We konden vanmorgen pas om 8 uur ontbijten. Dus pas om kwart voor 9 op pad. We hebben minimaal 5 dalpassages voor de boeg. Van vorig jaar herinner ik me dat ik op een bepaald moment besloot om de weg te gaan volgen omdat de paadjes me te zwaar vielen. Die waren toen veel modderiger natuurlijk. Het eerste pad komt al vrij snel en is eigenlijk best een aangenaam wandelpad. We gaan vrij ver naar beneden en moeten dan na het passeren van het waterstroompje het hele eind weer naar boven lopen. Na een kort stukje over de weg herhaalt deze procedure zich nog 4 keer, de paadjes zijn minder aangenaam dan het eerste : vaak smal, stenig, soms beneden in het dal wat nat. Bij mij gaat het lopen vandaag prima, zelfs de afdaling over een smal pad met grote vastliggende stenen en allerlei "rollend materiaal" vind ik even prettig. Doet me terugdenken aan de bergwandelingen van vroeger. Ik geloof dat ik wel "ingelopen" ben. Met Aukje gaat het de 3 eerste dalletjes ook goed. Dan wordt het wel wat minder, we hebben voor haar te lang gewacht met pauseren. Daarin verschillen we wel, ik heb minder behoefte aan stoppen. In dit geval wilde Aukje op het laagste punt van een dal, met wat uitzicht op zee wel even zitten, terwijl ik liever aan het einde van de klim wilde (na een pause kom ik altijd moeilijk weer op gang) Nu brak dit Aukje wel wat op (heeft vannacht ook slecht geslapen) Het tempo en het plezier in het wandelen werd voor haar wat minder. Voor mij bleef het wel goed gaan. Gelukkig hoefden we niet zo ver vandaag. Het zien van het bordje "Cadavedo 1 km" was een opluchting, al bleek dat helaas wel een wat optimistische weergave, het weggetje ging op het laatst nog wel pittig omhoog. We komen gelukkig wel aan de goede kant het dorp binnen en komen langs Casa Ina. Het bier en de tinto Verano in de bar van de camping gingen er wel in.
Tussen de dalpassages in, liepen we stukjes over de 632a, daar liepen we steeds pal in de zon. Het pad ging eigenlijk steeds door een mooi, gevarieerd bos, waardoor we vaak in de schaduw liepen. Een aantal keren zagen we zelfs bamboe. Het oversteken van de stroompjes ging erg gemakkelijk, vaak stond het water maar een paar cm diep. Een keer ging het paadje daar tamelijk steil naar beneden en was er een vrij hoge, "opstap" om weer op het pad te komen. Af en toe hadden we uitzicht op zee. Het laatste stuk zagen we op een uitstekende punt in zee het witte kerkje vlakbij Cadavedo , dat ik me nog van vorig jaar herinner. In de supermercados nog wat te eten gekocht, ook voor ontbijt morgen. Voor nu een bakje pasta met tonijn, kunnen we wel vaker doen voor in de rugzak, was goed te eten. Rond half 5 wandelen we naar de Ermita, een kapel op een prachtig uitzichtpunt, vanwaar we een groot deel van de kust kunnen zien, waarlangs we de laatste 2 dagen gewandeld hebben. Aukje denkt dat ze 2 berggeiten gezien heeft op de steile rotswanden. Helaas zijn ze niet meer te zien als ik bij haar ben. Ik had niet gedacht dat die beesten hier voor zouden komen.
Om 7 uur gaan we eten, als we een kwartiertje aan tafel zitten komen een man en een vrouw binnen. De vrouw kijkt Aukje enigszins indringend aan en zegt dat ze ons al eerder gezien heeft, maar dan vorig jaar op de Camino del Norte. We zijn elkaar toen blijkbaar een paar keer onderweg tegengekomen. Ze heeft blijkbaar een erg goed geheugen voor gezichten of Aukje heeft een onuitwisbare indruk gemaakt.

Geschreven door Caminotoon