Vandaag was de dag dat we het visum voor China zouden gaan regelen. We waren al voorbereid op de nodige wachttijd en bureaucratie. Dat bleek helemaal te kloppen. Eerst gingen we naar een bureautje in het een of andere achterafstraatje. Na een half uurtje werden we , onverrichtterzake doorgestuurd naar een andere instelling. Honderden mensen zaten daar te wachten. We kregen in eerste instantie te horen dat we een kopie van het Indiase visum moesten hebben. Dat kon ik niet zo snel vinden, zit mogelijk in de grote rugzak die in de bus is gebleven. Later zegt iemand dat het visastempel in het paspoort toch ook wel goed zal zijn. Jaques spreekt de eerste official aan, die begint meteen al te zeuren dat een of andere stempel te vaag is, dat de bankafschriften niet goed zouden zijn, omdat er geen saldo op zou staan etc. We worden doorverwezen naar de grote wachtzaal met 30 loketten. Na een uur wachten is Jaques aan de beurt, snel is duidelijk dat het allemaal niet loopt zoals gehoopt.. Jaques loopt voor overleg weg met de 2 mensen van het agentschap Na een half uurtje roept hij ons bij elkaar met de heel vervelende mededeling dat we China niet in zullen kunnen. De regels zijn weer veranderd: met een toeristenvisum voor India kom je China niet meer in. De optie om in Kathmanu een visum te regelen, wat Djoser anders altijd doet, is niet mogelijk omdat de ambassade daar een paar weken gesloten is. De keuze is nu aan ons : de reis cancellen, het programma volgen tot Kathmandu en dan naar huis of andere ideeën. Voor de door mij voorgestelde optie om langer in India dan wel Nepal te blijven voelen de anderen niet zo veel. Djoser meldt dat cancellen wel kan en dat je dan een evenredig deel van de reisprijs terug krijgt en dat zij dan de vervangende vlucht regelen. Dat geldt ook als ik mijn reis nu zou afbreken en van New Delhi naar huis vlieg. Omdat ik naar ruim de helft van de plaatsen waar we naar toe gaan al ben geweest, overweeg ik dat. Besloten wordt dat we nu eerst naar Joipur rijden, dan hebben we in de bus alle tijd om te overleggen. De stemming is niet heel goed natuurlijk. We vragen ons wel af of de restitutie die Djoser biedt niet te mager is, de vraag is of zij wel goed voorbereid waren, ik weet niet of zij nog een tweede keer met een beroep op overmacht aan kunnen komen. Ik zeg wel tegen Jaques dat als Djoser me laat weten dat ik door gebruik te maken van hun aanbod ook accoord ga met hun voorwaarden, dat ik dan daarbij wel een duidelijk voorbehoud maak. Worden bij die berekening ook de andere kosten meegenomen, hoe zit het met de dure annuleringsverzekering. Tess wijst er ook nog op dat hotels in China en m.n Beijng waarschijnlijk veel duurder zijn en daar hebben we ook voor betaald.
Dat betekent dus dat ik waarschijnlijk binnen een week wel thuis ben. De vraag is nu hoe een en ander geregeld wordt. Ik wil , tenzij ik van mening verander restitutie vanaf overmorgen, maar wil pas een ticket op vrijdag of zaterdag zodat ik nog naar het vogelrervaat, Fatehpur Sikri en natuurlijk Agra met de Taj Mahal kan. Waarschijnlijk moet ik een en ander regelen via het agentschap.
Ik hoop dat ik Aukje vandaag nog aan de telefoon kan krijgen. We maken nog een stop, daar is internet en probeer ik via whatsapp Aukje te bellen. Geart is op school en Houkje is niet thuis, dus dat lukt niet. Als we terug naar de bus gaan krijg ik een appje van Houkje, ze is er nu dus ga ik snel naar binnen om even te bellen. Houkje neemt op, ik zeg niet veel tegen haar maar zeg dat ik Aukje dringend moet spreken. Aukje schrikt natuurlijk wel van mijn mededeling, zegt dat als ik wil stoppen dat dat prima is, als ik dat echt wil. Ik zal vanavond uitgebreider terugbellen. Met Jaques afgesproken dat hij contact op zal nemen met Djoser en het agentschap met de vraag of ik vrijdag of zaterdag terug kan vliegen. In de bus gaat hij aan de slag, de 3 anderen gaan mee tot Kathmandu, maar vragen of Djoser volgend jaar kan proberen om hen in te passen in de reis van volgend jaar (vanaf Kathmandu dus) Dit zal natuurlijk alleen kunnen als een groep niet volgeboekt is. Als Jaques met de mail klaar is, vraagt hij of ze het concept willen lezen. Dan blijkt dat hij de mail over mijn vraag al verstuurd heeft. Als ik zeg dat ik dat wel vreemd vind, zegt hij dat er niets verkeerd in heeft staan. Als hij mij de mail laat lezen, ben ik het daar niet mee eens. Met de concrete vraag is niets mis, maar hij sluit de brie af met de opmerking dat ik "problably will start a complaint procedure when I am back home." Dat is absoluut niet wat ik gezegd heb, Jaques snapt blijkbaar niet wat "een voorbehoud maken" betekent al had ik dat wel duidelijk uitgelegd. Hij geeft wel toe dat hij het niet zo goed heeft aangepakt. Even later bedenk ik dat het wat dit betreft wel goed is dat ik stop, ik zou de komende weken zeker problemen met hem krijgen.
Na een paar uurtjes heb ik wel weer energie om wat aandacht aan de omgeving te schenken. Het landschap is niet zo bijzonder, lijkt op Nederland, vlak en veel maïs. Interessanter is het verkeer en de activiteiten langs de weg. M.n. de motoren vallen wel op, ze schieten overal tussendoor, vaak zitten vrouwen achterop in Amazonezit. Het toppunt is een scooter et een man met een vrouw achterop en een kind voor zijn borst, die hij met een arm vast lijkt te houden. Heb er wel een foto van gemaakt, maar dat is alleen erg uitvergroot vaag te zien. WE zien weer veel apen, nu ook veel koeien op de rijbaan, kamelen etc. Tot 20 Km voor Jaipur rijden we aardig door, dan komen we in de voorsteden. Het aantal motoren en scooters neemt nu nog drastisch toe. Langs de kant van de straat barst het van de zeer eenvoudige kraampjes, krotwoninkjes, werkplaatsjes etc. Af en toe staat er dan tussen deze "armoedige troep" wat luxe winkels, vooral autoshowrooms. In het centrum moet ons busje door smalle straatjes tussen het gekrioel door manoeuvreren. Continu hoor je claxons , je kan hier nauwelijks een straat oversteken. Midden in dit gekrioel stopt Mr. Balvinder, onze chauffeur voor een poort, deze wordt geopend en we staan in een ware oase van rust. Het Bissau Palsce is de komende 2 dagen ons adres. Het ziet er echt uit als een paleis, heel groot, vol muurschilderingen, kroonluchters etc. De receptionist zegt dat hij onze kamers heeft geüpgraded. Dat blijkt te kloppen, we krijgen een ontzettend grote kamer, met een soort bidmatras erbij.
WE gaan met zijn vieren uiteten, Jaques gaat niet mee, heeft koppijn. We lopen nog even door de drukte. Hoewel ik er niet aan moet denken om hier te moeten wonen, vind ik het toch heel mooi, zo veel mensen op een zo kleine ruimte. Op het oog is het een grote chaos, maar toch loopt alles zo op het oog steeds soepel en zonder veel gekrakeel.We gaan eten op een dakterras, een menu van 500 roepie. Was goed te doen. Hebben m.n over politiek gekletst. Terug in het hotel heb ik eerst naar Aukje gebeld, haar van de laatste ontwikkelingen verteld. Daarna weer verder met dit verslag totdat ik werd onderbroken door Jaques en Martin, of ik mee een biertje wilde drinken. Dat heb ik gedaan, het was leuk, een mooie plek ook.
Morgen wil ik hier nog een aantal dingen zien en moet ik uit gaan zoeken hoe ik vanaf hier terug kan reizen. Eerst plonzen we morgenvroeg even in het zwembad.

Geschreven door Caminotoon