik vind het wat lastig om te zeggen dat ik een bed over heb, want wie zou dan in aanmerking komen. Ik vraag wel aan mijn huisbaas hoeveel er bij betaald moet worden, als ik iemand zou treffen die nog een bed zoekt. Dat zou maar 7 euro zijn. Hoewel ik dan dus maar 20 i.p.v. 33 euro moet betalen vind ik het ook wel prima om een keer alleen een kamer te hebben.
De pensionhoudster zegt dat er een kilometer van hier een mooi uitzichtspunt bij zee is. Daar loop ik dus maar heen, neem wat eten en drinken mee en ga naar huis bellen. Het is inderdaad een heel mooi punt met een mooi uitzicht op de zee en de bergen.
Het is fijn om weer met Aukje te kunnen bellen, de spechten komen nu elke dag in de tuin, soms met hun jonkie(s)
Ik heb mijn terugvlucht geboekt op maandag 25 juni, vertrek dan al om 6 uur naar Brussel dan ben ik in de loop van de middag thuis. Ik vlieg met Vueling.
's Avonds gaan eten bij het restaurant van de camping, ze hadden geen menu, maa wel redelijke patatas bravas. Wel een duur dagje zo.

Geschreven door Caminotoon