Ik zit nu in een barretje in Arzua, over een uur vertrekt de bus naar Santiago. Elke minuut komen er wel een of meerdere pelgrims voorbij en het drukste moment van de dag moet nog komen.Vanmorgen kon ik het rustig aan doen, want de taxi kwam pas om 9 uur. Toen ik naar de bar liep voor een ontbijt en de eerste pelgrims zag lopen, had ik een licht gevoel van dat ik eigenlijk ook zou moeten lopen. Gisterenavond had ik er totaal vrede mee, ik heb mijn doel uiteindelijk bereikt.Dat gevoel komt eigenlijk snel weer terug. Hoewel ik het gezegde "The Camino provides" onzin vind, lijkt het voor mij wat het weer betreft tot nu toe wel steeds op te gaan. Ook vandaag dus weer, volgens mij voor de eerste keer sinds 12 mei, was er om 9 uur al sprake van een brandende zon; daar had ik niet graag in willen lopen.
Nog een voorbeeld van een "wondertje". De hospitalero wees me op een bril, die aan een deurhaakje hing: Was die soms van mij?" Dat was het geval, het vreemde is dat ik die bril volgens mij 3 dagen geleden ben kwijtgeraakt. Waarschijnlijk is hij bij het afdoen van de rugzak ergens aan de rugzak blijven hangen en is hij vanmorgen weer losgeraakt en door iemand gevonden en opgehangen. Ik heb gisterenavond al een bed gereserveerd in een pension waar ik twee jaar geleden ook al was, ik herinner me de mooie tuin.
Om 9 uur is de taxi er, binnen een half uur zijn we in Arzua. Ik betaal 12 euro. Hoewel het pas half 10 is lopen er al veel pelgrims langs de weg.
Ik moet een uur wachten op de bus en doe dit met een jus d'orange op een terrasje. Bij de volgende halte stapt tot mijn verbazing Robbie de bus in. Hij is tot Arzua gelopen en vliegt vanmiddag om 5 uur al naar Ierland terug. We hebben het natuurlijk nog even over de mensen die we ontmoet hebben, waar die nu zouden zijn. Het meeste eigenlijk over Carl, van wie ik dacht dat hij uit Ierland kwam, hij is echter Engels. Hij had duidelijk nogal problemen met drank en was dan nogal lastig in de omgang ( heeft o.a. wat banden van een rugzak doorgesneden, omdat hij woorden heeft gehad met de eigenaar ervan) Het gezegde "Als je over de duivel spreekt, trap je hem op de staart" gaat helemaal op want wie staat bij de uitgang van het busstation, alsof hij ons staat op te wachten : Piet...
neen Carl natuurlijk. Hij gaat een paar dagen naar Finistera. Ik loop samen met Rob naar de kathedraal, daar nemen we nu echt afscheid, hij gaat wat eten in een bar die hij kent en ik loop naar "Roots and Boots" om mijn rugzak kwijt te kunnen.
Daarna ga ik meteen de stad in, ik wil een boek kopen, zodat ik de komende 2 dagen wat te lezen heb. Ik koop bij een boekenstalletje een Duits boek "Ein
sterbender Mann" van Martin Walser. Omdat ik vlakbij Casa Manolo ben, een restaurant waar ik goede herinneringen aan heb ga ik maar meteen eten. Deze keer krijg ik alles op.Daarna kijk ik in een bar naar België -Tunesie. (5-2) Als ik een supermarkt passeer koop ik daar wat fruit en drinken voor bij de notenkoeken die ik voor avondeten heb gekocht.
Terug in de herberg ga ik lekker in de tuin zitten, daar is het aardig koel. In de stad is het smoorheet. Naar huis gebeld, het verslag geschreven. Vanavond eet ik dus hier, ga mijn boek uitproberen en waarschijnlijk in een bar naar voetbal kijken. Echt de stad ingaan trekt me niet zo, misschien morgen.
Als er vanavond nog speciale dingen gebeuren, meld ik dat morgen wel.

Geschreven door Caminotoon